Τσικνοπέμπτη, 19 Φεβρουαρίου και ώρα 7.00μμ στην πλατεία Μοναστηρακίου, το ΠΟΦΥΖΩ σε συνεργασία με το ΑΝΙΜAL NET του Facebook, θα πραγματοποιήσει διαμαρτυρία για τις αποτρόπαιες συνθήκες των σφαγείων και για τη θανάτωση των 150.000.000 ζώων που θυσιάζονται με τους πιο άθλιους τρόπους καθημερινά στο βωμό του τερψιλαρρυγίου μας.
Στο βιβλίο της Slaughterhouse (Σφαγείο), η Gail Eisnitz εξετάζει το πρόβλημα της κακοποίησης των ζώων στα σφαγεία. Η Eisnitz παίρνει συνέντευξη από εργάτες που γδάρανε ζώα που ανοιγόκλειναν τα μάτια τους, κλότσαγαν, μούγκριζαν, και ούρλιαζαν. Η συνέντευξη της Eisnitz με έναν εργάτη, τον Εd Van Winkle –αποκαλύπτει τις φρικτές συνθήκες που επικρατούν στα σφαγεία γουρουνιών. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο:«Θέλοντας να οδηγήσουν τα γουρούνια στη διαδικασία σφαγής όσο πιο γρήγορα γίνεται, ο Van Winkle και άλλοι εργάτες κάνανε σχεδόν οτιδήποτε ήταν απαραίτητο για να προχωρήσουν τη διαδικασία. Ο Van Winkle περιγράφει το να παίρνει τα ραβδιά και να καρφώνει τα γουρούνια στα μάτια για να τα κάνει να προχωρήσουν, και το να παρακολουθεί τους οδηγούς να χρησιμοποιούν σωλήνες για να σκοτώσουν τα γουρούνια, που είτε αρνούνται, είτε δε μπορούν να μπουν από το κλουβί στο σφαγείο. Παραδεχόμενος ότι χτύπησε 11 γουρούνια μέχρι θανάτου μέσα σε μια μέρα, ο Van Winkle λέει:«Τα γουρούνια στρεσάρονται πολύ εύκολα», συνέχισε. «Αν τα καρφώνεις πολύ, μπορεί να πάθουν ανακοπή καρδιάς. Αν φέρεις στο κλουβί ένα γουρούνι που το έχεις τσακίσει στο ξύλο και έχει πάθει ανακοπή, ή αρνείται να κινηθεί, παίρνεις ένα γάντζο και τον καρφώνεις στον γοφό του. Το κάνεις αυτό, προσπαθώντας να γαντζώσεις το κόκαλο της λεκάνης. Μετά το τραβάς αντίθετα. Τραβάς αυτά τα γουρούνια ζωντανά και πολλές φορές ο γάντζος ξεσκίζει τον κρέας. Έχω δει ξεσκισμένους μηρούς εντελώς ανοιχτούς. Έχω δει επίσης έντερα να βγαίνουν έξω. Αν το γουρούνι καταρρεύσει κοντά στο κλουβί, χώνεις το γάντζο στο μάγουλο του και το τραβάς μπροστά». Σαν ένα από τα πρώτα μέρη της διαδικασίας της σφαγής γουρουνιών, τα γουρούνια πρέπει να «καρφωθούν» ή να αφαιμαχθούν μέχρι θανάτου πριν μπουν στη δεξαμενή με το καυτό νερό για την αφαίρεση τριχών. Οι άνθρωποι που κάνουν το «κάρφωμα» λέγονται «καρφωτές» και συχνά εξαιτίας της ταχύτητας της γραμμής σφαγής, αποτυγχάνουν να κόψουν τα γουρούνια επαρκώς και ακριβώς, πράγμα που σημαίνει ότι αιμορραγούν μέχρι θανάτου πιο αργά. Αντί να πεθαίνουν γρήγορα, τα γουρούνια πολλές φορές πνίγονται στη δεξαμενή. Ο Van Winkle είπε ότι δεν ήταν σίγουρος αν τα γουρούνια καίγονταν μέχρι θανάτου ή αν πνίγονταν πρώτα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν τρομερά σκληρό, και επίσης επικίνδυνο για τους εργάτες της γραμμής, καθώς τα ανεπαρκώς «καρφωμένα» γουρούνια χτυπιούνται βίαια.»
Αν σας ενοχλεί αυτό που διαβάσατε, αν σας κάνει να νιώθετε θυμό, αγανάκτηση, ντροπή, αν θέλετε να κάνετε κάτι για να βοηθήσετε αυτά τα ανυπεράσπιστα ζώα που τους κλέβουμε με τους πιο απάνθρωπους τρόπους τη ζωή, ελάτε στη διαμαρτυρία μας αύριο Τσικνοπέμπτη στην πλατεία στο Μοναστηράκι.
"Το Άουσβιτς ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτά ένα σφαγείο και σκέφτεται: είναι απλά ζώα!'' Θεοντόρ Αντόρνο
''Αν τα σφαγεία είχαν γυάλινους τοίχους, όλοι θα ήταν χορτοφάγοι!' Πωλ Μακ Κάρτνεϊ
