Το ΠΟΦΥΖΩ επιχειρεί να ανοίξει ένα διάλογο μεταξύ των φιλόζωων σχετικά με τη στείρωση. Έτσι με εφαλτήριο μια επιστολή που μας ήρθε και την οποία παραθέτουμε παρακάτω, καλούμε τους φιλόζωους να μας στείλουν τη γνώμη τους και ό,τι άλλο νομίζουνε σχετικό. Εμείς επιθυμούμε να ακουστούν όλες οι απόψεις και οι πληροφορίες, ώστε να φωτιστεί το θέμα από όλες τις πλευρές και να βγει κάτι πραγματικά ουσιαστικό και επικοδομητικό τόσο για τους φιλόζωους όσο και για τους τετράποδους αγαπημένους τους φίλους που τόσο έχουν υποφέρει από τον άνθρωπο.
Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται, τόσο στην πόλη της Αθήνας αλλά και στις υπόλοιπες της Ελλάδος, ένα εξαιρετικά φιλόδοξο εγχείρημα. Αυτό της μαζικής εξόντωσης –θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και τον όρο γενοκτονία- όλων των σκυλιών και γατιών, αδέσποτων ή μη, μη-ελεγχόμενης γενετικής προέλευσης. Το εγχείρημα στοχεύει σε πόλεις καθαρές από ελεύθερα ζώα –επί του παρόντος σκυλιά και γατιά- αλλά και στην εξάλειψη της πιθανότητας ύπαρξης άλλων τέτοιων ζώων. Μέσω της εξασφάλισης ότι όλα ανεξαιρέτως τα οικόσιτα ζώα θα προέρχονται από ειδικά ελεγχόμενες μονάδες αναπαραγωγής.
Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την πρόσφατη ιστορική διαδρομή του εν λόγω εγχειρήματος μέχρι την παρούσα τελική –και αποτρόπαια- μορφή. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας έγιναν προσπάθειες να περάσει ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε, ανάμεσα σε άλλα, την αιχμαλωσία όλων των αδέσποτων ζώων, τη θανάτωση όσων κρίνονταν επικίνδυνα κατά τη σύλληψη –λες και υπάρχει περίπτωση ένα ζώο να μην αντισταθεί κατά τη σύλληψη του- και τον εγκλεισμό των υπολοίπων στα πάλαι ποτέ μπουντρούμια των φιλοζωικών και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, μέχρι την υιοθεσία τους ή τη θανάτωση τους. Μετά από τις –αναμενόμενες;- αντιδράσεις επακολούθησε σιωπή και σπασμωδικές προσπάθειες αντιστροφής του κλίματος, όπως οι –μονίμως άδειες- ταΐστρες του δήμ(ι)ου αθηναίων[1]. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι το 2003 μεθοδεύτηκε προφανώς μια πολύ πιο συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος της ελεύθερης ζωής. Ο νόμος 3170 του 2003 προβλέπει στείρωση όλων των αδέσποτων και όχι θανάτωση τους. Παράλληλα, επιβάλλει την τοποθέτηση τσιπ παρακολούθησης σε όλα τα οικόσιτα ζώα και απαγορεύει την κυκλοφορία ζώων χωρίς συνοδό.
Ο εν λόγω νόμος είχε μερικά σαφή πλεονεκτήματα. Αρχικά αντικατέστησε την απαρχαιωμένη βάρβαρη μέθοδο της θανατικής ποινής με την πιο μοντέρνα και –παρόλη τη φρίκη του Άουσβιτς- πιο συναινετική μέθοδο της παλιάς ευγονικής[2]. Κατά δεύτερο λόγο εξασφάλισε τη συναίνεση όλου του συρφετού των επίσημων φιλοζωικών οργανώσεων, αριστερών δημοσιογράφων και των κτηνιάτρων –και όχι μόνο μέσω της άμεσης υπόσχεσης χρήματος από τις τοποθετήσεις τσιπ και τους ευνουχισμούς- οι οποίοι και ανέλαβαν όλη την προπαγάνδα της παλιάς ευγονικής. Και κυρίως με βασικό όπλο του τους ίδιους τους «φιλόζωους» μπορεί πλέον να ελπίζει στη διασπορά του ελέγχου σε όλα ανεξαιρέτως τα ζώα συντροφιάς. Το τσεκούρι του δήμιου δηλαδή αντικαταστάθηκε έντεχνα με το πανόπτικον.
Έτσι, σα να μη μας δίδαξε τίποτε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος, οι φιλοζωικές και οι διάφοροι αιμοσταγείς κτηνίατροι αναλαμβάνουν -ιδίοις χρήμασι;- να μας ενημερώσουν για τα πλεονεκτήματα του ευνουχισμού όχι μόνο για τα αδέσποτα ζώα, αλλά και για τα ίδια τα οικόσιτα ζώα. Έτσι ώστε συντόμως ο καθένας που θέλει να συγκατοικήσει με ένα ζώο να είναι υποχρεωμένος να το αγοράσει από κάποιο ελεγχόμενο σημείο πώλησης (αφού η αναπαραγωγή τους θα επιτρέπεται μόνο στα πλαίσια της παραγωγής, σε ειδικά κέντρα) και επιπρόσθετα το ζώο του να περιορίζεται πλήρως στα στεγανά του ρόλου του, αυτού της συντροφιάς. Στείρο, ελεγμένο, τσιπαρισμένο και πειθήνιο. Πλήρως υποβιβασμένο σε ένα ακόμη εμπόρευμα. Η ιδανική συντροφιά.
Ήδη σε πολλές πολιτείες της Β. Αμερικής όλα τα ζώα (αδέσποτα δεν υπάρχουν άλλωστε σχεδόν καθόλου) ακρωτηριάζονται δια νόμου από την ηλικία των 6 μηνών, όντας ακόμη σχεδόν μωρά δηλαδή. Το ίδιο ισχύει πρακτικά και σε μεγάλο μέρος της δυτικής και βόρειας Ευρώπης που τα σκυλιά και τα γατιά είναι ως επί το πλείστον προϊόντα αγοραπωλησίας και μόνο και φέρουν όλα τσιπ παρακολούθησης και στερούνται γεννητικών οργάνων – ένας δυσοίωνος συμβολισμός για το άμεσο μέλλον του ανθρώπινου συγκάτοικου τους.
Δε μπορεί να διαφύγει της προσοχής μας, η αναπόφευκτη παρομοίωση με τους στείρους μεταλλαγμένους σπόρους της Monsanto που εξαναγκάζουν τον αγρότη τόσο στην αγορά καινούργιων σπόρων κάθε χρονιά, όσο και στην εξάρτηση του από τις πολυεθνικές, αλλά και στην εξάλειψη ντόπιων και παραδοσιακών ποικιλιών. Καθόλου παράξενο: αφού τόσο οι «φιλόζωοι» όσο και οι γενετιστές των τεράστιων πολυεθνικών τύπου Monsanto, Novartis προπαγανδίζουν το ίδιο ιδεολόγημα της ευγονικής και αμφότεροι δηλώνουν πως κίνητρο τους είναι η βελτίωση των συνθηκών ζωής, μέσω του αφανισμού της.
Αυτή η τελική λύση που προωθείται για τα ζώα της πόλης συμβαδίζει επίσης πλήρως με το ιδεολόγημα του ελέγχου που διέπει τη σχέση ανθρώπου-φυσικού κόσμου. Ιδεολόγημα που αποκαλύφθηκε σε όλη του τη φρίκη στις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Τότε αυτό που εκφράστηκε μέσω μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ αλλά και –αναπόφευκτα- διάφορων πληρωμένων ή μη, «ειδικών», ήταν ή άποψη ότι τα δάση καταστρέφονται γιατί δε φροντίζονται. Παρόλο που τα δάση που κάηκαν και καίγονται συχνότερα είναι ακριβώς αυτά που είναι ελεγχόμενα ή στα σχέδια ελέγχου, ενώ αυτά που έχουν παρατηθεί στην ησυχία τους χαίρουν άκρας υγείας, το ιδεολόγημα του ελέγχου, θέλει το φυσικό κόσμο να καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας του της φύσης με μόνη διέξοδο σωτηρίας την ανθρώπινη παρέμβαση. Από την αραίωση των δασών της Καλιφόρνια, μέχρι την αντικατάσταση του πεύκου με ξενόφερτα είδη, όλα τα σχέδια σωτηρίας προέβλεπαν εξόντωση, έλεγχο και δομική αλλαγή. Κάνοντας κάποιον να αναρωτιέται εύλογα πως και κατάφερε να υπάρχει ζωή τόσα χρόνια πριν την εμφάνιση της επιστήμης γενικά και της βιοτεχνολογίας ειδικά.
Αυτή η προσπάθεια καθολικής κανονικοποίησης της ζωής, απαιτεί την εξόντωση ή την εξημέρωση της άγριας συνθήκης. Ο φυσικός κόσμος καλό είναι να περιορίζεται σε πάρκα, ή περιφραγμένους ελεγχόμενους δρυμούς (ίσως και με είσοδο, όπως δρομολογείται για την προσφάτως καμένη Πάρνηθα) και τα ζώα της πόλης αυστηρά περιορισμένα στο ρόλο του οικιακού μπιμπελό. Η άγρια συνθήκη πρέπει να εκριζωθεί, το ζωικό πρέπει να πραγμοποιηθεί (να γίνει δηλαδή προϊόν) και να κοινωνικοποιηθεί. Αυτό είναι το ζητούμενο του ιδεολογήματος του ελέγχου.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΖΩΩΝ
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι σε αναλογία με τα υπουργεία Αμύνης (αντί για υπουργεία πολέμου) ή περιβάλλοντος (αντί για λεηλασίας της φύσης) έτσι και η Φιλοζωική Αθηνών π.χ. τελούσε μέχρι και το ΄90 το ρόλο του μπόγια. Αιχμαλώτιζε τα αδέσποτα, τα φυλάκιζε σε άθλιες συνθήκες και τα μετά από 2 μήνες τα σκότωνε. Παράλληλα όμως, έχουν εμφανιστεί δεκάδες άλλες οργανώσεις φιλόζωων που απαρτίζονται από ανθρώπους με ευαισθησίες για τα ζώα. Η εξήγηση για την ενεργή συμμετοχή τους σ’αυτό το σχέδιο εξόντωσης, θα χρειαστεί μια βαθιά βουτιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοπαθολογίας.
Κομβικό σημείο στην ιδεολογική θωράκιση κάθε φιλόζωου (ή φιλάνθρωπου) είναι ο πόνος και η αποφυγή του. Όπως οι ναζί επικαλέστηκαν τη φιλανθρωπία του πολιτισμένου κόσμου για το πρόγραμμα στείρωσης των διανοητικά καθυστερημένων (αφού αυτοί υπέφεραν και βασανιζόντουσαν οι κακόμοιροι) έτσι και οι φιλόζωοι ευελπιστούν ότι το νυστέρι του χασάπη-κτηνίατρου θα τους σώσει από θέαμα των πατημένων ζώων στο δρόμο ή των παρατημένων σε πλαστικές σακούλες. Πρόκειται για μια πλήρη αναστροφή της λογικής που παράγεται κυρίως από ίσα ποσά υποκρισίας και αδυναμίας για οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής. Αντί λοιπόν κάποιος να απαιτήσει εύλογα καλύτερες συνθήκες ζωής για τους διανοητικά καθυστερημένους ή για τα αδέσποτα, θεωρεί τις αιτίες που τους κάνει να δυστυχούν ως φυσικές και αμετάβλητες και προτιμά να τους εξαφανίσει ως συνθήκη, ως ύπαρξη, για να μην πληγώνονται οι ευαισθησίες του.
Παράλληλα υπονοείται ότι η ζωή οφείλει να είναι πλήρως καθαρή από κάθε υποψία πόνου, αίματος, δυστυχίας, πείνας. Μιας ζωής αποστειρωμένης, που δε λερώνει τα χαλιά ούτε ευαίσθητους ψυχισμούς, ενός θανάτου με άλλα λόγια, με ζωικά χαρακτηριστικά. Και δεν είναι τυχαίο που στην υποτιθέμενη δυστυχία (των ομοφυλόφιλων, των τσιγγάνων της Ινδιανάπολις, των διανοητικά καθυστερημένων) στηρίχτηκαν τα περισσότερα μέχρι τώρα σχέδια μαζικής εξόντωσης μέσω ευγονικής.
Επιπρόσθετα, κεντρικό ρόλο στην ψυχολογία πολλών από αυτούς που απαρτίζουν τα φιλο-(ζωικά ή ανθρώπινα) κινήματα είναι η ανάγκη επιβεβαίωσης του ρόλου τους ως σωτήρα. Έτσι, σε πείσμα τόσων και τόσων ζώων που έζησαν και ζουν ευτυχισμένα ελεύθερα στην πόλη, κατασκευάζεται η εικόνα του αδέσποτου με το μονίμως θλιμμένο βλέμμα, που λιμοκτονεί και κρυώνει και παρακαλάει τον καθένα να το σπιτώσει (και να το απαλλάξει από τις γενετήσιες ορμές που το τυραννούν). Ούτως η άλλως, η ελεύθερη ύπαρξη, κατασυκοφαντείται εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ο ψευδής Χομπεσιανός μύθος για τους μη-πολιτισμένους ανθρώπους που μαστίζονται από τη σπάνη, όντας διαρκώς στα πρόθυρα της λιμοκτονίας, στη φιλοζωία μεταφράζεται σε αποστεωμένα σκυλιά και γάτες που δεν ξεπερνούν τα δυο χρόνια επιβίωσης στους δρόμους.
Αναμφίβολα, η ζωή ενός αδέσποτου σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εύκολη. Πέρα από την ούτως ή άλλως περιορισμένη ποσότητα τροφής, έχουν να αντιμετωπίσουν και όλους τους ανώμαλους (απλούς ιδιώτες ή έμμισθους δημοτικούς υπαλλήλους) που έχουν ως χόμπι να γεμίζουν δρόμους και πλατείες με δηλητηριασμένη με φυτοφάρμακο τροφή, ή και όσους έχουν μάθει να θεωρούν τα ζώα και το φυσικό κόσμο, ως πράγμα, ως ένα χαμηλού κόστους προϊόν ή αντικείμενο προς εκμετάλλευση και είθισται να παρατάνε τα κουτάβια στα σκουπίδια ή να βασανίζουν μεμονωμένα ζώα. Και βεβαίως τους φιλόζωους, που αντί να προσπαθήσουν να αντισταθούν σ’όλους τους παραπάνω, προτιμούν να συναινέσουν στην εξάλειψης τους.
Οι φιλόζωοι αγνοούν σκυλιά όπως ο Σκάμπυ, ο Καραμανλής ή ο Κανέλος που έζησαν ευτυχισμένα και ελεύθερα μέχρι και 20 ετών. Όπως επίσης και τα αναρίθμητα οικόσιτα σκυλιά που αγάπησαν το δρόμο και την αλητεία όσο και τους ανθρώπους τους, ή τα αδέσποτα που ενώ τους προσφέρθηκε σπίτι υπερασπίστηκαν –με τα ίδια τους τα δόντια- το δικαίωμα τους στην αλητεία.
Η αγάπη είναι άλλωστε αμφιλεγόμενο συναίσθημα. Και πολύ συχνά αναιρεί την ελευθερία και την πιθανότητα αυτονομίας του αντικείμενου της. Περίπτωση δυστυχώς πολύ συχνή στη φιλοζωία.
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΖΩΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΕΙΡΩΣΗ
Ποικίλλουν: από καθαρή βλακεία μέχρι ύπουλη ευγονική προπαγάνδα. Παρακάτω παραθέτω κατά γράμμα, απόψεις που εκφράστηκαν από τον κτηνίατρο Κουκουζέλη και τη διευθύντρια του ΚΠΑΖ (Κέντρου Προστασίας Αδέσποτων Ζώων) Έλεν Γουίν θεωρώντας τες αντιπροσωπευτικές.
-Το σεξ για τα ζώα είναι μόνο ορμονική ανάγκη και όχι ευχαρίστηση.
(Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για τους ανθρώπους, ένα μεγάλο μέρος της ευχαρίστησης γενικά προέρχεται από ικανοποίηση ορμονικών και βιολογικών καθαρά αναγκών. Το βλέμμα όσων σκυλιών έχω δει επί τω έργω πάντως, μαρτυρά ανείπωτη ευχαρίστηση.)
-Η στείρωση δεν αποτελεί παρέμβαση στη φύση του ζώου.
(Δεν αξίζει σχολιασμού).
-Η στείρωση δεν κάνει ένα ζώο παχύ ή τεμπέλικο.
(Ανεπαίσχυντο ψέμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ευνουχισμένων ζώων παχαίνουν, χαρακτηρίζονται από μειωμένη επιθυμία για περιπλάνηση και παιχνίδι και από γενική βαρυθυμία. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τους ανθρώπους, οι ευνούχοι ήταν χαρακτηριστικά παχείς, για τους ευνουχισμένους κτηνίατρους δυστυχώς δεν έχουμε επαρκή δεδομένα.)
-Σε 6 χρόνια ένας θηλυκός σκύλος και οι απόγονοί του μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία 67.000 κουταβιών. Σε μόλις 7 χρόνια μια γάτα και τα γατάκια της μπορούν να παραγάγουν 420.000 απογόνους.
(Με άλλα λόγια: θα μας πνίξουν τα ζώα. Κι αναρωτιέται κανείς, πως πολλά ελληνικά νησιά όπου οι γάτες δεν είναι και τόσο υπό διωγμό όπως τα σκυλιά, δεν έχουν πλημμυρίσει εδώ και εκατοντάδες χρόνια από αιλουροειδή. Η βλακεία του άνω επιχειρήματος δεν είναι τόσο στα εξωπραγματικά νούμερα που δίνει, αλλά στο ότι αγνοεί μια βασική περιβαλλοντική αρχή: την προσαρμογή ενός πληθυσμού στους περιορισμούς του περιβάλλοντος. Ένας πληθυσμός δηλαδή αναπτύσσεται όσο του επιτρέπει το περιβάλλον του, τόσο μέσω φυσικών πόρων όσο και φυσικών εχθρών. Γι’αυτό και στον ελεύθερο φυσικό κόσμο –με ελάχιστες εξαιρέσεις ιδιαίτερα διαταραγμένων περιβαλλόντων- δεν έχουμε ποτέ εκατομμύρια αλεπούδων, ούτε εκατομμύρια λαγών σε μια περιοχή. Με δεδομένη τη δυσκολία εύρεσης τροφής στην πόλη ειδικά για τα σκυλιά, τα περιθώρια ανάπτυξης του πληθυσμού τους είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Άλλωστε πότε είχε κάποια πόλη πρόβλημα υπερβολικού πληθυσμού γατιών ή σκυλιών;)
-Η στείρωση εξαλείφει τη δημιουργία καρκίνου των όρχεων και μειώνει την πιθανότητα καρκίνου του προστάτη.
(Σωστά. Με τον ίδιο τρόπο που ο ακρωτηριασμός του ποδιού εξαλείφει τον κίνδυνο μηνίσκου. Αναμφίβολα στο top 10 των πλέον ηλίθιων επιχειρημάτων όλων των εποχών.
Πάντως μεταξύ άλλων η στείρωση ενδέχεται να προκαλέσει: διάφορες μορφές καρκίνου, ακράτεια, διαταραχές του θυρεοειδή και συμπεριφοριακές διαταραχές που συχνά περιλαμβάνουν πέρα από απάθεια και υπερβολική επιθετικότητα, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα πιο κοινά. Αλλά ΚΑΝΕΙΣ φιλοζωικός σύλλογος δεν τα αναφέρει.)
-Ο σκύλος μου ή η γάτα μου θα είναι καλύτερα κατοικίδια μετά την στείρωση. Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων … η τάση του ζώου για περιπλάνηση μειώνεται έως και 90%.
(Έχει δηλαδή λιγότερες ανάγκες για βόλτα, δεν πρόκειται να σας φέρει σε αμηχανία μπροστά σε κόσμο με την επίδειξη των σεξουαλικών του ορμών, γενικά θα είναι το τέλειο μπιμπελό. Και ως γνωστόν, η πεμπτουσία της γάτας και του σκύλου, είναι να είναι καλά κατοικίδια. Αν το βαλσαμώνατε βέβαια θα ήταν ακόμη καλύτερα. Η ζωή άλλωστε του σκυλιού ή γατιού έχει μόνο οικονομική αξία, ως κατοικίδιο δηλαδή.)
Παράλληλα, στα φιλοζωικά επιχειρήματα υπέρ της στείρωσης, εισάγονται έντεχνα και οι περιπτώσεις δικαιολογημένης στείρωσης. Όταν π.χ. ένα θηλυκό ζώο έχει γεννήσει επανειλημμένα, όταν είναι εξασθενημένο ή άρρωστο και μια γέννα είναι πιθανόν να το εξοντώσει, όταν υπάρχει κάποια αναπαραγωγική ασθένεια κτλ Μια εξαίρεση δηλαδή στρεβλώνεται και διογκώνεται ώστε να γίνει κανόνας.
Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι υπάρχουν τρόποι στείρωσης στα σκυλιά, χωρίς τον ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων και χωρίς απώλεια των ορμών τους ή της ικανότητας για ερωτική συνεύρεση. Ωστόσο, στην Ελλάδα τουλάχιστον αυτή η μέθοδος δε χρησιμοποιείται παρά σπάνια. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, στείρωση σημαίνει, αφαίρεση των όρχεων ή της μήτρας.
Αυτά που οι φιλοζωικές και οι κτηνίατροι βεβαίως αποφεύγουν να αναρωτηθούν είναι:
-Τι θα γίνει με τα άλλα άγρια ζώα της πόλης, τις κατσαρίδες και τα ποντίκια, άμα μειώσουμε τους φυσικούς εχθρούς τους;
-Αν το αποτρόπαιο σχέδιο τους πετύχει και ο μόνος τρόπος να έχει κάποιος ένα ζώο για συντροφιά, θα είναι να το αγοράσει, σε τι συνθήκες θα ζουν τα ζώα μέχρι να αγοραστούν; Και τι θα συμβαίνει με αυτά που δεν αγοράζονται;
Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
«Δεν είναι πλέον ανθρώπινα όντα, είναι ζώα. Τουτέστιν, δεν έχουμε να εκτελέσουμε ένα ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά ένα χειρουργικό.»
Goebells, απόσπασμα από το ημερολόγιό του, αναφερόμενος σε επίσκεψη σε εβραϊκό γκέτο.
H γκιλοτίνα χρησιμοποιήθηκε αρχικά για την –ανθρωπιστική- θανάτωση πειραματόζωων, πριν αποτελέσει το σύμβολο μιας νέας εποχής (στο σβέρκο της παλιάς). Η πρώτη λωρίδα παραγωγής, ο πρόδρομος του φορντικού μοντέλου παραγωγής, δεν ήταν στην αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά στα σφαγεία του Σικάγο στα τέλη του 19ου αιώνα. Η καλλιέργεια της γης και η εξημέρωση των ζώων, προηγήθηκε της εξημέρωσης της ίδιας την ανθρώπινης φύσης. Και η Αγγλία, που πρωτοστάτησε στην τοποθέτηση τσιπ παρακολούθησης σε ζώα, είναι επίσης και η πρώτη χώρα στην οποία τοποθετήθηκε τσιπ παρακολούθησης σε άνθρωπο (σε μια ανήλικη κοπέλα).
Ο φυσικός κόσμος αποτελεί άλλωστε συχνά το παράδειγμα πάνω στο οποίο ορίζεται η ανθρώπινη φύση. Η εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου συνδέθηκε άμεσα με την ευγονική και ο δαρβινισμός ενέπνευσε τον κοινωνικό δαρβινισμό. Τις πρακτικές και τα σαθρά ιδεολογήματα του οποίου αντιγράφει η παρούσα φιλοζωική σταυροφορία εξόντωσης.
«Ένα Άουσβιτζ ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτάζει ένα σφαγείο και σκέφτεται: δεν είναι παρά ζώα», είχε γράψει ο Adorno. Όση σκληρότητα δέχονται τα ζώα, τόση θα δεχτούν και τα μέλη της ανθρωπότητας που σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές θα στερηθούν την ανθρωπινή τους ιδιότητα: οι εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία, οι μαύροι δούλοι και οι αυτόχθονες της Αμερικής, οι αβορίγινες στην Αυστραλία (οι οποίοι θεωρούνταν θηράματα από τους εγγλέζους). Τα παιδιά, οι γυναίκες, οι άστεγοι, οι φτωχοί, οι αντιφρονούντες, οι γενετικά διαφορετικοί, όλοι είναι εν δυνάμει «Άλλοι». Άνθρωποι χωρίς την ανθρώπινη ιδιότητα, όντα σε αποκλεισμό, κάτοχοι μόνο της ζωικής τους ιδιότητας.
Η σχέση ανθρώπου-φυσικού κόσμου είναι αμφίδρομη, η επέμβαση σε ένα από τους δυο εταίρους, θα αλλάξει αναπόφευκτα και τον άλλον. Με άλλα λόγια: δε γίνεται να ικανοποιήσουμε το αίτημα της ανθρώπινης ελευθερίας σε ένα φυσικό κόσμο υπό πλήρη έλεγχο και καταναγκασμό. Η ζωή σε μια πόλη όπου οι παραδοσιακοί ζωικοί σύντροφοι του ανθρώπου, οι γάτες και οι σκύλοι, έχουν υποβιβαστεί σε στείρα μπιμπελό, προσφέρει ένα ιδανικό παράδειγμα για την κανονικοποίηση του ανθρώπου.
ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ
Αποτελεί ίσως κοινοτυπία, ότι το έσχατο εμπόρευμα του καπιταλισμού είναι η ίδια η ανθρώπινη συνθήκη, η βιολογική-ζωική δηλαδή ανθρώπινη υπόσταση. Όπως και οποιαδήποτε συζήτηση για τα δικαιώματα των ζώων δε μπορεί παρά να συναντήσει τη συζήτηση για τη «γυμνή» ζωή – δηλαδή την απογυμνωμένη από την πολιτική της υπόσταση ζωή- και τα δικαιώματα της.
Η βιοτεχνολογία δίνει νέες δυνατότητες εισβολής στο ζωικό πεδίο και μετάλλαξης του. Το πατεντάρισμα ζωικών, φυτικών και ανθρώπινων γονιδίων συμβαδίζει με τη μετάλλαξη των οργανισμών σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς. Και η δοξασία που στηρίζει ηθικά όλη αυτή τη συσσώρευση ζωικότητας στα εργαστήρια και της μεταχείρισης της ως προϊόν, είναι ότι η ανθρώπινη παρέμβαση παράγει καλύτερη, πιο λειτουργική ζωή.
Όταν ο κτηνίατρος Κουκουζέλης υποστηρίζει ότι με τη στείρωση εξαλείφονται «το άγχος και οι κίνδυνοι της εγκυμοσύνης και της γέννας» και η φιλοζωική Χαλανδρίου διατείνεται, κάνοντας μας να ανατριχιάσουμε, ότι «η στείρωση των ζώων είναι προς όφελος τους… γάτες-σκύλοι στο χωριό, επίσης δικαιούνται τη στείρωση», ή δασολόγοι ευαγγελίζονται ορθολογικοποιημένα μεσογειακά δάση με κέδρους, βρωμοκαρυδιές και ευκάλυπτους αντί για πεύκα και έλατα, ουσιαστικά αναμασούν την κυρίαρχη υπόσχεση της βιοτεχνολογίας. Ότι η επιστημονική παρέμβαση θα απαλλάξει τη ζωή από τα λάθη και τους ανορθολογισμούς της φύσης (σεξ και εγκυμοσύνη π.χ.), θα την κάνει πιο ασφαλή, πιο λειτουργική. Απαλλαγμένη από τα άχρηστα ζωικά της βάρη, θα εξυψωθεί στη σφαίρα του πραγματικού, της αγοράς με άλλα λόγια.
Με την ίδια ευκολία που ένας συρφετός από φιλόζωους, κτηνίατρους και αριστερούς δημοσιογράφους (βλ. Ελευθεροτυπία) αποφασίζει ότι για τα γατιά και τα σκυλιά η ικανότητα αναπαραγωγής είναι ένα βάρος από το οποίο οφείλουμε να τα απαλλάξουμε, η εξουσία αποκτά πρόσβαση και λόγο για τις προσωπικές μας συνήθειες και τη βιολογική μας υπόσταση – το κάπνισμα απαγορεύεται, αμφιλεγόμενοι εμβολιασμοί, όπως αυτός για τον HPV, επιβάλλονται, οι οποιεσδήποτε γενετικές ατέλειες ανιχνεύονται και οι φορείς τους αποκλείονται, οι αποκλίνουσες συμπεριφορές κανονικοποιούνται σε ιδρύματα και ψυχιατρεία
Η «γυμνή» ζωή, εκτίθεται στα διψασμένα για πορνογραφία βλέμματα των επιστημόνων στα εργαστήρια. Και μετατρεπόμενη σε κάτι που μπορεί να αγοραστεί και να πουληθεί, χάνει την ίδια τη ζωικότητα της. Και η συζήτηση για τα δικαιώματα τόσο των ζώων, όσο και της ζωής χωρίς πολιτική υπόσταση, δεν έχει πλέον παρά ένα θέμα: το δικαίωμα της ίδιας της ύπαρξης της ζωικότητας, ως φυσικής συνθήκης.
ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ, ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ
Το πώς άξαφνα η συντριπτική πλειοψηφία των φιλοζωικών φορέων και ένα μεγάλο μέρος της «προοδευτικής» δημοσιογραφίας, στηρίζει με τόσο πάθος ένα κατεξοχήν ναζιστικό ιδεολόγημα γεννά πολλά ερωτήματα. Και δίνει την εντύπωση πληρωμένων απόψεων και μυστικών συμφωνιών. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι μάλλον αρκετά πιο περίπλοκα. Αναμφίβολα ένα μέρος των απόψεων είναι κατευθυνόμενες ή πληρωμένες –έμμεσα ή άμεσα. Τα οικονομικά οφέλη άλλωστε από τις χειρουργικές επεμβάσεις αλλά κυρίως από την προοπτική της πώλησης ως μόνη μέθοδο απόκτησης οικόσιτου ζώου είναι πραγματικά τεράστια. Και το ηθικό ανάστημα του ιατρικού κόσμου που νομιμοποιεί την ευγονική, έχει ιστορικά αποδειχτεί εξαιρετικά μικρό σε σχέση με το αυτό μιας παχυλής –και αφορολόγητης- αμοιβής.
Αλλά βέβαια δεν απαιτείται καν ο πειθαναγκασμός ή χρηματισμός για την επίτευξη μιας ομοφωνίας. Όπως και σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις κυριαρχίας ενός ιδεολογήματος, οι τεχνικές είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένες. Αρχικά χρειάζονται μερικοί επιστήμονες να υπερασπιστούν το ιδεολόγημα και μερικοί οργανισμοί που θα αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν την έρευνά του και κυρίως να μην χρηματοδοτήσουν κάθε αντίθετη έρευνα. Έτσι, ελαχιστοποιείται ο αριθμός αυτών που θα ρισκάρουν χρήματα και κύρος για να υποστηρίξουν την αντίθετη άποψη. Και κάθε ιδεολόγημα, έχει και τη δικιά του αδράνεια (κάτι σαν θέληση για επιβίωση έναντι των άλλων ιδεολογημάτων[3]) και όταν εγκαθιδρυθεί ως κυρίαρχη ιδεολογία οι άνθρωποι –συμπεριλαμβανομένων και των επιστημόνων- τείνουν να το παίρνουν ως δεδομένο. Μ’αυτόν τον τρόπο κατάφεραν και επιβίωσαν αναρίθμητα μυθεύματα στην ιστορία της φιλοσοφικής και επιστημονικής σκέψης.
Για παράδειγμα: ένας αδικαιολόγητα μεγάλος αριθμός επιφανών γιατρών και με πλήθος δημοσιεύσεων μάλιστα, διαβεβαίωνε, καθ’όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ότι ο αυνανισμός είναι η κύρια αιτία αναρίθμητων εκφυλιστικών ασθενειών, οστεοπόρωσης, ραχίτιδας, φυματίωσης, τύφλωσης ακόμα και θανάτου. Κάτι τόσο παράλογο και εύκολα διαψεύσιμο από την καθημερινή εμπειρία, κατάφερε να επιβιώσει ως κυρίαρχη ιατρική άποψη για σχεδόν 100 χρόνια, στην εποχή του διαφωτισμού. Ίσως κάποιοι εκ των επιφανών αυτών επιστημόνων, να είχαν το ιδεολογικό κίνητρο του ελέγχου της σεξουαλικότητας. Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό αράδιαζε αυτά τα βρωμερά ψέματα λειτουργώντας απλά με ασφάλεια στα στεγανά της κατεστημένης ιατρικής άποψης.
Όσον αφορά τους κτηνίατρους πιο συγκεκριμένα, έχει ενδιαφέρον να αναλύσουμε μια άλλη, εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, συναίνεση. Αυτή του ότι η καλύτερη και πιο ταιριαστή τροφή για τα σκυλιά και τα γατιά είναι η βιομηχανικά παρασκευασμένη ξηρά τροφή. Και όχι μόνο αυτό αλλά τα παραδοσιακά σπιτικά αποφάγια, κόκκαλα και ψάρια είναι μάλιστα επικίνδυνα. Ενάντια σε κάθε λογική, οι κτηνίατροι σύσσωμοι υποστηρίζουν ότι για χιλιάδες χρόνια τα ζώα τρέφονταν λάθος (είναι να απορείς που υπάρχουν ακόμη ζώα) και μάλιστα τις σωστές απαντήσεις τις έχει η κατεξοχήν ένοχη για διατροφικά σκάνδαλα, βιομηχανία. Παρά τα αναρίθμητα προβλήματα που προκαλούνται στα ζώα από την ξηρά τροφή (ουρολογικά προβλήματα στα γατιά, απώλεια δοντιών στα σκυλιά, αρθριτικά κτλ), παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες οικόσιτων ζώων που πεθάναν τα τελευταία 10 χρόνια στην Αμερική από την –εμπλουτισμένη με μελανίνη- ξηρά τροφή, οι κτηνίατροι συνεχίζουν να εμμένουν σ’αυτή την άποψη.
Ο κτηνίατρος όμως δεν είναι και διαιτολόγος, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ένας κτηνίατρος, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Και όταν όλα τα διατροφικά συνέδρια στα οποία καλείται να συμμετάσχει, διοργανώνονται από την Purina π.χ. ή τη Friskies και όταν διάφορα δώρα και «δωρεάν δείγματα» διακινούνται στα πλαίσια της επιστημονικής δεοντολογίας, γιατί κάποιος κτηνίατρος να ρισκάρει το κύρος του υποστηρίζοντας κάτι αντίθετο; Τα δικά του σκυλιά βέβαια, αν έχει, θα τα ταΐσει με μαγειρεμένο φαγητό ή αποφάγια.
Η επιστημονική –άρα και αυτομάτως- έγκυρη προπαγάνδα βρίσκει στις ιδιαιτερότητες της φιλοζωικής ψυχοπαθολογίας πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία της παρούσας ευγονικής σταυροφορίας. Που παρασέρνει στη δολοφονική της αποστολή και ανθρώπους με ένα κάπως συγκεχυμένο και γενικό ενδιαφέρον για το θέμα των ζώων. Όταν βομβαρδίζεσαι από παντού με μια προπαγάνδα που τη συνυπογράφουν τόσο οι φιλόζωοι όσο και μεγάλο μέρος των επιστημόνων δε μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Ας αγωνιστούμε λοιπόν για να χαρίσουμε στα κακόμοιρα τα ζώα το θείο δώρο του χειρουργικού νυστεριού.
ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ
Αντίθετα με τα γατιά, που ευτυχώς για διάφορους λόγους αιχμαλωτίζονται πιο δύσκολα, τα σκυλιά αντιμετωπίζουν πολύ πιο άμεσο κίνδυνο εξαφάνισης τους ως είδος και αντικατάστασης τους με στείρα καθαρόαιμα εργαστηριακά κατασκευάσματα. Η Αθήνα, απαλλαγμένη από τα αδέσποτα που μας συντρόφεψαν σε τόσες βόλτες, απάλυναν τόσες μοναξιές ηλικιωμένων ανθρώπων και ομόρφυναν τις περιπλανήσεις μας, που ενέπνευσαν τόσες όμορφες ιστορίες και μύθους στο αστικό πεδίο, θα βάλει πλώρη για περαιτέρω αποστείρωση. Το επιτυχημένο παράδειγμα της εξόντωσης ενός είδους θα δώσει έμπνευση για την εκκαθάριση από τους φτωχούς μετανάστες, τα πρεζάκια, τους καταληψίες, από όσους επιμένουν ακόμη να περιπλανούνται ελεύθεροι. Το ναζιστικό ιδεολόγημα της καθαρότητας, που εξόντωσε πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπων στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, θριαμβεύοντας θα δημιουργήσει μια πόλη εφιαλτική, αποστειρωμένη, εχθρική για τη ζωή. Φτιαγμένη μόνο για εμπορεύματα και όχι για ανθρώπους.
Το μοναδικό μας όπλο απέναντι σ΄αυτή την αναβίωση του ναζισμού, είναι ότι αυτή η επιχείρηση από τη φύση της δε μπορεί να κρατηθεί κρυφή. Είναι δηλαδή αναγκασμένη να απαντήσει και να αποκαλυφθεί σε μια δημόσια διαδικασία κριτικής. Η δημοσιοποίηση του θέματος με άλλα λόγια, τόσο μέσω εκδηλώσεων, όσο και μέσω κειμένων και ηλεκτρονικών αναρτήσεων, αποστολής μέϊλ στις διευθύνσεις φιλοζωικών οργανώσεων και κτηνιάτρων, θα εξαναγκάσει την ευγονική ιδεολογία να αποκαλύψει τους στόχους της.
Άλλωστε, σε αντίθεση με τις εκάστοτε δημοτικές επιχειρήσεις δηλητηρίασης (φωλιάσματος), τα αδέσποτα αιχμαλωτίζονται με διαδικασίες νόμιμες, άρα φανερές και άμεσα αναστρέψιμες. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα βανάκια από τους φιλόζωους μπόγιες έχουν λάστιχα που όπως όλα τα λάστιχα υπόκεινται σε διαδικασίες (δολιο)φθοράς και οι ίδιοι οι μπόγιες έχουν σωματικές ακεραιότητες που είναι συμφέρον τους να προφυλάξουν. Όσο για τις φιλοζωικές και τους κτηνίατρους προπαγανδιστές της ευγονικής, έχουν γραφεία και σπίτια που δεν είναι όλα τους ασφαλισμένα.
Αν η μοίρα που επιφυλάσσει η εποχή μας στον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου» είναι η εξόντωση του ως είδος, ποια θα είναι άραγε η μοίρα για τον ίδιο τον άνθρωπο;
Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την πρόσφατη ιστορική διαδρομή του εν λόγω εγχειρήματος μέχρι την παρούσα τελική –και αποτρόπαια- μορφή. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας έγιναν προσπάθειες να περάσει ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε, ανάμεσα σε άλλα, την αιχμαλωσία όλων των αδέσποτων ζώων, τη θανάτωση όσων κρίνονταν επικίνδυνα κατά τη σύλληψη –λες και υπάρχει περίπτωση ένα ζώο να μην αντισταθεί κατά τη σύλληψη του- και τον εγκλεισμό των υπολοίπων στα πάλαι ποτέ μπουντρούμια των φιλοζωικών και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, μέχρι την υιοθεσία τους ή τη θανάτωση τους. Μετά από τις –αναμενόμενες;- αντιδράσεις επακολούθησε σιωπή και σπασμωδικές προσπάθειες αντιστροφής του κλίματος, όπως οι –μονίμως άδειες- ταΐστρες του δήμ(ι)ου αθηναίων[1]. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι το 2003 μεθοδεύτηκε προφανώς μια πολύ πιο συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος της ελεύθερης ζωής. Ο νόμος 3170 του 2003 προβλέπει στείρωση όλων των αδέσποτων και όχι θανάτωση τους. Παράλληλα, επιβάλλει την τοποθέτηση τσιπ παρακολούθησης σε όλα τα οικόσιτα ζώα και απαγορεύει την κυκλοφορία ζώων χωρίς συνοδό.
Ο εν λόγω νόμος είχε μερικά σαφή πλεονεκτήματα. Αρχικά αντικατέστησε την απαρχαιωμένη βάρβαρη μέθοδο της θανατικής ποινής με την πιο μοντέρνα και –παρόλη τη φρίκη του Άουσβιτς- πιο συναινετική μέθοδο της παλιάς ευγονικής[2]. Κατά δεύτερο λόγο εξασφάλισε τη συναίνεση όλου του συρφετού των επίσημων φιλοζωικών οργανώσεων, αριστερών δημοσιογράφων και των κτηνιάτρων –και όχι μόνο μέσω της άμεσης υπόσχεσης χρήματος από τις τοποθετήσεις τσιπ και τους ευνουχισμούς- οι οποίοι και ανέλαβαν όλη την προπαγάνδα της παλιάς ευγονικής. Και κυρίως με βασικό όπλο του τους ίδιους τους «φιλόζωους» μπορεί πλέον να ελπίζει στη διασπορά του ελέγχου σε όλα ανεξαιρέτως τα ζώα συντροφιάς. Το τσεκούρι του δήμιου δηλαδή αντικαταστάθηκε έντεχνα με το πανόπτικον.
Έτσι, σα να μη μας δίδαξε τίποτε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος, οι φιλοζωικές και οι διάφοροι αιμοσταγείς κτηνίατροι αναλαμβάνουν -ιδίοις χρήμασι;- να μας ενημερώσουν για τα πλεονεκτήματα του ευνουχισμού όχι μόνο για τα αδέσποτα ζώα, αλλά και για τα ίδια τα οικόσιτα ζώα. Έτσι ώστε συντόμως ο καθένας που θέλει να συγκατοικήσει με ένα ζώο να είναι υποχρεωμένος να το αγοράσει από κάποιο ελεγχόμενο σημείο πώλησης (αφού η αναπαραγωγή τους θα επιτρέπεται μόνο στα πλαίσια της παραγωγής, σε ειδικά κέντρα) και επιπρόσθετα το ζώο του να περιορίζεται πλήρως στα στεγανά του ρόλου του, αυτού της συντροφιάς. Στείρο, ελεγμένο, τσιπαρισμένο και πειθήνιο. Πλήρως υποβιβασμένο σε ένα ακόμη εμπόρευμα. Η ιδανική συντροφιά.
Ήδη σε πολλές πολιτείες της Β. Αμερικής όλα τα ζώα (αδέσποτα δεν υπάρχουν άλλωστε σχεδόν καθόλου) ακρωτηριάζονται δια νόμου από την ηλικία των 6 μηνών, όντας ακόμη σχεδόν μωρά δηλαδή. Το ίδιο ισχύει πρακτικά και σε μεγάλο μέρος της δυτικής και βόρειας Ευρώπης που τα σκυλιά και τα γατιά είναι ως επί το πλείστον προϊόντα αγοραπωλησίας και μόνο και φέρουν όλα τσιπ παρακολούθησης και στερούνται γεννητικών οργάνων – ένας δυσοίωνος συμβολισμός για το άμεσο μέλλον του ανθρώπινου συγκάτοικου τους.
Δε μπορεί να διαφύγει της προσοχής μας, η αναπόφευκτη παρομοίωση με τους στείρους μεταλλαγμένους σπόρους της Monsanto που εξαναγκάζουν τον αγρότη τόσο στην αγορά καινούργιων σπόρων κάθε χρονιά, όσο και στην εξάρτηση του από τις πολυεθνικές, αλλά και στην εξάλειψη ντόπιων και παραδοσιακών ποικιλιών. Καθόλου παράξενο: αφού τόσο οι «φιλόζωοι» όσο και οι γενετιστές των τεράστιων πολυεθνικών τύπου Monsanto, Novartis προπαγανδίζουν το ίδιο ιδεολόγημα της ευγονικής και αμφότεροι δηλώνουν πως κίνητρο τους είναι η βελτίωση των συνθηκών ζωής, μέσω του αφανισμού της.
Αυτή η τελική λύση που προωθείται για τα ζώα της πόλης συμβαδίζει επίσης πλήρως με το ιδεολόγημα του ελέγχου που διέπει τη σχέση ανθρώπου-φυσικού κόσμου. Ιδεολόγημα που αποκαλύφθηκε σε όλη του τη φρίκη στις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Τότε αυτό που εκφράστηκε μέσω μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ αλλά και –αναπόφευκτα- διάφορων πληρωμένων ή μη, «ειδικών», ήταν ή άποψη ότι τα δάση καταστρέφονται γιατί δε φροντίζονται. Παρόλο που τα δάση που κάηκαν και καίγονται συχνότερα είναι ακριβώς αυτά που είναι ελεγχόμενα ή στα σχέδια ελέγχου, ενώ αυτά που έχουν παρατηθεί στην ησυχία τους χαίρουν άκρας υγείας, το ιδεολόγημα του ελέγχου, θέλει το φυσικό κόσμο να καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας του της φύσης με μόνη διέξοδο σωτηρίας την ανθρώπινη παρέμβαση. Από την αραίωση των δασών της Καλιφόρνια, μέχρι την αντικατάσταση του πεύκου με ξενόφερτα είδη, όλα τα σχέδια σωτηρίας προέβλεπαν εξόντωση, έλεγχο και δομική αλλαγή. Κάνοντας κάποιον να αναρωτιέται εύλογα πως και κατάφερε να υπάρχει ζωή τόσα χρόνια πριν την εμφάνιση της επιστήμης γενικά και της βιοτεχνολογίας ειδικά.
Αυτή η προσπάθεια καθολικής κανονικοποίησης της ζωής, απαιτεί την εξόντωση ή την εξημέρωση της άγριας συνθήκης. Ο φυσικός κόσμος καλό είναι να περιορίζεται σε πάρκα, ή περιφραγμένους ελεγχόμενους δρυμούς (ίσως και με είσοδο, όπως δρομολογείται για την προσφάτως καμένη Πάρνηθα) και τα ζώα της πόλης αυστηρά περιορισμένα στο ρόλο του οικιακού μπιμπελό. Η άγρια συνθήκη πρέπει να εκριζωθεί, το ζωικό πρέπει να πραγμοποιηθεί (να γίνει δηλαδή προϊόν) και να κοινωνικοποιηθεί. Αυτό είναι το ζητούμενο του ιδεολογήματος του ελέγχου.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΖΩΩΝ
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι σε αναλογία με τα υπουργεία Αμύνης (αντί για υπουργεία πολέμου) ή περιβάλλοντος (αντί για λεηλασίας της φύσης) έτσι και η Φιλοζωική Αθηνών π.χ. τελούσε μέχρι και το ΄90 το ρόλο του μπόγια. Αιχμαλώτιζε τα αδέσποτα, τα φυλάκιζε σε άθλιες συνθήκες και τα μετά από 2 μήνες τα σκότωνε. Παράλληλα όμως, έχουν εμφανιστεί δεκάδες άλλες οργανώσεις φιλόζωων που απαρτίζονται από ανθρώπους με ευαισθησίες για τα ζώα. Η εξήγηση για την ενεργή συμμετοχή τους σ’αυτό το σχέδιο εξόντωσης, θα χρειαστεί μια βαθιά βουτιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοπαθολογίας.
Κομβικό σημείο στην ιδεολογική θωράκιση κάθε φιλόζωου (ή φιλάνθρωπου) είναι ο πόνος και η αποφυγή του. Όπως οι ναζί επικαλέστηκαν τη φιλανθρωπία του πολιτισμένου κόσμου για το πρόγραμμα στείρωσης των διανοητικά καθυστερημένων (αφού αυτοί υπέφεραν και βασανιζόντουσαν οι κακόμοιροι) έτσι και οι φιλόζωοι ευελπιστούν ότι το νυστέρι του χασάπη-κτηνίατρου θα τους σώσει από θέαμα των πατημένων ζώων στο δρόμο ή των παρατημένων σε πλαστικές σακούλες. Πρόκειται για μια πλήρη αναστροφή της λογικής που παράγεται κυρίως από ίσα ποσά υποκρισίας και αδυναμίας για οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής. Αντί λοιπόν κάποιος να απαιτήσει εύλογα καλύτερες συνθήκες ζωής για τους διανοητικά καθυστερημένους ή για τα αδέσποτα, θεωρεί τις αιτίες που τους κάνει να δυστυχούν ως φυσικές και αμετάβλητες και προτιμά να τους εξαφανίσει ως συνθήκη, ως ύπαρξη, για να μην πληγώνονται οι ευαισθησίες του.
Παράλληλα υπονοείται ότι η ζωή οφείλει να είναι πλήρως καθαρή από κάθε υποψία πόνου, αίματος, δυστυχίας, πείνας. Μιας ζωής αποστειρωμένης, που δε λερώνει τα χαλιά ούτε ευαίσθητους ψυχισμούς, ενός θανάτου με άλλα λόγια, με ζωικά χαρακτηριστικά. Και δεν είναι τυχαίο που στην υποτιθέμενη δυστυχία (των ομοφυλόφιλων, των τσιγγάνων της Ινδιανάπολις, των διανοητικά καθυστερημένων) στηρίχτηκαν τα περισσότερα μέχρι τώρα σχέδια μαζικής εξόντωσης μέσω ευγονικής.
Επιπρόσθετα, κεντρικό ρόλο στην ψυχολογία πολλών από αυτούς που απαρτίζουν τα φιλο-(ζωικά ή ανθρώπινα) κινήματα είναι η ανάγκη επιβεβαίωσης του ρόλου τους ως σωτήρα. Έτσι, σε πείσμα τόσων και τόσων ζώων που έζησαν και ζουν ευτυχισμένα ελεύθερα στην πόλη, κατασκευάζεται η εικόνα του αδέσποτου με το μονίμως θλιμμένο βλέμμα, που λιμοκτονεί και κρυώνει και παρακαλάει τον καθένα να το σπιτώσει (και να το απαλλάξει από τις γενετήσιες ορμές που το τυραννούν). Ούτως η άλλως, η ελεύθερη ύπαρξη, κατασυκοφαντείται εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ο ψευδής Χομπεσιανός μύθος για τους μη-πολιτισμένους ανθρώπους που μαστίζονται από τη σπάνη, όντας διαρκώς στα πρόθυρα της λιμοκτονίας, στη φιλοζωία μεταφράζεται σε αποστεωμένα σκυλιά και γάτες που δεν ξεπερνούν τα δυο χρόνια επιβίωσης στους δρόμους.
Αναμφίβολα, η ζωή ενός αδέσποτου σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εύκολη. Πέρα από την ούτως ή άλλως περιορισμένη ποσότητα τροφής, έχουν να αντιμετωπίσουν και όλους τους ανώμαλους (απλούς ιδιώτες ή έμμισθους δημοτικούς υπαλλήλους) που έχουν ως χόμπι να γεμίζουν δρόμους και πλατείες με δηλητηριασμένη με φυτοφάρμακο τροφή, ή και όσους έχουν μάθει να θεωρούν τα ζώα και το φυσικό κόσμο, ως πράγμα, ως ένα χαμηλού κόστους προϊόν ή αντικείμενο προς εκμετάλλευση και είθισται να παρατάνε τα κουτάβια στα σκουπίδια ή να βασανίζουν μεμονωμένα ζώα. Και βεβαίως τους φιλόζωους, που αντί να προσπαθήσουν να αντισταθούν σ’όλους τους παραπάνω, προτιμούν να συναινέσουν στην εξάλειψης τους.
Οι φιλόζωοι αγνοούν σκυλιά όπως ο Σκάμπυ, ο Καραμανλής ή ο Κανέλος που έζησαν ευτυχισμένα και ελεύθερα μέχρι και 20 ετών. Όπως επίσης και τα αναρίθμητα οικόσιτα σκυλιά που αγάπησαν το δρόμο και την αλητεία όσο και τους ανθρώπους τους, ή τα αδέσποτα που ενώ τους προσφέρθηκε σπίτι υπερασπίστηκαν –με τα ίδια τους τα δόντια- το δικαίωμα τους στην αλητεία.
Η αγάπη είναι άλλωστε αμφιλεγόμενο συναίσθημα. Και πολύ συχνά αναιρεί την ελευθερία και την πιθανότητα αυτονομίας του αντικείμενου της. Περίπτωση δυστυχώς πολύ συχνή στη φιλοζωία.
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΖΩΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΕΙΡΩΣΗ
Ποικίλλουν: από καθαρή βλακεία μέχρι ύπουλη ευγονική προπαγάνδα. Παρακάτω παραθέτω κατά γράμμα, απόψεις που εκφράστηκαν από τον κτηνίατρο Κουκουζέλη και τη διευθύντρια του ΚΠΑΖ (Κέντρου Προστασίας Αδέσποτων Ζώων) Έλεν Γουίν θεωρώντας τες αντιπροσωπευτικές.
-Το σεξ για τα ζώα είναι μόνο ορμονική ανάγκη και όχι ευχαρίστηση.
(Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για τους ανθρώπους, ένα μεγάλο μέρος της ευχαρίστησης γενικά προέρχεται από ικανοποίηση ορμονικών και βιολογικών καθαρά αναγκών. Το βλέμμα όσων σκυλιών έχω δει επί τω έργω πάντως, μαρτυρά ανείπωτη ευχαρίστηση.)
-Η στείρωση δεν αποτελεί παρέμβαση στη φύση του ζώου.
(Δεν αξίζει σχολιασμού).
-Η στείρωση δεν κάνει ένα ζώο παχύ ή τεμπέλικο.
(Ανεπαίσχυντο ψέμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ευνουχισμένων ζώων παχαίνουν, χαρακτηρίζονται από μειωμένη επιθυμία για περιπλάνηση και παιχνίδι και από γενική βαρυθυμία. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τους ανθρώπους, οι ευνούχοι ήταν χαρακτηριστικά παχείς, για τους ευνουχισμένους κτηνίατρους δυστυχώς δεν έχουμε επαρκή δεδομένα.)
-Σε 6 χρόνια ένας θηλυκός σκύλος και οι απόγονοί του μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία 67.000 κουταβιών. Σε μόλις 7 χρόνια μια γάτα και τα γατάκια της μπορούν να παραγάγουν 420.000 απογόνους.
(Με άλλα λόγια: θα μας πνίξουν τα ζώα. Κι αναρωτιέται κανείς, πως πολλά ελληνικά νησιά όπου οι γάτες δεν είναι και τόσο υπό διωγμό όπως τα σκυλιά, δεν έχουν πλημμυρίσει εδώ και εκατοντάδες χρόνια από αιλουροειδή. Η βλακεία του άνω επιχειρήματος δεν είναι τόσο στα εξωπραγματικά νούμερα που δίνει, αλλά στο ότι αγνοεί μια βασική περιβαλλοντική αρχή: την προσαρμογή ενός πληθυσμού στους περιορισμούς του περιβάλλοντος. Ένας πληθυσμός δηλαδή αναπτύσσεται όσο του επιτρέπει το περιβάλλον του, τόσο μέσω φυσικών πόρων όσο και φυσικών εχθρών. Γι’αυτό και στον ελεύθερο φυσικό κόσμο –με ελάχιστες εξαιρέσεις ιδιαίτερα διαταραγμένων περιβαλλόντων- δεν έχουμε ποτέ εκατομμύρια αλεπούδων, ούτε εκατομμύρια λαγών σε μια περιοχή. Με δεδομένη τη δυσκολία εύρεσης τροφής στην πόλη ειδικά για τα σκυλιά, τα περιθώρια ανάπτυξης του πληθυσμού τους είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Άλλωστε πότε είχε κάποια πόλη πρόβλημα υπερβολικού πληθυσμού γατιών ή σκυλιών;)
-Η στείρωση εξαλείφει τη δημιουργία καρκίνου των όρχεων και μειώνει την πιθανότητα καρκίνου του προστάτη.
(Σωστά. Με τον ίδιο τρόπο που ο ακρωτηριασμός του ποδιού εξαλείφει τον κίνδυνο μηνίσκου. Αναμφίβολα στο top 10 των πλέον ηλίθιων επιχειρημάτων όλων των εποχών.
Πάντως μεταξύ άλλων η στείρωση ενδέχεται να προκαλέσει: διάφορες μορφές καρκίνου, ακράτεια, διαταραχές του θυρεοειδή και συμπεριφοριακές διαταραχές που συχνά περιλαμβάνουν πέρα από απάθεια και υπερβολική επιθετικότητα, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα πιο κοινά. Αλλά ΚΑΝΕΙΣ φιλοζωικός σύλλογος δεν τα αναφέρει.)
-Ο σκύλος μου ή η γάτα μου θα είναι καλύτερα κατοικίδια μετά την στείρωση. Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων … η τάση του ζώου για περιπλάνηση μειώνεται έως και 90%.
(Έχει δηλαδή λιγότερες ανάγκες για βόλτα, δεν πρόκειται να σας φέρει σε αμηχανία μπροστά σε κόσμο με την επίδειξη των σεξουαλικών του ορμών, γενικά θα είναι το τέλειο μπιμπελό. Και ως γνωστόν, η πεμπτουσία της γάτας και του σκύλου, είναι να είναι καλά κατοικίδια. Αν το βαλσαμώνατε βέβαια θα ήταν ακόμη καλύτερα. Η ζωή άλλωστε του σκυλιού ή γατιού έχει μόνο οικονομική αξία, ως κατοικίδιο δηλαδή.)
Παράλληλα, στα φιλοζωικά επιχειρήματα υπέρ της στείρωσης, εισάγονται έντεχνα και οι περιπτώσεις δικαιολογημένης στείρωσης. Όταν π.χ. ένα θηλυκό ζώο έχει γεννήσει επανειλημμένα, όταν είναι εξασθενημένο ή άρρωστο και μια γέννα είναι πιθανόν να το εξοντώσει, όταν υπάρχει κάποια αναπαραγωγική ασθένεια κτλ Μια εξαίρεση δηλαδή στρεβλώνεται και διογκώνεται ώστε να γίνει κανόνας.
Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι υπάρχουν τρόποι στείρωσης στα σκυλιά, χωρίς τον ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων και χωρίς απώλεια των ορμών τους ή της ικανότητας για ερωτική συνεύρεση. Ωστόσο, στην Ελλάδα τουλάχιστον αυτή η μέθοδος δε χρησιμοποιείται παρά σπάνια. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, στείρωση σημαίνει, αφαίρεση των όρχεων ή της μήτρας.
Αυτά που οι φιλοζωικές και οι κτηνίατροι βεβαίως αποφεύγουν να αναρωτηθούν είναι:
-Τι θα γίνει με τα άλλα άγρια ζώα της πόλης, τις κατσαρίδες και τα ποντίκια, άμα μειώσουμε τους φυσικούς εχθρούς τους;
-Αν το αποτρόπαιο σχέδιο τους πετύχει και ο μόνος τρόπος να έχει κάποιος ένα ζώο για συντροφιά, θα είναι να το αγοράσει, σε τι συνθήκες θα ζουν τα ζώα μέχρι να αγοραστούν; Και τι θα συμβαίνει με αυτά που δεν αγοράζονται;
Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
«Δεν είναι πλέον ανθρώπινα όντα, είναι ζώα. Τουτέστιν, δεν έχουμε να εκτελέσουμε ένα ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά ένα χειρουργικό.»
Goebells, απόσπασμα από το ημερολόγιό του, αναφερόμενος σε επίσκεψη σε εβραϊκό γκέτο.
H γκιλοτίνα χρησιμοποιήθηκε αρχικά για την –ανθρωπιστική- θανάτωση πειραματόζωων, πριν αποτελέσει το σύμβολο μιας νέας εποχής (στο σβέρκο της παλιάς). Η πρώτη λωρίδα παραγωγής, ο πρόδρομος του φορντικού μοντέλου παραγωγής, δεν ήταν στην αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά στα σφαγεία του Σικάγο στα τέλη του 19ου αιώνα. Η καλλιέργεια της γης και η εξημέρωση των ζώων, προηγήθηκε της εξημέρωσης της ίδιας την ανθρώπινης φύσης. Και η Αγγλία, που πρωτοστάτησε στην τοποθέτηση τσιπ παρακολούθησης σε ζώα, είναι επίσης και η πρώτη χώρα στην οποία τοποθετήθηκε τσιπ παρακολούθησης σε άνθρωπο (σε μια ανήλικη κοπέλα).
Ο φυσικός κόσμος αποτελεί άλλωστε συχνά το παράδειγμα πάνω στο οποίο ορίζεται η ανθρώπινη φύση. Η εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου συνδέθηκε άμεσα με την ευγονική και ο δαρβινισμός ενέπνευσε τον κοινωνικό δαρβινισμό. Τις πρακτικές και τα σαθρά ιδεολογήματα του οποίου αντιγράφει η παρούσα φιλοζωική σταυροφορία εξόντωσης.
«Ένα Άουσβιτζ ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτάζει ένα σφαγείο και σκέφτεται: δεν είναι παρά ζώα», είχε γράψει ο Adorno. Όση σκληρότητα δέχονται τα ζώα, τόση θα δεχτούν και τα μέλη της ανθρωπότητας που σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές θα στερηθούν την ανθρωπινή τους ιδιότητα: οι εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία, οι μαύροι δούλοι και οι αυτόχθονες της Αμερικής, οι αβορίγινες στην Αυστραλία (οι οποίοι θεωρούνταν θηράματα από τους εγγλέζους). Τα παιδιά, οι γυναίκες, οι άστεγοι, οι φτωχοί, οι αντιφρονούντες, οι γενετικά διαφορετικοί, όλοι είναι εν δυνάμει «Άλλοι». Άνθρωποι χωρίς την ανθρώπινη ιδιότητα, όντα σε αποκλεισμό, κάτοχοι μόνο της ζωικής τους ιδιότητας.
Η σχέση ανθρώπου-φυσικού κόσμου είναι αμφίδρομη, η επέμβαση σε ένα από τους δυο εταίρους, θα αλλάξει αναπόφευκτα και τον άλλον. Με άλλα λόγια: δε γίνεται να ικανοποιήσουμε το αίτημα της ανθρώπινης ελευθερίας σε ένα φυσικό κόσμο υπό πλήρη έλεγχο και καταναγκασμό. Η ζωή σε μια πόλη όπου οι παραδοσιακοί ζωικοί σύντροφοι του ανθρώπου, οι γάτες και οι σκύλοι, έχουν υποβιβαστεί σε στείρα μπιμπελό, προσφέρει ένα ιδανικό παράδειγμα για την κανονικοποίηση του ανθρώπου.
ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ
Αποτελεί ίσως κοινοτυπία, ότι το έσχατο εμπόρευμα του καπιταλισμού είναι η ίδια η ανθρώπινη συνθήκη, η βιολογική-ζωική δηλαδή ανθρώπινη υπόσταση. Όπως και οποιαδήποτε συζήτηση για τα δικαιώματα των ζώων δε μπορεί παρά να συναντήσει τη συζήτηση για τη «γυμνή» ζωή – δηλαδή την απογυμνωμένη από την πολιτική της υπόσταση ζωή- και τα δικαιώματα της.
Η βιοτεχνολογία δίνει νέες δυνατότητες εισβολής στο ζωικό πεδίο και μετάλλαξης του. Το πατεντάρισμα ζωικών, φυτικών και ανθρώπινων γονιδίων συμβαδίζει με τη μετάλλαξη των οργανισμών σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς. Και η δοξασία που στηρίζει ηθικά όλη αυτή τη συσσώρευση ζωικότητας στα εργαστήρια και της μεταχείρισης της ως προϊόν, είναι ότι η ανθρώπινη παρέμβαση παράγει καλύτερη, πιο λειτουργική ζωή.
Όταν ο κτηνίατρος Κουκουζέλης υποστηρίζει ότι με τη στείρωση εξαλείφονται «το άγχος και οι κίνδυνοι της εγκυμοσύνης και της γέννας» και η φιλοζωική Χαλανδρίου διατείνεται, κάνοντας μας να ανατριχιάσουμε, ότι «η στείρωση των ζώων είναι προς όφελος τους… γάτες-σκύλοι στο χωριό, επίσης δικαιούνται τη στείρωση», ή δασολόγοι ευαγγελίζονται ορθολογικοποιημένα μεσογειακά δάση με κέδρους, βρωμοκαρυδιές και ευκάλυπτους αντί για πεύκα και έλατα, ουσιαστικά αναμασούν την κυρίαρχη υπόσχεση της βιοτεχνολογίας. Ότι η επιστημονική παρέμβαση θα απαλλάξει τη ζωή από τα λάθη και τους ανορθολογισμούς της φύσης (σεξ και εγκυμοσύνη π.χ.), θα την κάνει πιο ασφαλή, πιο λειτουργική. Απαλλαγμένη από τα άχρηστα ζωικά της βάρη, θα εξυψωθεί στη σφαίρα του πραγματικού, της αγοράς με άλλα λόγια.
Με την ίδια ευκολία που ένας συρφετός από φιλόζωους, κτηνίατρους και αριστερούς δημοσιογράφους (βλ. Ελευθεροτυπία) αποφασίζει ότι για τα γατιά και τα σκυλιά η ικανότητα αναπαραγωγής είναι ένα βάρος από το οποίο οφείλουμε να τα απαλλάξουμε, η εξουσία αποκτά πρόσβαση και λόγο για τις προσωπικές μας συνήθειες και τη βιολογική μας υπόσταση – το κάπνισμα απαγορεύεται, αμφιλεγόμενοι εμβολιασμοί, όπως αυτός για τον HPV, επιβάλλονται, οι οποιεσδήποτε γενετικές ατέλειες ανιχνεύονται και οι φορείς τους αποκλείονται, οι αποκλίνουσες συμπεριφορές κανονικοποιούνται σε ιδρύματα και ψυχιατρεία
Η «γυμνή» ζωή, εκτίθεται στα διψασμένα για πορνογραφία βλέμματα των επιστημόνων στα εργαστήρια. Και μετατρεπόμενη σε κάτι που μπορεί να αγοραστεί και να πουληθεί, χάνει την ίδια τη ζωικότητα της. Και η συζήτηση για τα δικαιώματα τόσο των ζώων, όσο και της ζωής χωρίς πολιτική υπόσταση, δεν έχει πλέον παρά ένα θέμα: το δικαίωμα της ίδιας της ύπαρξης της ζωικότητας, ως φυσικής συνθήκης.
ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ, ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ
Το πώς άξαφνα η συντριπτική πλειοψηφία των φιλοζωικών φορέων και ένα μεγάλο μέρος της «προοδευτικής» δημοσιογραφίας, στηρίζει με τόσο πάθος ένα κατεξοχήν ναζιστικό ιδεολόγημα γεννά πολλά ερωτήματα. Και δίνει την εντύπωση πληρωμένων απόψεων και μυστικών συμφωνιών. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι μάλλον αρκετά πιο περίπλοκα. Αναμφίβολα ένα μέρος των απόψεων είναι κατευθυνόμενες ή πληρωμένες –έμμεσα ή άμεσα. Τα οικονομικά οφέλη άλλωστε από τις χειρουργικές επεμβάσεις αλλά κυρίως από την προοπτική της πώλησης ως μόνη μέθοδο απόκτησης οικόσιτου ζώου είναι πραγματικά τεράστια. Και το ηθικό ανάστημα του ιατρικού κόσμου που νομιμοποιεί την ευγονική, έχει ιστορικά αποδειχτεί εξαιρετικά μικρό σε σχέση με το αυτό μιας παχυλής –και αφορολόγητης- αμοιβής.
Αλλά βέβαια δεν απαιτείται καν ο πειθαναγκασμός ή χρηματισμός για την επίτευξη μιας ομοφωνίας. Όπως και σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις κυριαρχίας ενός ιδεολογήματος, οι τεχνικές είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένες. Αρχικά χρειάζονται μερικοί επιστήμονες να υπερασπιστούν το ιδεολόγημα και μερικοί οργανισμοί που θα αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν την έρευνά του και κυρίως να μην χρηματοδοτήσουν κάθε αντίθετη έρευνα. Έτσι, ελαχιστοποιείται ο αριθμός αυτών που θα ρισκάρουν χρήματα και κύρος για να υποστηρίξουν την αντίθετη άποψη. Και κάθε ιδεολόγημα, έχει και τη δικιά του αδράνεια (κάτι σαν θέληση για επιβίωση έναντι των άλλων ιδεολογημάτων[3]) και όταν εγκαθιδρυθεί ως κυρίαρχη ιδεολογία οι άνθρωποι –συμπεριλαμβανομένων και των επιστημόνων- τείνουν να το παίρνουν ως δεδομένο. Μ’αυτόν τον τρόπο κατάφεραν και επιβίωσαν αναρίθμητα μυθεύματα στην ιστορία της φιλοσοφικής και επιστημονικής σκέψης.
Για παράδειγμα: ένας αδικαιολόγητα μεγάλος αριθμός επιφανών γιατρών και με πλήθος δημοσιεύσεων μάλιστα, διαβεβαίωνε, καθ’όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ότι ο αυνανισμός είναι η κύρια αιτία αναρίθμητων εκφυλιστικών ασθενειών, οστεοπόρωσης, ραχίτιδας, φυματίωσης, τύφλωσης ακόμα και θανάτου. Κάτι τόσο παράλογο και εύκολα διαψεύσιμο από την καθημερινή εμπειρία, κατάφερε να επιβιώσει ως κυρίαρχη ιατρική άποψη για σχεδόν 100 χρόνια, στην εποχή του διαφωτισμού. Ίσως κάποιοι εκ των επιφανών αυτών επιστημόνων, να είχαν το ιδεολογικό κίνητρο του ελέγχου της σεξουαλικότητας. Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό αράδιαζε αυτά τα βρωμερά ψέματα λειτουργώντας απλά με ασφάλεια στα στεγανά της κατεστημένης ιατρικής άποψης.
Όσον αφορά τους κτηνίατρους πιο συγκεκριμένα, έχει ενδιαφέρον να αναλύσουμε μια άλλη, εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, συναίνεση. Αυτή του ότι η καλύτερη και πιο ταιριαστή τροφή για τα σκυλιά και τα γατιά είναι η βιομηχανικά παρασκευασμένη ξηρά τροφή. Και όχι μόνο αυτό αλλά τα παραδοσιακά σπιτικά αποφάγια, κόκκαλα και ψάρια είναι μάλιστα επικίνδυνα. Ενάντια σε κάθε λογική, οι κτηνίατροι σύσσωμοι υποστηρίζουν ότι για χιλιάδες χρόνια τα ζώα τρέφονταν λάθος (είναι να απορείς που υπάρχουν ακόμη ζώα) και μάλιστα τις σωστές απαντήσεις τις έχει η κατεξοχήν ένοχη για διατροφικά σκάνδαλα, βιομηχανία. Παρά τα αναρίθμητα προβλήματα που προκαλούνται στα ζώα από την ξηρά τροφή (ουρολογικά προβλήματα στα γατιά, απώλεια δοντιών στα σκυλιά, αρθριτικά κτλ), παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες οικόσιτων ζώων που πεθάναν τα τελευταία 10 χρόνια στην Αμερική από την –εμπλουτισμένη με μελανίνη- ξηρά τροφή, οι κτηνίατροι συνεχίζουν να εμμένουν σ’αυτή την άποψη.
Ο κτηνίατρος όμως δεν είναι και διαιτολόγος, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ένας κτηνίατρος, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Και όταν όλα τα διατροφικά συνέδρια στα οποία καλείται να συμμετάσχει, διοργανώνονται από την Purina π.χ. ή τη Friskies και όταν διάφορα δώρα και «δωρεάν δείγματα» διακινούνται στα πλαίσια της επιστημονικής δεοντολογίας, γιατί κάποιος κτηνίατρος να ρισκάρει το κύρος του υποστηρίζοντας κάτι αντίθετο; Τα δικά του σκυλιά βέβαια, αν έχει, θα τα ταΐσει με μαγειρεμένο φαγητό ή αποφάγια.
Η επιστημονική –άρα και αυτομάτως- έγκυρη προπαγάνδα βρίσκει στις ιδιαιτερότητες της φιλοζωικής ψυχοπαθολογίας πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία της παρούσας ευγονικής σταυροφορίας. Που παρασέρνει στη δολοφονική της αποστολή και ανθρώπους με ένα κάπως συγκεχυμένο και γενικό ενδιαφέρον για το θέμα των ζώων. Όταν βομβαρδίζεσαι από παντού με μια προπαγάνδα που τη συνυπογράφουν τόσο οι φιλόζωοι όσο και μεγάλο μέρος των επιστημόνων δε μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Ας αγωνιστούμε λοιπόν για να χαρίσουμε στα κακόμοιρα τα ζώα το θείο δώρο του χειρουργικού νυστεριού.
ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ
Αντίθετα με τα γατιά, που ευτυχώς για διάφορους λόγους αιχμαλωτίζονται πιο δύσκολα, τα σκυλιά αντιμετωπίζουν πολύ πιο άμεσο κίνδυνο εξαφάνισης τους ως είδος και αντικατάστασης τους με στείρα καθαρόαιμα εργαστηριακά κατασκευάσματα. Η Αθήνα, απαλλαγμένη από τα αδέσποτα που μας συντρόφεψαν σε τόσες βόλτες, απάλυναν τόσες μοναξιές ηλικιωμένων ανθρώπων και ομόρφυναν τις περιπλανήσεις μας, που ενέπνευσαν τόσες όμορφες ιστορίες και μύθους στο αστικό πεδίο, θα βάλει πλώρη για περαιτέρω αποστείρωση. Το επιτυχημένο παράδειγμα της εξόντωσης ενός είδους θα δώσει έμπνευση για την εκκαθάριση από τους φτωχούς μετανάστες, τα πρεζάκια, τους καταληψίες, από όσους επιμένουν ακόμη να περιπλανούνται ελεύθεροι. Το ναζιστικό ιδεολόγημα της καθαρότητας, που εξόντωσε πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπων στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, θριαμβεύοντας θα δημιουργήσει μια πόλη εφιαλτική, αποστειρωμένη, εχθρική για τη ζωή. Φτιαγμένη μόνο για εμπορεύματα και όχι για ανθρώπους.
Το μοναδικό μας όπλο απέναντι σ΄αυτή την αναβίωση του ναζισμού, είναι ότι αυτή η επιχείρηση από τη φύση της δε μπορεί να κρατηθεί κρυφή. Είναι δηλαδή αναγκασμένη να απαντήσει και να αποκαλυφθεί σε μια δημόσια διαδικασία κριτικής. Η δημοσιοποίηση του θέματος με άλλα λόγια, τόσο μέσω εκδηλώσεων, όσο και μέσω κειμένων και ηλεκτρονικών αναρτήσεων, αποστολής μέϊλ στις διευθύνσεις φιλοζωικών οργανώσεων και κτηνιάτρων, θα εξαναγκάσει την ευγονική ιδεολογία να αποκαλύψει τους στόχους της.
Άλλωστε, σε αντίθεση με τις εκάστοτε δημοτικές επιχειρήσεις δηλητηρίασης (φωλιάσματος), τα αδέσποτα αιχμαλωτίζονται με διαδικασίες νόμιμες, άρα φανερές και άμεσα αναστρέψιμες. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα βανάκια από τους φιλόζωους μπόγιες έχουν λάστιχα που όπως όλα τα λάστιχα υπόκεινται σε διαδικασίες (δολιο)φθοράς και οι ίδιοι οι μπόγιες έχουν σωματικές ακεραιότητες που είναι συμφέρον τους να προφυλάξουν. Όσο για τις φιλοζωικές και τους κτηνίατρους προπαγανδιστές της ευγονικής, έχουν γραφεία και σπίτια που δεν είναι όλα τους ασφαλισμένα.
Αν η μοίρα που επιφυλάσσει η εποχή μας στον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου» είναι η εξόντωση του ως είδος, ποια θα είναι άραγε η μοίρα για τον ίδιο τον άνθρωπο;
[1] Και οι μαζικές επιχειρήσεις δηλητηρίασης, όπως των σκυλιών στην ευελπίδων και σκυλιών και γατιών στο Φιλοπάππου, αμέσως με το που ανέλαβε δήμαρχος αθηναίων η Μπακογιάννη, και αναρίθμητων σκυλιών, γατιών σε διάφορες γειτονιές της πόλης στη διάρκεια της ολυμπιάδας του 2004.
[2] Η παλιά ευγονική ξεκίνησε με τις στειρώσεις «εγκληματιών» κατά το 19ο και 20ο αιώνα κυρίως στην Αμερική και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά ως μέσο γενοκτονίας το 1907 στην Ινδιανάπολη των ΗΠΑ, στη «φυλή του Ισμαήλ», ένα νομαδικό φύλλο που περιελάμβανε στις τάξεις του γηγενείς αμερικάνους, απελεύθερους μαύρους και λευκούς παρίες. Έφτασε στην ιστορική της κορύφωση, στο ναζισμό στη Γερμανία του ΄30 και ΄40. Μετά την ήττα του ναζισμού, έπεσε σε ανυποληψία, για να ανασυρθεί προσφάτως ως «νέα ευγονική». Εκεί που η παλιά ευγονική είχε ένα ρόλο κατασταλτικό, η νέα ευγονική ευαγγελίζεται τη βελτιστοποίηση των ζωικών συστημάτων στα οποία παρεμβαίνει. Είναι αξιοσημείωτο, ότι στο εν λόγω θέμα, τα επιχειρήματα που ξεθάβονται είναι ξεκάθαρα της παλιάς ευγονικής.
[3] Ο βιολόγος Ρ. Ντώκινς χρησιμοποιεί τον όρο meme για να περιγράψει τις ιδέες ή ιδεολογήματα, που ως ιοί, κυριεύουν τον άνθρωπο και επιδεικνύουν ζωικά χαρακτηριστικά, προσπαθώντας να διαιωνίσουν την ύπαρξη τους σε βάρος άλλων ιδεών ή ιδεολογημάτων.
ΑΡΧΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
Ο Γ.Μ. μας έστειλε τα παρακάτω:
.. μερικά από αυτά που περιγράφει παρά είναι έωλα και σε στοιχειώδη επιχειρηματολογία. Δε συμφωνώ γενικά έστω και αν σε επιμέρους θα συμφωνούσα. Ο ολοκληρωτισμός και η έλλειψη μέτρου οδηγεί σε ζηλωτισμό και τυφλότητα. Αυτό σημαίνει σε ανικανότητα να ιεραρχήσει κανείς τα πράγματα ή λειτουργεί οπερασιοναλιστικά όπως θα έλεγε και ο Δανέζης. Δε νομίζω ότι από την Αθήνα έχουν εκλείψει τα αδέσποτα ζώα. Αντιθέτως βλέπω συνεχώς νέα και τα περισσότερα τα βλέπω ταπετσαρία στους δρόμους. Περιοχές όπως η Σαλαμίνα ή η Κερατέα είναι τόσα πολλά μάλιστα που κάποια καθάρματα (και τέτοια υπάρχουν πολλά) πετούν τα κουταβάκια κατευθείαν στο σκουπιδοτενεκέ και μετά είτε συνθλίβονται είτε πεθαίνουν από ασφυξία πιο πριν, γιατί φροντίζουν και τα δένουν μέσα σε κάποια σακούλα. Έχω βρει τέτοια και μπορώ να δώσω ονόματα τουλάχιστον δέκα ανθρώπων που έχουν βρει κουταβάκια ή γατάκια όχι μόνο μία αλλά και πολλές φορές σε σκουπίδια.
Δεύτερο επιχείρημα είναι ότι δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα. Ασφαλώς και η στείρωση είναι παραβίαση του δικαιώματος του ζώου στην αναπαραγωγή του αλλά η πόλη δεν είναι φυσικό περιβάλλον. Δεν υπάρχει, σ’ αυτό το γκέτο για τη φύση, ο λεγόμενος κύκλος της ζωής ή διατροφικής αλυσίδας που περιορίζει τους πληθυσμούς σε βιώσιμα μεγέθη. Η στείρωση στον άνθρωπο έχει άλλες διαστάσεις από αυτές των ζώων. Μη ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο άνθρωπος αυτοπεριορίζεται με μέτρα προφύλαξης. Στα ζώα δεν μπορείς να προωθήσεις τέτοια.
Η στείρωση είναι μια ανάγκη για τη δυνατότητα ευημερίας κάποιων κατοικίδιων ειδών και όχι για την εξαφάνισή τους. Αλίμονο αν όλοι όσοι στειρώνουν τα ζώα τους ξεκινούν από την ασυνείδητη επιθυμία να απαλλαγούν στο τέλος από αυτά. Το λέω γιατί κάπως έτσι παρουσιάζεται το θέμα. Μέχρι πριν από δύο τρία χρόνια συμμεριζόμουνα τη θέση του δικαιώματος ως ανώτερη και δεν έπρεπε να στειρώνονται τα ζώα. Όταν άρχισα να βλέπω από πιο κοντά τα ζητήματα που συνδέονται με τα ζώα (και εννοείται ότι αναφερόμαστε στα κατοικίδια) η θέση μου άλλαξε. Γιατί: μα γιατί η πραγματικότητα μου το έδειξε (μόλις πριν από ένα χρόνο) και μάλιστα μέσα στο σπίτι μου όταν βρέθηκα με 12 γατάκια και δύο αστείρωτες γάτες μαμάδες ότι δεν μπορούσα να ζήσω με τόσα ζώα. Ακόμα και να μπορούσα; Σε ένα χρόνο θα είχαν πενταπλασιαστεί. Ούτε να τα βγάλω στο δρόμο μπορούσα γιατί θα τα πατούσαν τα αυτοκίνητα ή θα πέθαιναν κακήν κακώς από ασθένειες μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Προτίμησα τη στείρωση. Μέχρι να βρω να τα δώσω, οι ιδιοκτήτες και οι συνιδιοκτήτες της πολυκατοικίες διαμαρτύρονταν έντονα.
Έτσι λοιπόν πολύ θα ήθελα να βρισκόταν και ο συγγραφέας του άρθρου που μου έστειλες στη θέση που βρέθηκα κι εγώ. Και βρέθηκα επειδή θέλησα να περιθάλψω μία τραυματισμένη από αυτοκίνητο γάτα και μία που τάιζα από έξω από το σπίτι και ήρθε και γέννησε μέσα σ’ αυτό. Ασφαλώς σε μία χωριστική προς τα ζώα στάση όπου ότι και να τους συμβαίνει δε θα επιληφθούμε, η κριτική προς τη στείρωση είναι εύκολη. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι δεν είναι ορθή. Ήδη βρίσκομαι με δύο κουταβάκια που θέλανε να τους κάνουν ευθανασία γιατί αδυνατούσαν να τα κρατήσουν αυτοί που τους τα πετάξανε στην αυλή τους. Ήδη οι γείτονές μου έχουν αρχίσει τη γκρίνια γιατί έχω τόσα ζώα. Ελπίζω ότι ο συγγραφέας του άρθρου θα ήθελε ένα. Αν και φοβάμαι ότι δε θα τον πείραζε αν τα αμολούσα κάποια στιγμή στο δρόμο. Και νομίζω ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτό για ένα ζώο που έχει συνδεθεί με τον άνθρωπο. Ειδικά τα σκυλιά παθαίνουν κατάθλιψη. Ακόμα και αν πάνε σε κάποιους άλλους που θα τα προσέχουν.
“ Όντως σε λίγο δεν θα υπάρχουν αδέσποτα αλλά όλα τα σκυλιά θα είναι Αρεία φυλή, από εκτροφεία στειρωμένα και ελεγμένα.” Νομίζω ότι απέχουμε πάρα πολύ από αυτό το σημείο. Τόσο που τουλάχιστον εμένα μου ακούγεται εξωπραγματικό. Εξωπραγματικό με την έννοια ό,τι δεν υπάρχει ένας φορέας που διαχειρίζεται το πρόβλημα, ούτε η συνείδηση των φιλόζωων είναι τέτοια που να οδηγεί στη στείρωση όλα τα ζώα. Με τον όρο φιλόζωοι δεν εννοώ μόνο τους οργανωμένους και αφοσιωμένους στο welfare των ζώων αλλά και όλους εκείνους που έχουν κάποιο κατοικίδιο. Από την άλλη υπάρχουν και όλοι εκείνοι που θεωρούν πως το ζώο τους πρέπει να γεννήσει και μετά λύνουν το πρόβλημα με τα μικρά εγκαταλείποντάς τα στο δρόμο. Η στείρωση δε γίνεται (από όσους γίνεται) με πρόθεση την καθαρότητα των φυλών. Γίνεται με πρόθεση την ευημερία των ζώων ώστε να μην καταλήξουν θύματα της αγριότητας των ανθρώπων. Αυτό έχει μια διαφορά. Η ένταση που αναπτύσσουν κάποιοι υπέρ της στείρωσης είναι προϊόν πολλές φορές και μιας ευαισθησίας στα προβλήματα των αδέσποτων και δεν υποκρύπτει απαραίτητα μια τάση ανακούφισης των ίδιων.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια η αίσθηση ότι αυτό που γίνεται στα ζώα (η στείρωση δηλαδή) είναι παραβίαση του δικαιώματός τους και μία εκτροπή από το φυσιολογικό, πρέπει όλοι μας να το έχουμε πάντα στο νου μας. Το όλο θέμα όμως έχει να κάνει με το ότι η πόλη δεν είναι κάτι φυσιολογικό αλλά κάτι αφύσικο και παράλογο, και η αντιμετώπιση με άκαμπτες θέσεις δε λύνει το πρόβλημα ούτε καν το περιορίζει. Αντιθέτως αν επικρατούσαν ως άποψη θα το γιγάντωνε σε τέτοιο βαθμό που οι φόλες δε θα αντιμετωπίζονταν από τους περισσότερους ανθρώπους ως ποινικό αδίκημα αλλά ως λυτρωτική μέθοδος και μάλιστα δημοφιλής.
Στις σύγχρονες μητροπόλεις ζούμε με ζώα. Το θέμα είναι πως ζούμε με τα ζώα. Ζούμε είτε με αδέσποτα ζώα στους δρόμους, είτε με ζώα στα σπίτια μας.
Ένα βασικό ερώτημα: και προς τις δύο αυτές κατηγορίες ζώων ασκείται μία καταπίεση;
Δεν ασκείται μια καταπίεση στο ζώο, σκύλο ή γάτα, όταν δεν μπορεί ελεύθερα να περάσει απέναντι το δρόμο, όταν ζει υπό συνθήκες τελείως επισφαλείς, όταν στον δρόμο, που είναι το σπίτι του, ζει υπό συνθήκες αδιανόητης και ανεξήγητης -ίσως- για αυτό ηχορύπανσης; Όταν αναζητώντας για τροφή κ ενώ την βρίσκει μερικές φορές μπροστά του έτοιμη, αυτή είναι κατά πάσα πιθανότητα δηλητηριασμένη; Όταν κινδυνεύει να κλωτσηθεί, να βασανιστεί από ανθρώπους που είναι εύκολο να επικαλεστούν πως ασυνείδητα και εκ των υστέρων δεν είχαν καμιά πρόθεση να το κάνουν; Όταν σε βρεφική κιόλας ηλικία ζει σε ένα κλουβάκι δίπλα σε ένα άλλο μωράκι το οποίο ακούει, αισθάνεται, μα δεν βλέπει; Και με το οποίο δεν μπορεί να παίξει, διότι βρίσκεται σ΄ένα pet shop, έως ότου καταλήξει -άθελά του- και αφότου έχει γίνει αντικείμενο αγοραπωλησίας σε κάποιο σπίτι και μάλλον πριν πάει εκεί, περάσει από κάποιους μήνες εκπαίδευσης;
Καλώς ή κακώς τα ζώα μας -τα σκυλιά μας κυρίως- τα πάμε πάνω -κάτω όταν εμείς θέλουμε κ μπορούμε βόλτα και επειδή έχουν ανάγκη τη βόλτα. Από μόνο του και αυτό καταπίεση δεν είναι; Σε φυσιολογικές -και λέγοντας φυσιολογικές εννοώ καθαρά βουλησιακές-επιθυμητικές των ζώων συνθήκες -θα βρίσκονταν όλη μέρα ελεύθερα και ανέμελα στο δρόμο, με μόνο ίσως μέλημα αυτά που εκείνα θέλουν να πράξουν, τουτ΄ έστιν αναζήτηση τροφής, παιχνίδι, αναζήτηση-διεκδίκηση ερωτικού συντρόφου κλπ. κλπ.
Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει στις σύγχρονες εχθρικές πόλεις και άλλο τόσο εχθρικά χωριά πως τα ζώα πρέπει να στειρώνονται;
Και, εδώ χωρίς να κάνω καμιά απολύτως αντιστοιχία με τους ανθρώπους, ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει για παράδειγμα πως η κουλτούρα ενός λαού επιβάλλει την κλειτοριδεκτομή ή την περιτομή σε νέες και βρέφη;
Θέλω να πω, πως ζούμε σε μία νεωτερικότητα όπου δύσκολο είναι να διαχωριστεί το βιολογικό από το κοινωνικό, μα καλό θα ήταν να μην επιτρέπουμε και υποστηρίζουμε τις επιβολές του κοινωνικού -κατασκευασμένες από ανθρώπους και ικανές να εξυπηρετούν και διαιωνίζουν σχεδόν αποκλειστικά το ανθρώπινο κατά βάση είδος - στο βιολογικό. Η στείρωση των αδέσποτων, δεν είναι παρά από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ανθρωποκεντρικής αντίληψης.
H M.I. γράφει στις 30.1.09:
Ένα βασικό ερώτημα: και προς τις δύο αυτές κατηγορίες ζώων ασκείται μία καταπίεση;
Δεν ασκείται μια καταπίεση στο ζώο, σκύλο ή γάτα, όταν δεν μπορεί ελεύθερα να περάσει απέναντι το δρόμο, όταν ζει υπό συνθήκες τελείως επισφαλείς, όταν στον δρόμο, που είναι το σπίτι του, ζει υπό συνθήκες αδιανόητης και ανεξήγητης -ίσως- για αυτό ηχορύπανσης; Όταν αναζητώντας για τροφή κ ενώ την βρίσκει μερικές φορές μπροστά του έτοιμη, αυτή είναι κατά πάσα πιθανότητα δηλητηριασμένη; Όταν κινδυνεύει να κλωτσηθεί, να βασανιστεί από ανθρώπους που είναι εύκολο να επικαλεστούν πως ασυνείδητα και εκ των υστέρων δεν είχαν καμιά πρόθεση να το κάνουν; Όταν σε βρεφική κιόλας ηλικία ζει σε ένα κλουβάκι δίπλα σε ένα άλλο μωράκι το οποίο ακούει, αισθάνεται, μα δεν βλέπει; Και με το οποίο δεν μπορεί να παίξει, διότι βρίσκεται σ΄ένα pet shop, έως ότου καταλήξει -άθελά του- και αφότου έχει γίνει αντικείμενο αγοραπωλησίας σε κάποιο σπίτι και μάλλον πριν πάει εκεί, περάσει από κάποιους μήνες εκπαίδευσης;
Καλώς ή κακώς τα ζώα μας -τα σκυλιά μας κυρίως- τα πάμε πάνω -κάτω όταν εμείς θέλουμε κ μπορούμε βόλτα και επειδή έχουν ανάγκη τη βόλτα. Από μόνο του και αυτό καταπίεση δεν είναι; Σε φυσιολογικές -και λέγοντας φυσιολογικές εννοώ καθαρά βουλησιακές-επιθυμητικές των ζώων συνθήκες -θα βρίσκονταν όλη μέρα ελεύθερα και ανέμελα στο δρόμο, με μόνο ίσως μέλημα αυτά που εκείνα θέλουν να πράξουν, τουτ΄ έστιν αναζήτηση τροφής, παιχνίδι, αναζήτηση-διεκδίκηση ερωτικού συντρόφου κλπ. κλπ.
Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει στις σύγχρονες εχθρικές πόλεις και άλλο τόσο εχθρικά χωριά πως τα ζώα πρέπει να στειρώνονται;
Και, εδώ χωρίς να κάνω καμιά απολύτως αντιστοιχία με τους ανθρώπους, ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει για παράδειγμα πως η κουλτούρα ενός λαού επιβάλλει την κλειτοριδεκτομή ή την περιτομή σε νέες και βρέφη;
Θέλω να πω, πως ζούμε σε μία νεωτερικότητα όπου δύσκολο είναι να διαχωριστεί το βιολογικό από το κοινωνικό, μα καλό θα ήταν να μην επιτρέπουμε και υποστηρίζουμε τις επιβολές του κοινωνικού -κατασκευασμένες από ανθρώπους και ικανές να εξυπηρετούν και διαιωνίζουν σχεδόν αποκλειστικά το ανθρώπινο κατά βάση είδος - στο βιολογικό. Η στείρωση των αδέσποτων, δεν είναι παρά από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ανθρωποκεντρικής αντίληψης.
H M.I. γράφει στις 30.1.09:
Στις σύγχρονες μητροπόλεις ζούμε με ζώα. Το θέμα είναι πως ζούμε με τα ζώα. Ζούμε είτε με αδέσποτα ζώα στους δρόμους, είτε με ζώα στα σπίτια μας.
Ένα βασικό ερώτημα: και προς τις δύο αυτές κατηγορίες ζώων ασκείται μία καταπίεση;
Δεν ασκείται μια καταπίεση στο ζώο, σκύλο ή γάτα, όταν δεν μπορεί ελεύθερα να περάσει απέναντι το δρόμο, όταν ζει υπό συνθήκες τελείως επισφαλείς, όταν στον δρόμο, που είναι το σπίτι του, ζει υπό συνθήκες αδιανόητης και ανεξήγητης -ίσως- για αυτό ηχορύπανσης; Όταν αναζητώντας για τροφή κ ενώ την βρίσκει μερικές φορές μπροστά του έτοιμη, αυτή είναι κατά πάσα πιθανότητα δηλητηριασμένη; Όταν κινδυνεύει να κλωτσηθεί, να βασανιστεί από ανθρώπους που είναι εύκολο να επικαλεστούν πως ασυνείδητα και εκ των υστέρων δεν είχαν καμιά πρόθεση να το κάνουν; Όταν σε βρεφική κιόλας ηλικία ζει σε ένα κλουβάκι δίπλα σε ένα άλλο μωράκι το οποίο ακούει, αισθάνεται, μα δεν βλέπει; Και με το οποίο δεν μπορεί να παίξει, διότι βρίσκεται σ΄ένα pet shop, έως ότου καταλήξει -άθελά του- και αφότου έχει γίνει αντικείμενο αγοραπωλησίας σε κάποιο σπίτι και μάλλον πριν πάει εκεί, περάσει από κάποιους μήνες εκπαίδευσης;
Καλώς ή κακώς τα ζώα μας -τα σκυλιά μας κυρίως- τα πάμε πάνω -κάτω όταν εμείς θέλουμε κ μπορούμε βόλτα και επειδή έχουν ανάγκη τη βόλτα. Από μόνο του και αυτό καταπίεση δεν είναι; Σε φυσιολογικές -και λέγοντας φυσιολογικές εννοώ καθαρά βουλησιακές-επιθυμητικές των ζώων συνθήκες -θα βρίσκονταν όλη μέρα ελεύθερα και ανέμελα στο δρόμο, με μόνο ίσως μέλημα αυτά που εκείνα θέλουν να πράξουν, τουτ΄ έστιν αναζήτηση τροφής, παιχνίδι, αναζήτηση-διεκδίκηση ερωτικού συντρόφου κλπ. κλπ.
Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει στις σύγχρονες εχθρικές πόλεις και άλλο τόσο εχθρικά χωριά πως τα ζώα πρέπει να στειρώνονται;
Και, εδώ χωρίς να κάνω καμιά απολύτως αντιστοιχία με τους ανθρώπους, ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει για παράδειγμα πως η κουλτούρα ενός λαού επιβάλλει την κλειτοριδεκτομή ή την περιτομή σε νέες και βρέφη;
Θέλω να πω, πως ζούμε σε μία νεωτερικότητα όπου δύσκολο είναι να διαχωριστεί το βιολογικό από το κοινωνικό, μα καλό θα ήταν να μην επιτρέπουμε και υποστηρίζουμε τις επιβολές του κοινωνικού -κατασκευασμένες από ανθρώπους και ικανές να εξυπηρετούν και διαιωνίζουν σχεδόν αποκλειστικά το ανθρώπινο κατά βάση είδος - στο βιολογικό. Η στείρωση των αδέσποτων, δεν είναι παρά από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ανθρωποκεντρικής αντίληψης.
Ένα βασικό ερώτημα: και προς τις δύο αυτές κατηγορίες ζώων ασκείται μία καταπίεση;
Δεν ασκείται μια καταπίεση στο ζώο, σκύλο ή γάτα, όταν δεν μπορεί ελεύθερα να περάσει απέναντι το δρόμο, όταν ζει υπό συνθήκες τελείως επισφαλείς, όταν στον δρόμο, που είναι το σπίτι του, ζει υπό συνθήκες αδιανόητης και ανεξήγητης -ίσως- για αυτό ηχορύπανσης; Όταν αναζητώντας για τροφή κ ενώ την βρίσκει μερικές φορές μπροστά του έτοιμη, αυτή είναι κατά πάσα πιθανότητα δηλητηριασμένη; Όταν κινδυνεύει να κλωτσηθεί, να βασανιστεί από ανθρώπους που είναι εύκολο να επικαλεστούν πως ασυνείδητα και εκ των υστέρων δεν είχαν καμιά πρόθεση να το κάνουν; Όταν σε βρεφική κιόλας ηλικία ζει σε ένα κλουβάκι δίπλα σε ένα άλλο μωράκι το οποίο ακούει, αισθάνεται, μα δεν βλέπει; Και με το οποίο δεν μπορεί να παίξει, διότι βρίσκεται σ΄ένα pet shop, έως ότου καταλήξει -άθελά του- και αφότου έχει γίνει αντικείμενο αγοραπωλησίας σε κάποιο σπίτι και μάλλον πριν πάει εκεί, περάσει από κάποιους μήνες εκπαίδευσης;
Καλώς ή κακώς τα ζώα μας -τα σκυλιά μας κυρίως- τα πάμε πάνω -κάτω όταν εμείς θέλουμε κ μπορούμε βόλτα και επειδή έχουν ανάγκη τη βόλτα. Από μόνο του και αυτό καταπίεση δεν είναι; Σε φυσιολογικές -και λέγοντας φυσιολογικές εννοώ καθαρά βουλησιακές-επιθυμητικές των ζώων συνθήκες -θα βρίσκονταν όλη μέρα ελεύθερα και ανέμελα στο δρόμο, με μόνο ίσως μέλημα αυτά που εκείνα θέλουν να πράξουν, τουτ΄ έστιν αναζήτηση τροφής, παιχνίδι, αναζήτηση-διεκδίκηση ερωτικού συντρόφου κλπ. κλπ.
Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει στις σύγχρονες εχθρικές πόλεις και άλλο τόσο εχθρικά χωριά πως τα ζώα πρέπει να στειρώνονται;
Και, εδώ χωρίς να κάνω καμιά απολύτως αντιστοιχία με τους ανθρώπους, ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει για παράδειγμα πως η κουλτούρα ενός λαού επιβάλλει την κλειτοριδεκτομή ή την περιτομή σε νέες και βρέφη;
Θέλω να πω, πως ζούμε σε μία νεωτερικότητα όπου δύσκολο είναι να διαχωριστεί το βιολογικό από το κοινωνικό, μα καλό θα ήταν να μην επιτρέπουμε και υποστηρίζουμε τις επιβολές του κοινωνικού -κατασκευασμένες από ανθρώπους και ικανές να εξυπηρετούν και διαιωνίζουν σχεδόν αποκλειστικά το ανθρώπινο κατά βάση είδος - στο βιολογικό. Η στείρωση των αδέσποτων, δεν είναι παρά από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ανθρωποκεντρικής αντίληψης.
O elf alf γράφει στις 31.1.09:
Μια επί τροχάδην απάντηση στα όσα θέτει ο Γ.Μ., αν και νομίζω ότι απαντιούνται από το ίδιο το κείμενο.
Α. Τα αδέσποτα δεν έχουν εκλείψει ακόμα στην Αθήνα (μιλάω πάντα για την ευρύτερη περιοχή του κέντρου) απλά είναι σχεδόν όλα ευνουχισμένα, παχιά και αργοκίνητα. Αν δεν αντιδράσουμε άμεσα, σε περίπου 10 χρόνια δε θα υπάρχουν παρά ελάχιστα.
Ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα υπερπληθυσμού σκυλιών και ούτε πρόκειται να έχουμε. Το κείμενο εξηγεί γιατί, να μην τα ξαναγράφω.
Β. Πολλά σκυλιά και γατιά σκοτώνονται στο δρόμο από καθάρματα όντως. Τον τελευταίο μήνα γύρω στα 700 παιδιά σκοτώθηκαν στη γάζα, χιλιάδες τραυματίστηκαν. Αυτό συμβαίνει σε μόνιμη βάση στη λωρίδα της γάζας. Οι παλαιστίνιοι, πυροβολούνται, κομματιάζονται, ακρωτηριάζονται ζουν σε άθλιες συνθήκες. Πως θα χαρακτηρίζαμε το φιλάνθρωπο που θα πρότεινε τη στείρωση τους;
Γ. Σαφώς και το αστικό περιβάλλον δεν είναι φυσικό. Ζούμε όμως εκεί και πολλά ζώα ζούνε επίσης μια χαρά εκεί. Ας βρούμε ένα τρόπο συνύπαρξης λοιπόν, αντί να αναμασάμε τα ίδια παλιά και βρωμερά ανθρωπιστικά επιχειρήματα για τη στείρωση. Επιμένω σε ιστορικές αναδρομές, γιατί τα λεγόμενα των φιλοζωικών και των δολοφόνων του δήμου, είναι ακριβώς ίδια με αυτά των πρώιμων ευγονιστών και των ναζί. ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΔΙΑ. Ας διαβάσει κάποιος τι έλεγαν οι φιλάνθρωποι του Γ Ράιχ ή οι ανθρωπιστές της Ινδιανάπολις για τους διανοητικά καθυστερημένους και τους «τσιγγάνους».
Δ. Ο Γ.Μ. υποκύπτει σε ένα λογικό σφάλμα στο οποίο μάλιστα αναφέρεται το κείμενο. Ανάγει το ειδικό στο γενικό (κλασσικό σφάλμα λογικής, σύνηθες στη δημαγωγική ρητορική). Μια περίπτωση δηλαδή γατιών οικόσιτων όπου αφότου έχουν γεννήσει και είναι σχεδόν αδύνατο για χ λόγους να αναλάβει κάποιος τις επόμενες γέννες αποφασίζεται η στείρωση. Συζητήσιμο και ίσως και σεβαστό. Έχοντας αναλάβει 28 κουταβάκια μόνο από μια σκύλα, μπορώ και εγώ να καταλάβω το πρόβλημα.
Αλλά από πού κι ως που αυτό σημαίνει ότι πρέπει να στειρώνουμε ΟΛΑ τα ζώα; Ή ότι όταν λέμε ότι είμαστε ενάντια στη στείρωση, αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να στειρώσουμε ποτέ κανένα ζώο;
Και επειδή η στείρωση πάει πακέτο με την απαγόρευση ελεύθερης κυκλοφορίας των ζώων, με το μικροτσιπ, το λουρί και το φίμωτρο, ιδού μια προσωπική ιστορία. Παρόμοιες και μάλιστα χωρίς αίσιο τέλος μπορεί να βρει κανείς άφθονες στο διαδίκτυο.
Παρέα με τα δυο σκυλιά μου, επισκέπτομαι τους γονείς μου. Καθότι και τα 2 είναι μεγαλόσωμα, και οι γονείς μου έχουν επισκέπτες, τα αφήνω κάτω στο δρόμο, ξέροντας ότι θα βολτάρουν κοντά στο αμάξι, και μόλις τα φωνάξω θα με ακούσουν και θα έρθουν να φύγουμε. Σε κάποια φάση με φωνάζει η μάνα μου λέγοντας ότι κάποιος κάτι πάει να κάνει στη σκυλίτσα μου. Το βλέπω από το μπαλκόνι και πράγματι μια γυναίκα την έχει πιάσει από το λουρί. Κατεβαίνω τρέχοντας κάτω και βλέπω και άλλους δυο τύπους κοντά. Σκέφτομαι γρήγορα, ξέρω ότι αν διαπληκτιστώ, τα σκυλιά μου θα βρεθούν στο μέρος μου και αν αυτοί είναι μπόγιες του δήμου όπως υποπτεύομαι, η κατάσταση μπορεί να είναι άσχημη.
«Τι κάνεις στο σκυλί;» φωνάζω.
«Α, δικό σας είναι;»
Δεν απαντώ.
«Άσε κάτω το σκυλί τώρα».
Το αφήνει. Οι δυο τύποι οπισθοχωρούν.
«Είναι έγκυος; Το ξέρατε.» μου λέει.
«Α και εγώ νόμιζα ότι βαρυστομάχιασε».
«Χαχα».
«λοιπόν τι θέλατε με το σκυλί μου;»
«είμαστε από το …. (φιλοζωικό σωματείο) και νομίσαμε ότι ήταν αδέσποτα και θέλαμε να τα πάρουμε να τα στειρώσουμε.»
Δε μιλάω. Δε θέλω να βρίσω. Δε θέλω να πλακωθώ στο ξύλο. Ξέρω πολύ καλά το ρόλο τους. Σκυλιά που κυκλοφορούν ελεύθερα, είναι πιθανό να συλληφθούν και να ευνουχιστούν. Τα σκυλιά πρέπει να είναι μονίμως δεμένα, υπό επιτήρηση. Σκέφτομαι ότι πρέπει να βγαίνω βόλτες με τα σκυλιά μου, αν θέλω να τα έχω χωρίς λουρί, κρατώντας και κανένα μαδέρι. Για να σιγουρευτώ ότι δε θα βρεθούν μπόγιες να τα μαζέψουν.
Αλλά το μόνο που κάνω είναι να τους κοιτάξω.
«Είστε πολύ τυχεροί. Πολύ τυχεροί που σας πρόλαβα».
Δεν ξέρω αν κατάλαβαν. Έσφυζαν άλλωστε από καλές προθέσεις. Από αυτές που γεμίζουν τους δρόμους για την κόλαση, από αυτές που οδηγούν με σιγουριά σε κάθε Άουσβιτς.
