Με αφορμή τις διαμαρτυρίες που γίνονται σήμερα στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Μέρας Ζώων παραθέτουμε μεταφρασμένo τον προβληματισμό της Camille Marino, ιδρύτριας του Negotiation is Over (http://negotiationisover.com/) πάνω στο στόχο, τις τακτικές και την αποτελεσματικότητατου κινήματος.
Τα λόγια είναι άχρηστα αν δεν γίνονται πράξη. Όλοι γνωρίζουμε ποιά είναι τα ζητήματα. Δεν χρειαζόμαστε άλλες αυνανιστικές διαμάχες μεταξύ ευημερίας και δικαιωμάτων, ούτε χρειάζεται να διασκεδάζουμε τον εχθρό επιχειρηματολογώντας ενάντια στην πονηριά του. Είναι όλοι εγκληματίες και πρέπει να τους σταματήσουμε. Αν ξεκινήσουμε από αυτήν την πολύ απλή βασική αρχή, τότε μπορούμε εύκολα να μετατοπίσουμε το κέντρο της συζήτησης σε ένα και μόνο θέμα: ΠΩΣ;
Ο στόχος
Πριν ξεκινήσουμε να ποσοτικοποιούμε την αποτελεσματικότητα, πρέπει πρώτα να ορίσουμε ένα στόχο.
Δεν μπορώ να ανοίξω όλα τα κλουβιά. Οπότε πιστεύω ότι η αμέσως επόμενη εναλλακτική είναι να κάνω το βασανισμό άβολο και ασύμφορο. Μπορούν ο τρόμος και ο εκφοβισμός να το πετύχουν αυτό; Μέχρι ένα βαθμό. Και το ξεμπρόστιασμα είναι ένα μέσο για αυτό το σκοπό. Αλλά θέλω να προχωρήσω πέρα από το άβολο, και να το κάνω τελείως αδύνατο. Θέλω να τρομάξουν οι εχθροί, θέλω να εξοστρακιστούν από την κοινωνία, θέλω να ζουν μέσα στο φόβο, στο χάος, και τον πανικό όταν βλέπουν αγνώστους.... Θέλω να το κάνω τόσο αφόρητο για αυτούς ώστε να κατεβάσουν ρολά και να πάρουν σύνταξη.
Ο φόβος είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο. Αλλά πως τον χρησιμοποιούμε και για ποιο σκοπό; Είμαι μεγάλη υπέρμαχος του εκφοβισμού. Κανένας βασανιστής δεν έχει το δικαίωμα να κοιμάται ήσυχος.
Δουλεύοντας μαζί
Η περιορισμένη μου εμπειρία μου λέει ότι όλοι μας διαθέτουμε ένα κομμάτι του πάζλ. Είχαμε μια μικρή επιτυχία στη Florida τους τελευταίους μήνες χρησιμοποιώντας τακτικές σύγκρουσης και εκφοβισμού, οι οποίες λύγισαν έναν μάλλον υποχωρητικό βασανιστή. Αργότερα, όταν πια με τους δικούς μας όρους είχε ανοίξει η συζήτηση, άλλοι εταίροι ήταν πολύ πιο ικανοί να διαπραγματευτούν απελευθερωτικά μέτρα και να προσφέρουν την εξειδικευμένη γνώση τους. Έχουμε ένα συνάδελφο ο οποίος εξακολουθεί να παρακολουθεί την κατάσταση σε εβδομαδιαία βάση. Αυτό το παράδειγμα μπορεί να ειδωθεί ως ένας μικρόκοσμος του τί μπορούμε να πετύχουμε αν οι υπερασπιστές της απελευθέρωσης ενωθούμε ενάντια στους καταπιεστές. Είναι ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε.
Ξεχνάμε το συγκαταβατικό ακτιβισμό
Ο νόμος είναι μέρος του συστήματος των καταπιεστών και δεν έχει νόημα να ασχολείσαι με αυτόν. Η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί ούτε είναι μέρος του λαού και αποτελεί την έκφραση του βιομηχανικού-πολυεθνικού συμπλέγματος. Η συλλογή υπογραφών είναι ένας εύκολος τρόπος για να χάνεται χρόνος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα, όντας πιο αποτελεσματικός, αν απλά μπορούσαμε να βρούμε με ποιο τρόπο.
Χρειάζεται να προχωρήσουμε πέρα από τις διαμαρτυρίες. Δεν είναι αρκετές. Εξακολουθώ να διαδηλώνω ενεργά, συνδυάζοντας όμως τις διαδηλώσεις με διάφορες δράσεις. Και προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε πολύ σαφείς σε ένα δημόσιο φόρουμ, αλλά εκκρεμούν αρκετές ανοιχτές συζητήσεις σχετικά με τις ακριβείς στρατηγικές. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, από ότι φαίνεται, υπάρχει ένας πλούτος αποτελεσματικών προσεγγίσεων που έχουν αποδειχθεί σε διαφορετικό βαθμό επιτυχείς, αλλά δεν εφαρμόζονται σε επίπεδο κοινωνίας. Πιστεύω πως αυτό χρειάζεται να αλλάξει.
Δεν μπορούμε να παραμένουμε στους περιορισμούς του «ακτιβισμού» που είναι υπαγορευμένος και εγκεκριμένος από τον εχθρό. Αυτά τα συγκαταβατικά, αποδεκτά από τον εχθρό, άνετα μονοπάτια, θα διασφαλίζουν ότι εμείς ως κίνημα θα συνεχίσουμε να τελματώνουμε και θα εγγυώνται ότι το ξέφρενο ολοκαύτωμα θα συνεχίζεται ανενόχλητο.
Αλλάζοντας το πρόσωπο της απελευθέρωσης
Αν μπορούσα να απελευθερώσω όλους τους φυλακισμένους και να σταματήσω αυτόν τον εφιάλτη, όπως πολλοί από εσάς, θα το έκανα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου. Και ο
Χρειάζεται να προχωρήσουμε πάνω σε αυτήν την ήδη βιώσιμη και αποτελεσματική προσέγγιση. O
Ο χρόνος μας τελειώνει
Αργά και σταθερά δεν κερδίζεις τον αγώνα... όχι όταν ο εχθρός σκοπεύει να εξαντλήσει όλους τους αναλώσιμους πόρους στον πλανήτη μας με αδίστακτη αποτελεσματικότητα. Όχι όταν κάθε «περιττό» είδος οδηγείται προς την εξαφάνιση. Όχι όταν το σύνολο των μη ανθρώπινων ζώων υποβάλλεται σε μια ύπαρξη αέναου βασανισμού ως ανανεώσιμο είδος πολυτελείας. Το αναπόφευκτο τέλος στο οποίο οδηγούμαστε είναι η απόλυτη καταστροφή, όταν πια ο πλανήτης θα έχει βουλιάξει στην ανυπαρξία...με τη γη ως τελικό θύμα της ανάπτυξης.
Το αργά και σταθερά είναι μια εγγυημένη συνταγή για ένα αναποτελεσματικό κίνημα που θα εξασφαλίσει ένα μεγάλο τίποτα.
Δεν έχουμε χρόνο ώστε να συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο που προδίδει τα ζώα.
Δεν είμαι από τους υπομονετικούς ανθρώπους που κάνουν σχέδια 200 χρόνων. Θέλω την αλλαγή στη διάρκεια της ζωής μου...όσοι από εμάς καταλαβαίνουμε τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε, χρειάζεται να ξεσηκωθούμε και να βρούμε πώς να τη φέρουμε όσο ακόμα μας απομένει λίγος χρόνος.
Ας ξεχάσουμε όσα έχουμε ακούσει, δει, και όσα μας έχουν πει, και ας βρούμε πώς να τη φέρουμε με το δικό μας τρόπο.
Πυροδοτώντας την επανάσταση
Ο τρόπος για να λήξει η σκλαβιά είναι να εξαλειφθούν οι αφέντες των δούλων. Και πιστεύω ότι η έντονη κοινωνική αντίδραση είναι ένα εν δυνάμει χρήσιμο εργαλείο.
Δεν μιλάω για τις δημόσιες αντιπαραθέσεις, πολιτικές συζητήσεις, ή για την εκπαίδευση των αδιάφορων, αυτάρεσκων, στενόμυαλων μαζών που λειτουργούν σαν κοπάδια. Μιλάω για το χειρισμό του επίκεντρου της προσοχής της κοινωνίας και του συναισθήματος με έναν τρόπο που ακόμα δεν έχει γίνει στο πλαίσιο της απελευθέρωσης ζώων. Πώς θα το κάνουμε; Δεν είμαι σίγουρη. Αυτό αποτελεί θέμα σειράς ιδιωτικών συναντήσεων.
Οραματίζομαι μια αντίδραση-κλοτσιά που να μπορεί να συγκριθεί με αυτή των χωρικών που επιτέθηκαν με δάδες στη έπαυλη του Δρ. Φράνκενσταιν.
Κι ενώ ο καθένας θέλει να απευθύνεται στη λογική και στη συμπόνια, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε να απευθυνόμαστε στο συναίσθημα που νιώθουμε στα σωθικά μας. Περιμένω ελάχιστα από τους ανθρώπους και καταλαβαίνω απόλυτα ότι εναντιωνόμαστε σε μία προπαγανδιστική μηχανή που είναι ακριβής και πολύ αποτελεσματική στην πλύση εγκεφάλου και στην συνεχή της ενίσχυση. Δεν μπορούμε να την ανταγωνιστούμε και δεν έχω τέτοιες αυταπάτες.
Χρειάζεται να ανατραπεί.
Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα κλίμα που δεν υπάρχει ακόμα.
Πώς θα το κάνουμε;
