Από τα δεκάξι μου χρόνια σχεδόν κάθε καλοκαίρι βρίσκομαι στην Αίγινα, μου αρέσει να κολυμπώ στ΄ ασημένια νερά του αυγουστιάτικου φεγγαριού, να θαυμάζω το όμορφο ηλιοβασίλεμα και το ρόδινο λυκόφως. Μένω στο σπίτι του θείου μου του Λέανδρου, γνωστού κυνηγού του τόπου κι όπως ομολογούν ακόμη οι γείτονές του,κυνηγοί κι αυτοί, ήταν γεννημένος κυνηγός.
Η Αίγινα είναι η πατρίδα του Αχιλλέα και του Αίαντα, ηρώων του Τρωικού πολέμου, αλλά και των Μυρμιδόνων. Το σπίτι μου βρίσκεται στα Βροχεία. Στις παρυφές του λόφου των Βροχείων που γειτνιάζουν με τη θάλασσα βρέθηκαν δύο σαρκοφάγοι, η μία φαίνεται από το δρόμο και η άλλη βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο. Η περιοχή χαρακτηρίστηκε αρχαιολογικός χώρος και για χρόνια προσπαθούσε να την καταβροχθίσει η οικιστική ανάπτυξη. Όμως με το μαγικό τρόπο που όλα αλλάζουν στην Ελλάδα, εν μία νυκτί, φέτος ξεφύτρωσαν τρεις πετρόχτιστες μεζονέτες, πουλημένες ήδη και έπονται κι άλλες. Σ΄αυτό το χώρο υπάρχει και το μονοπάτι από το οποίο, εδώ και χρόνια, κατέβαιναν οι κάτοικοι των Βροχείων στη θάλασσα. Ο εργολάβος, για να μάς χρυσώσει το χάπι, μας είπε ότι δεν πρόκειται να το κλείσει αλλά πως θα μας το φτιάξει και καλύτερο...
Η Αίγινα είναι η πατρίδα του Αχιλλέα και του Αίαντα, ηρώων του Τρωικού πολέμου, αλλά και των Μυρμιδόνων. Το σπίτι μου βρίσκεται στα Βροχεία. Στις παρυφές του λόφου των Βροχείων που γειτνιάζουν με τη θάλασσα βρέθηκαν δύο σαρκοφάγοι, η μία φαίνεται από το δρόμο και η άλλη βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο. Η περιοχή χαρακτηρίστηκε αρχαιολογικός χώρος και για χρόνια προσπαθούσε να την καταβροχθίσει η οικιστική ανάπτυξη. Όμως με το μαγικό τρόπο που όλα αλλάζουν στην Ελλάδα, εν μία νυκτί, φέτος ξεφύτρωσαν τρεις πετρόχτιστες μεζονέτες, πουλημένες ήδη και έπονται κι άλλες. Σ΄αυτό το χώρο υπάρχει και το μονοπάτι από το οποίο, εδώ και χρόνια, κατέβαιναν οι κάτοικοι των Βροχείων στη θάλασσα. Ο εργολάβος, για να μάς χρυσώσει το χάπι, μας είπε ότι δεν πρόκειται να το κλείσει αλλά πως θα μας το φτιάξει και καλύτερο...
Οι ψαράδες της περιοχής μας λένε ότι στο λόφο μας οι πειρατές έθαβαν τους νεκρούς τους. Άλλα ακούσματα θέλουν το λόφο μας τόπο ταφής των Μυρμιδόνων. Κατά τη μυθολογία όταν ο Αιακός ,υιός του Δία και της Αίγινας,κόρης του Ασωπού, παραπονέθηκε στον πατέρα του ότι το νησί, που άλλοτε ονομαζόταν Οινώνη, δεν είχε κατοίκους ο Δίας μεταμόρφωσε τα μυρμήγκια του νησιού σε ανθρώπους που ονομάστηκαν Μυρμιδόνες. Ο Αιακός απόκτησε 3 παιδιά,τον Πηλέα,τον Τελαμώνα και το Φώκο. Από ζηλοφθονία ο Πηλέας και ο Τελαμώνας σκότωσαν τον ετεροθαλή αδελφό τους τον Φώκο κι έφυγαν από το νησί. Ο Πηλέας είναι πατέρας του Αχιλλέα και ο Τελαμώνας του Αίαντα.
Ο πρώτος γείτονας που συνάντησα φτάνοντας στην Αίγινα ήταν ο τροχονόμος,κατά τ΄όνομα πλέον γιατί πριν πολλά χρόνια πήγε να κυνηγήσει σ΄ένα χωράφι κι ο ιδιοκτήτης του χωραφιού τον γέμισε σκάγια. Δεν έχασε τη ζωή του,έχασε όμως τη δουλειά του,γιατί ως όργανο της τάξης συνελήφθη σε λαθροκυνήγι. Σ΄ ένα συμφωνούν όλοι, η πολιτεία, οι κυνηγοί και οι οικολογικές οργανώσεις (αν και οι οικολόγοι,οι περισσότεροι τουλάχιστον, τάσσονται κατά του κυνηγιού) στην πάταξη της λαθροθηρίας και όχι στην πάταξη όπως θάπρεπε του ίδιου του κυνηγιού που διεξάγεται πλέον ,στον 21ο αιώνα, όχι ως συλλογή τροφής αλλά ως ψυχαγωγία.
Το κυνήγι είναι ένα μεγάλο πάθος, το βίωνα κάθε καλοκαίρι στην Αίγινα,καθισμένη δίπλα στο θείο μου, στη βεράντα του μικρού μας σπιτιού, αγναντεύοντας τη θάλασσα,έχοντας ακουμπισμένη στα πόδια μου τη Τζένη,το κυνηγόσκυλο του θείου μου,ένα αγγλικό σέτερ, ενώ τον άκουγα να διηγείται μ΄ένα ηδονικό πάθος τις κυνηγετικές του περιπέτειες,με κορύφωση την ώρα που στόχευε και πετύχαινε το στόχο του.. «Μπαμ! πάρτο κάτω... Μπαμ! πάρτο κάτω... Μπαμ! πάρτο κάτω... Τρέχα Τζένη φέρτο... Μπράβο Τζένη!». Της Τζένης τίποτα δεν της ξέφευγε,κανένα πουλί, ήταν όπως έλεγαν οι φίλοι του οι κυνηγοί ένα καλό πουλόσκυλο. Η καληνύχτα του ήταν -ευχή και κατάρα σου δίνω ανιψιά μου,όταν πεθάνω να με θάψεις στη Μαύρη,κυνηγότοπος τότε,σήμερα νεκροταφείο και οικισμός, ν΄ακούω τις τουφεκιές των κυνηγών και ν΄αγαλιάζεται η ψυχή μου! Πέθανε το Μάιο του 1973, στην Αθήνα και τάφηκε στη Μαύρη. Οι φίλοι του,γέροι πια, ακόμα τον θυμούνται. Έχουν περάσει τα ογδόντα και δεν κυνηγούν, παραπονούνται όμως ότι δεν υπάρχουν πια πουλιά, όλα τα κυνηγοτόπια χάθηκαν!
Ο Αύγουστος είναι ένας ολέθριος μήνας. Παίρνουν φωτιά τα δάση και τα όπλα των κυνηγών και αφανίζουν τη ζωή. Έτσι και φέτος η πύρινη λαίλαπα δε μας ξέχασε,χάθηκαν γύρω στα 250.000 στρέμματα ζωής και το κυνήγι καλά κρατεί...
Ο ήλιος της Αίγινας,τις τελευταίες αυτές πύρινες μέρες έτρεχε να ξεφύγει από τα σύννεφα της φωτιάς που ολημερίς τον κυνηγούσαν. Έδυε τρομαγμένος αφήνοντας πίσω του ένα σταχτορόδινο θλιμμένο λυκόφως γεμάτο αποκαΐδια που έσβηνε γρήγορα κι αυτό και με άφηνε μόνη στα μαύρα σκοτάδια και στις σκέψεις μου. Άραγε θα γυρίσει ο ήλιος ποτέ ή θ΄ ανακράζουμε πάντα μέσα από τις στάχτες μας καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο τόπος δε θ'αλλάξει ποτέ, καληνύχτα!
Ρόζα Μηνακούλη
