Tου Μπάμπη Παπαδημητρiου
Οι αλήθειες και οι αποφάσεις που αποφεύγουμε είναι, κατά κανόνα, εκείνες που θα μπορούσαν να αλλάξουν κάπως κάποια απ’ όσα στραβά τυραννούν τον τόπο μας. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα χρειαζόμουν άλλο επιχείρημα από το γεγονός ότι αυτά ακριβώς είναι που συστηματικά αποφεύγουν οι πολιτικοί μας, για τον εξοργιστικά «απλό» λόγο: το πολιτικό κόστος. Αυτές οι γενικότερες αλήθειες επιβεβαιώνονται και μετά την πύρινη καταστροφή του μεγαλύτερου, μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, δασικού όγκου της Αττικής. Λίγοι δυστυχώς γνώριζαν -μέχρι να γίνει τόπος εγκλήματος- πως εκεί, πίσω από τον Μαραθώνα και μέχρι τον Κάλαμο, κρύβεται όσο πυκνό και άγριο δάσος είχε απομείνει εκτός των ορεινών όγκων.
Όμως, μετά τη μερική καταστροφή της Πάρνηθας το 2007, την απελπιστική συρρίκνωση του Πεντελικού δάσους (μαζί και ο Διόνυσος) από τις απανωτές πυρκαγιές και την επιθετικότατη οικοδόμηση, τον τραγικό περιορισμό της ανάσας που δίνει ο Υμηττός αλλά και την αδιαφορία για υποδομές πρόσβασης στον αγνοημένο Κιθαιρώνα, η Αττική πρέπει να ενταχθεί σε ειδικό καθεστώς διαχείρισης. Μετά και την καταστροφή της βορειοανατολικής «αρβανίτικης» (και αυτής) περιοχής, η κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει από το Κοινοβούλιο τη θέσπιση έκτακτης και χρονικώς προσδιορισμένης προστασίας υπό νέους όρους. Είναι προφανές ότι το Χωροταξικό της Αττικής πρέπει να ανασυνταχθεί και, σε σύντομο χρονικό διάστημα, με ευθύνη της Ειδικής Επιτροπής Περιβάλλοντος να επανασχεδιασθεί ο Δασικός Χάρτης της Αττικής
Όμως, οι απλοί κανόνες είναι εκείνοι που φέρνουν αποτέλεσμα. Πρέπει να διαχωρίσουμε ταχύτατα τις περιοχές που θα αναγορευθούν σε Αστικό Δρυμό και στις οποίες δεν θα επιτραπεί καμία άλλη δραστηριότητα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων κοινής ωφελείας υψηλής προτεραιότητας, για τις οποίες θα υπάρξει χρονικός ορίζοντας επανεξέτασης της σκοπιμότητάς τους. Οι ιδιωτικές διεκδικήσεις να αντιμετωπιστούν με ειδικό νόμο προκειμένου όλες αυτές οι εκτάσεις να επανέλθουν στο καθεστώς της δημόσιας περιουσίας. Το κράτος μπορεί να αγοράσει (οι τρέχουσες τιμές είναι χαμηλές) ή/και να ανταλλάξει. Η Εκκλησία οφείλει να πράξει το ίδιο με τα μοναστηριακά και άλλα κομμάτια γης που κατέχει.
Στην ίδια κατεύθυνση, είναι απαραίτητο να απαγορευθεί η «ελεύθερη» κτηνοτροφία σε ολόκληρη την Αττική. Οι κτηνοτρόφοι αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους αντιπάλους του δάσους. Τα ζώα χρειάζονται βοσκοτόπια και λιβάδια ό,τι δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από τη σκιά των δέντρων. Τα ζώα «λατρεύουν» το φρέσκο πράσινο που αναγγέλλει τη φυσική αναγέννηση των δασών αλλά και το φυτεμένο πράσινο δεντράκι εκεί που θα επιχειρηθεί η τεχνητή αναδάσωση. Οι δήθεν έλεγχοι και οι δήθεν περιορισμοί δεν έχουν το θετικό αποτέλεσμα που τόσο επείγει.
Είναι εξίσου αυτονόητο ότι πρέπει να απαγορευθεί πλήρως το κυνήγι για τα δέκα επόμενα χρόνια τουλάχιστον, όχι μόνον σε όλη την Αττική, όπως προσωρινά έκανε το υπουργείο Γεωργίας, αλλά και στους όμορους νομούς (Εύβοιας, Βοιωτίας, Κορινθίας και Κυκλάδων). Παραλλήλως, η πολιτεία και οι τοπικές «κοινωνίες» οφείλουν να αναλάβουν το κόστος και όσες άλλες υποχρεώσεις απαιτεί η επιστροφή της πανίδας. Όταν λέμε ότι ο νόμος επιβάλλει πως «το δάσος θα ξαναγίνει δάσος», είναι λογικό να αντιλαμβανόμαστε ότι η προστασία και η αναγέννηση δεν περιορίζονται στο «πράσινο», αλλά σε ολόκληρο τον κύκλο της ζωής που περιλαμβάνει ένας αυστηρά προστατευμένος χώρος περιβάλλοντος υψηλής ποιότητας.
