Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το κυνήγι για τον πρωτόγονο άνθρωπο υπήρξε μια πράξη απόλυτα συνυφασμένη με την ύπαρξη του. Η χρονική στιγμή κατά την οποία ο πρωτόγονος καρποτροφοσυλλέκτης άνθρωπος αναγκάζεται να σκοτώσει τα ζώα για να τραφεί και να βιώσει μια εποχή αγριότητας "bellum omnium contra omnes" (πόλεμος πάντων κατά πάντων) χάνεται στις απαρχές της προϊστορικής του εξέλιξης.
Όταν στην προϊστορική εποχή αρχίζει να αναπτύσσεται η γεωργία και η κτηνοτροφία, το κυνήγι χάνει τη σημασία του ως βιοτική ανάγκη. Μάλιστα ο νεοπλατωνιστής φιλόσοφος Πορφύριος, αναφερόμενος στην ακρεοφαγία, μας λέει ότι στα προϊστορικά κοινόβια, όταν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διατροφή τους με άλλο τρόπο, απέφευγαν να σκοτώσουν τα συγγενή προς τον άνθρωπο είδη.
Οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν κυρίως ένας αγροτικός λαός, συνεπώς το κυνήγι δεν συνδεόταν άμεσα με την επιβίωση τους. Το θεωρούσαν ηρωική πράξη και το ασκούσαν ως πολεμικό γύμνασμα, όμως δεν το επαινούσαν. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι το κυνήγι έδειχνε την άγρια και μαύρη πλευρά του ανθρώπου. Ο Αθηναίος έφηβος πριν ενσωματωθεί στη δύναμη των ανδρών της πόλης, έπρεπε να ζήσει λίγα χρόνια άγριας ζωής, ζώντας μακριά από την πόλη και χωρίς καμία σχέση με αυτή. Θα ασκούσε το σώμα του ώστε να γίνει υπερασπιστής της πατρίδας του, όμως όσα μάθαινε στην άγρια φύση (π.χ. κυνήγι) θα έπρεπε να τα ξεχάσει όταν θα ενσωματωνόταν στην πόλη. Στην περίφημη συζήτηση στον Ηρακλή του Ευριπίδη για τις αρετές του οπλίτη, σε σύγκριση με τον τοξότη, καταδικάζεται ο τοξότης ως κυνηγός άγριων θηρίων. Ο Πλάτων καταδίκαζε το κυνήγι των πτηνών γιατί δεν ήταν ίδιον ελευθέρων ανθρώπων και επαινεί τους καταδιώκοντας εφίππως μεγάλα θηράματα. Για να υπερασπιστεί το κυνήγι, που τόσο περιφρονούσε το αθηναϊκό πνεύμα, ο Ξενοφώντας έγραψε τον περίφημο Κυνηγετικό (κεφ. XII, 10) «λέγουσι δε τινές ου χρη έραν κυνηγεσιών» (λένε δε μερικοί ότι δεν πρέπει να αγαπούμε το κυνήγι...)
Ο πιο γνωστός πόλεμος της αρχαίας εποχής, ο Τρωικός θα εμποδιστεί από τη θεά Άρτεμη, προστάτρια της άγριας ζωής γιατί ο αρχηγός της εκστρατείας, ο βασιλιάς των Μυκηνών Αγαμέμνων σκότωσε το ιερό ελάφι της. Η θεά ζητά τη θυσία της κόρης του Ιφιγένειας. Άλλοι κυνηγοί, όλοι βιαστές της άγριας ζωής θα τιμωρηθούν με θάνατο από την Άρτεμη, όπως ο Ακταίων, ο Ωρίωνας, ο Άδωνις, κα.
Στη Ρωμαϊκή εποχή, το κυνήγι ήταν υποχρέωση των δούλων αρχικά. Αργότερα η επαφή τους με τους Έλληνες μετέβαλε αυτή την αντίληψη και το κυνήγι έγινε «ίδιον (προνόμιο) των ελευθέρων ανθρώπων». Επίσης, το Ρωμαϊκό δίκαιο χαρακτήριζε τα ζώα ως αντικείμενα "res nullius" (αδέσποτα αντικείμενα), νομική αντίληψη η οποία μέχρι και σήμερα ισχύει. Ο όρος αυτός σήμαινε ότι τα άγρια ζώα δεν ανήκαν σε κανένα, συνεπώς ανήκαν σε αυτόν που τα σκότωνε ή τα αιχμαλώτιζε. Αργότερα τα διεκδικούσαν οι κάτοχοι των μεγάλων εκτάσεων βασιλείς, ευγενείς, τσιφλικάδες, ...
Στον Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση, εποχές των μεγάλων βασιλικών κυνηγιών, το κυνήγι είναι αποκλειστικό προνόμιο των ισχυρών της εποχής, οι οποίοι και καθορίζουν τους κανόνες του κι έτσι καθιερώνεται πλέον ως διασκέδαση και επίδειξη ανδρειοσύνης. Ο απλός και πεινασμένος άνθρωπος αποκλείεται του κυνηγιού, ενώ αν συλληφθεί τιμωρείται σκληρά ακόμη και με θάνατο.
Το ίδιο λίγο πολύ συμβαίνει και στην Ελλάδα, στην Βυζαντινή εποχή, στο ακριτικό έπος, στην Τουρκοκρατία. Στην απελευθέρωση, οι άγραφοι νόμοι που αποκαλούνται κώδικας τιμής των κυνηγών, είναι τα πρώτα μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία των θηραμάτων. Το κυνήγι είναι πλέον μέρος της Ελληνικής παράδοσης. Όμως κάθε λαός από τις παραδόσεις του οφείλει να κρατά τις καλές και το κυνήγι ως πράξη ζωοκτονίας δεν είναι μια από αυτές.
Στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος το κυνήγι διεξαγόταν μέχρι το 1923 και τύγχανε απεριόριστης ελευθερίας σε όλη τη χώρα, εκτός από ελάχιστα αστυνομικά μέτρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οριστική απώλεια πολλών ειδών της ελληνικής πανίδας καθώς και την πληθυσμιακή συρρίκνωση των άλλων ειδών.
Το 1923, ο «Κυνηγετικός Σύνδεσμος Αθηνών» εκπόνησε σχέδιο νόμου για το κυνήγι, το οποίον εγκρίθηκε από το τότε Υπουργείο Γεωργίας και ο πρώτος νόμος του κράτους περί θήρας δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης στις 26 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς.
Το κυνήγι από τότε ως τις μέρες μας, θεωρείται μια καθ' όλα νόμιμη ψυχαγωγική δραστηριότητα η οποία διέπεται από τους θεσμοθετημένους κανόνες της πολιτείας, οι οποίοι και τηρούνται με απόλυτη ευλάβεια!!!!!!????? από τους «νόμιμους» θανατολάτρες κυνηγούς.
Κάθε χρόνο πριν την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου, υπογράφεται από τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων η ρυθμιστική για το κυνήγι, η οποία καθορίζει τη χρονική διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, τα επιτρέποντα να κυνηγηθούν είδη, τις μέρες θήρευσής τους, καθώς και τον μέγιστο αριθμό των ατόμων τους που επιτρέπεται να καρπωθεί ο κυνηγός κατά την κυνηγετική του έξοδο.
Πριν την έκδοση της ρυθμιστικής ο εκάστοτε Υφυπουργός καλεί για το θεαθήναι τους κυνηγετικούς συλλόγους, την ΚΣΕ (Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος) και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις να υποβάλλουν τις προτάσεις τους για το κυνήγι. Σύμφωνα δε με την πάγια τακτική του Υπουργείου, οι εκδιδόμενες ρυθμιστικές διατάξεις δεν περιλαμβάνουν ποτέ τις προτεινόμενες περιβαλλοντικές προτάσεις. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη ρυθμιστική του 2007-8, γεγονός το οποίο και κατήγγειλαν με κοινό δελτίο τύπου στις 9-8-2007, οι οκτώ περιβαλλοντικές οργανώσεις που είχαν κληθεί στη σύσκεψη με το Υπουργείο. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ρυθμιστική κυνηγιούνται 5 είδη θηλαστικών, 18 είδη δενδρόβιων και εδαφόβιων πουλιών και 14 είδη υδρόβιων και παρυδάτινων πουλιών. Το πλήθος των πουλιών που επιτρέπεται να κυνηγηθεί δυνητικά για τη ψυχαγωγική ανάγκη των κυνηγών είναι πολλαπλάσιο των πουλιών που υπάρχουν στη χώρα μας, και με το δεδομένο ότι υπάρχουν είδη που έχουν αρχίσει το μεταναστευτικό τους ταξίδι καθώς και είδη που έχουν νεοσσούς στη φωλιά τους, ένας είναι ο χαρακτηρισμός της όλης επιχείρησης: πράξη γενοκτονίας των πουλιών. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ένας κυνηγός δυνητικά να σκοτώνει νόμιμα 20.000 πουλιά κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου.
Όταν στην προϊστορική εποχή αρχίζει να αναπτύσσεται η γεωργία και η κτηνοτροφία, το κυνήγι χάνει τη σημασία του ως βιοτική ανάγκη. Μάλιστα ο νεοπλατωνιστής φιλόσοφος Πορφύριος, αναφερόμενος στην ακρεοφαγία, μας λέει ότι στα προϊστορικά κοινόβια, όταν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διατροφή τους με άλλο τρόπο, απέφευγαν να σκοτώσουν τα συγγενή προς τον άνθρωπο είδη.
Οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν κυρίως ένας αγροτικός λαός, συνεπώς το κυνήγι δεν συνδεόταν άμεσα με την επιβίωση τους. Το θεωρούσαν ηρωική πράξη και το ασκούσαν ως πολεμικό γύμνασμα, όμως δεν το επαινούσαν. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι το κυνήγι έδειχνε την άγρια και μαύρη πλευρά του ανθρώπου. Ο Αθηναίος έφηβος πριν ενσωματωθεί στη δύναμη των ανδρών της πόλης, έπρεπε να ζήσει λίγα χρόνια άγριας ζωής, ζώντας μακριά από την πόλη και χωρίς καμία σχέση με αυτή. Θα ασκούσε το σώμα του ώστε να γίνει υπερασπιστής της πατρίδας του, όμως όσα μάθαινε στην άγρια φύση (π.χ. κυνήγι) θα έπρεπε να τα ξεχάσει όταν θα ενσωματωνόταν στην πόλη. Στην περίφημη συζήτηση στον Ηρακλή του Ευριπίδη για τις αρετές του οπλίτη, σε σύγκριση με τον τοξότη, καταδικάζεται ο τοξότης ως κυνηγός άγριων θηρίων. Ο Πλάτων καταδίκαζε το κυνήγι των πτηνών γιατί δεν ήταν ίδιον ελευθέρων ανθρώπων και επαινεί τους καταδιώκοντας εφίππως μεγάλα θηράματα. Για να υπερασπιστεί το κυνήγι, που τόσο περιφρονούσε το αθηναϊκό πνεύμα, ο Ξενοφώντας έγραψε τον περίφημο Κυνηγετικό (κεφ. XII, 10) «λέγουσι δε τινές ου χρη έραν κυνηγεσιών» (λένε δε μερικοί ότι δεν πρέπει να αγαπούμε το κυνήγι...)
Ο πιο γνωστός πόλεμος της αρχαίας εποχής, ο Τρωικός θα εμποδιστεί από τη θεά Άρτεμη, προστάτρια της άγριας ζωής γιατί ο αρχηγός της εκστρατείας, ο βασιλιάς των Μυκηνών Αγαμέμνων σκότωσε το ιερό ελάφι της. Η θεά ζητά τη θυσία της κόρης του Ιφιγένειας. Άλλοι κυνηγοί, όλοι βιαστές της άγριας ζωής θα τιμωρηθούν με θάνατο από την Άρτεμη, όπως ο Ακταίων, ο Ωρίωνας, ο Άδωνις, κα.
Στη Ρωμαϊκή εποχή, το κυνήγι ήταν υποχρέωση των δούλων αρχικά. Αργότερα η επαφή τους με τους Έλληνες μετέβαλε αυτή την αντίληψη και το κυνήγι έγινε «ίδιον (προνόμιο) των ελευθέρων ανθρώπων». Επίσης, το Ρωμαϊκό δίκαιο χαρακτήριζε τα ζώα ως αντικείμενα "res nullius" (αδέσποτα αντικείμενα), νομική αντίληψη η οποία μέχρι και σήμερα ισχύει. Ο όρος αυτός σήμαινε ότι τα άγρια ζώα δεν ανήκαν σε κανένα, συνεπώς ανήκαν σε αυτόν που τα σκότωνε ή τα αιχμαλώτιζε. Αργότερα τα διεκδικούσαν οι κάτοχοι των μεγάλων εκτάσεων βασιλείς, ευγενείς, τσιφλικάδες, ...
Στον Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση, εποχές των μεγάλων βασιλικών κυνηγιών, το κυνήγι είναι αποκλειστικό προνόμιο των ισχυρών της εποχής, οι οποίοι και καθορίζουν τους κανόνες του κι έτσι καθιερώνεται πλέον ως διασκέδαση και επίδειξη ανδρειοσύνης. Ο απλός και πεινασμένος άνθρωπος αποκλείεται του κυνηγιού, ενώ αν συλληφθεί τιμωρείται σκληρά ακόμη και με θάνατο.
Το ίδιο λίγο πολύ συμβαίνει και στην Ελλάδα, στην Βυζαντινή εποχή, στο ακριτικό έπος, στην Τουρκοκρατία. Στην απελευθέρωση, οι άγραφοι νόμοι που αποκαλούνται κώδικας τιμής των κυνηγών, είναι τα πρώτα μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία των θηραμάτων. Το κυνήγι είναι πλέον μέρος της Ελληνικής παράδοσης. Όμως κάθε λαός από τις παραδόσεις του οφείλει να κρατά τις καλές και το κυνήγι ως πράξη ζωοκτονίας δεν είναι μια από αυτές.
Στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος το κυνήγι διεξαγόταν μέχρι το 1923 και τύγχανε απεριόριστης ελευθερίας σε όλη τη χώρα, εκτός από ελάχιστα αστυνομικά μέτρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οριστική απώλεια πολλών ειδών της ελληνικής πανίδας καθώς και την πληθυσμιακή συρρίκνωση των άλλων ειδών.
Το 1923, ο «Κυνηγετικός Σύνδεσμος Αθηνών» εκπόνησε σχέδιο νόμου για το κυνήγι, το οποίον εγκρίθηκε από το τότε Υπουργείο Γεωργίας και ο πρώτος νόμος του κράτους περί θήρας δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης στις 26 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς.
Το κυνήγι από τότε ως τις μέρες μας, θεωρείται μια καθ' όλα νόμιμη ψυχαγωγική δραστηριότητα η οποία διέπεται από τους θεσμοθετημένους κανόνες της πολιτείας, οι οποίοι και τηρούνται με απόλυτη ευλάβεια!!!!!!????? από τους «νόμιμους» θανατολάτρες κυνηγούς.
Κάθε χρόνο πριν την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου, υπογράφεται από τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων η ρυθμιστική για το κυνήγι, η οποία καθορίζει τη χρονική διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, τα επιτρέποντα να κυνηγηθούν είδη, τις μέρες θήρευσής τους, καθώς και τον μέγιστο αριθμό των ατόμων τους που επιτρέπεται να καρπωθεί ο κυνηγός κατά την κυνηγετική του έξοδο.
Πριν την έκδοση της ρυθμιστικής ο εκάστοτε Υφυπουργός καλεί για το θεαθήναι τους κυνηγετικούς συλλόγους, την ΚΣΕ (Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος) και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις να υποβάλλουν τις προτάσεις τους για το κυνήγι. Σύμφωνα δε με την πάγια τακτική του Υπουργείου, οι εκδιδόμενες ρυθμιστικές διατάξεις δεν περιλαμβάνουν ποτέ τις προτεινόμενες περιβαλλοντικές προτάσεις. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη ρυθμιστική του 2007-8, γεγονός το οποίο και κατήγγειλαν με κοινό δελτίο τύπου στις 9-8-2007, οι οκτώ περιβαλλοντικές οργανώσεις που είχαν κληθεί στη σύσκεψη με το Υπουργείο. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ρυθμιστική κυνηγιούνται 5 είδη θηλαστικών, 18 είδη δενδρόβιων και εδαφόβιων πουλιών και 14 είδη υδρόβιων και παρυδάτινων πουλιών. Το πλήθος των πουλιών που επιτρέπεται να κυνηγηθεί δυνητικά για τη ψυχαγωγική ανάγκη των κυνηγών είναι πολλαπλάσιο των πουλιών που υπάρχουν στη χώρα μας, και με το δεδομένο ότι υπάρχουν είδη που έχουν αρχίσει το μεταναστευτικό τους ταξίδι καθώς και είδη που έχουν νεοσσούς στη φωλιά τους, ένας είναι ο χαρακτηρισμός της όλης επιχείρησης: πράξη γενοκτονίας των πουλιών. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ένας κυνηγός δυνητικά να σκοτώνει νόμιμα 20.000 πουλιά κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου.
Μερικά νούμερα:
Μπεκάτσες 1670, Καλημάνες 1080, Σφυριχτάρια 1656, Νερόκοτες 1650, Μπεκατσίνια 1650, Τρυγόνια 2338, Σιτηρήθρες 1750, Ορτύκια 2338, Τσίχλες 4950
καθώς και απεριόριστο αριθμό άλλων ειδών.
Η μελέτη του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Έρευνας (Ε.ΘΙ.ΑΓ.Ε) η οποία δημοσιεύθηκε στην περιοδική έκθεση του ιδρύματος (στο τεύχος Απρίλιος- Ιούνιος 2003) προειδοποιεί ότι σε περίπτωση που δεν ληφθούν άμεσα μέτρα προστασίας τα επόμενα 5 με 10 χρόνια θα εξαφανιστούν περισσότερα από 100 είδη και στα επόμενα 20 χρόνια άλλα 200 είδη.
Η κυνηγετική δραστηριότητα της περιόδου 2007-2008 ανεστάλη με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας κατόπιν προσφυγής που είχε καταθέσει ο πρόεδρος της Ζωοφιλικής Οικολογικής Ένωσης Ελλάδος, κ. Άγγελος Αγγελέτος, με το σκεπτικό ότι η ρυθμιστική δεν προέβλεπε μέτρα προστασίας της άγριας ζωής στις περιοχές που επλήγησαν από τις πυρκαγιές. Όμως, σε χρόνο ρεκόρ, ο αρμόδιος Υφυπουργός υπέγραψε νέα ρυθμιστική την οποία και συνυπέγραψε, επίσης σε χρόνο ρεκόρ, ο Υπουργός.
Ενώ η κοινή λογική δεν μπορεί να αποδεχθεί το κυνήγι ως δραστηριότητα αναψυχής, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, κατανοώντας πλήρως την ψυχαγωγική ανάγκη των κυνηγών, επιθυμεί τη διατήρηση όλων των ειδών της "άγριας" ζωής, ώστε να ευφραίνεται η καρδιά των κυνηγών σκοτώνοντας τα. Επιπλέον, ο αρμόδιος Υπουργός θέλοντας να ενισχύσει τον κυνηγετικό κορβανά, πήρε την απόφαση να μειώσει τα δημόσια τέλη της έκδοσης και ανανέωσης των κυνηγετικών αδειών.
Στο παρελθόν, ο αφανισμός των περισσότερων ειδών οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στο κυνήγι. Σήμερα η εξαφάνιση των ειδών οφείλεται και σε άλλες ανθρωπογενείς αιτίες. Αλλά το κυνήγι είναι μια δραστηριότητα που δεν διέπεται από ηθικούς κανόνες και προβαίνει σε αναίτιες εκτελέσεις δισεκατομμυρίων ζώων χάριν ψυχαγωγίας.
Ήλθε πλέον η ώρα να κατανοήσει η ανθρωπότητα ότι το κυνήγι ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!
Η μελέτη του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Έρευνας (Ε.ΘΙ.ΑΓ.Ε) η οποία δημοσιεύθηκε στην περιοδική έκθεση του ιδρύματος (στο τεύχος Απρίλιος- Ιούνιος 2003) προειδοποιεί ότι σε περίπτωση που δεν ληφθούν άμεσα μέτρα προστασίας τα επόμενα 5 με 10 χρόνια θα εξαφανιστούν περισσότερα από 100 είδη και στα επόμενα 20 χρόνια άλλα 200 είδη.
Η κυνηγετική δραστηριότητα της περιόδου 2007-2008 ανεστάλη με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας κατόπιν προσφυγής που είχε καταθέσει ο πρόεδρος της Ζωοφιλικής Οικολογικής Ένωσης Ελλάδος, κ. Άγγελος Αγγελέτος, με το σκεπτικό ότι η ρυθμιστική δεν προέβλεπε μέτρα προστασίας της άγριας ζωής στις περιοχές που επλήγησαν από τις πυρκαγιές. Όμως, σε χρόνο ρεκόρ, ο αρμόδιος Υφυπουργός υπέγραψε νέα ρυθμιστική την οποία και συνυπέγραψε, επίσης σε χρόνο ρεκόρ, ο Υπουργός.
Ενώ η κοινή λογική δεν μπορεί να αποδεχθεί το κυνήγι ως δραστηριότητα αναψυχής, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, κατανοώντας πλήρως την ψυχαγωγική ανάγκη των κυνηγών, επιθυμεί τη διατήρηση όλων των ειδών της "άγριας" ζωής, ώστε να ευφραίνεται η καρδιά των κυνηγών σκοτώνοντας τα. Επιπλέον, ο αρμόδιος Υπουργός θέλοντας να ενισχύσει τον κυνηγετικό κορβανά, πήρε την απόφαση να μειώσει τα δημόσια τέλη της έκδοσης και ανανέωσης των κυνηγετικών αδειών.
Στο παρελθόν, ο αφανισμός των περισσότερων ειδών οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στο κυνήγι. Σήμερα η εξαφάνιση των ειδών οφείλεται και σε άλλες ανθρωπογενείς αιτίες. Αλλά το κυνήγι είναι μια δραστηριότητα που δεν διέπεται από ηθικούς κανόνες και προβαίνει σε αναίτιες εκτελέσεις δισεκατομμυρίων ζώων χάριν ψυχαγωγίας.
Ήλθε πλέον η ώρα να κατανοήσει η ανθρωπότητα ότι το κυνήγι ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!
