ΠΟ. ΦΥ. ΖΩ.

Η Φωτό Μου
ΠΟ.ΦΥ.ΖΩ
Νομίμως ανεγνωρισμένο Σωματείο αρ. εγκρ. 2203/95 - Μέλος του ΠΑΝΔΟΙΚΟ - Αλκιβιάδου 24, 104 40 Αθήνα Τηλ.-Fax: 210 88 14 677, Κινητό: 6979 314028
Προβολή πλήρους προφίλ

ΓΙΝΕ ΕΝΑ

ΓΙΝΕ ΕΝΑ

Aυτο ειναι...

Aυτο ειναι...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOM REGAN ΣΤΗ ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ - ΙΟΥΝΗΣ 2009

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ 24.6.2009

Testing...One, Two, Three...

Νησιά Φερόες, Ταϊτζί: Αιματοβαμμένες παραδόσεις

28 Μαΐ 2010


Η ζέστη ήταν αφόρητη, κυριολεκτικά στάζαμε, η αλμύρα της θάλασσας ξέραινε το στόμα μας. Είχαμε τη βάρδια των 8-10 στη γέφυρα του S/S San Nicolas II, ο καπεταν Νικόλας ο ανθυποπλοίαρχός μας κι εγώ. Πλέαμε στην Ερυθρά θάλασσα με ρότα το Κολόμπο της Κεϋλάνης. Ξαφνικά απ΄ το πουθενά, παιχνιδιάρικα δελφίνια άρχισαν να παίζουν με την πλώρη μας, να πηδούν ψηλά, να βυθίζονται στη θάλασσα και να εξαφανίζονται. Καημένα δελφίνια, άκουσα τον καπεταν Νικόλα να μουρμουρίζει και άρχισε φανερά ταραγμένος, να μου διηγείται:


«Πριν μερικά χρόνια όταν ταξίδευα με το Santa Maria, βρέθηκα στα νησιά Φερόες, επίσημα καλεσμένος σε μια παραδοσιακή γιορτή, εγώ ως αξιωματικός κι ένας ναύτης.


Αργήσαμε να πάμε κι όταν φτάσαμε αντικρίσαμε μια κατακόκκινη θάλασσα και μια ατέλειωτη σειρά από αιμόφυρτα δελφίνια με ξεχυμένα τα εντόσθιά τους. Χωρίς να καταλάβουμε το πώς, βρεθήκαμε με κάτι μεγάλα μαχαίρια στα χέρια μας. Ήταν τιμή μας, μας εξήγησαν, να λάβουμε μέρος στην παραδοσιακή αυτή τελετή. Θα τεμαχίζαμε ένα δελφίνι και θα παίρναμε τρόπαια μερικά τεμάχια να μας τα μαγειρέψει ο μάγειρας. Δεν καταλάβαινα, ήμουν υπνωτισμένος από τη φρίκη κι άφωνος. Με κοίταζαν οι ντόπιοι και γελούσαν, εγώ ήμουν άντρας , δεν έπρεπε να δειλιάσω. Έσφιξα το μαχαίρι, έκλεισα τα μάτια μου και το χτύπησα με όλη τη δύναμη της απελπισίας μου.. Ένα ουρλιαχτό μωρού πλανήθηκε στον αέρα και τρύπησε τα αυτιά μου. Λιποθύμησα, όταν συνήλθα ήμουν πασαλειμμένος με αίματα. Είδα τα κατακόκκινα χέρια μου και ντράπηκα. Δεν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια αυτός ο εφιάλτης. Είναι ένα κακό όνειρο, προσπαθούσα να ξεγελάσω τον εαυτό μου.. Δίπλα μου μεγάλα κομμάτια από το κρέας αυτό της θάλασσας κραύγαζαν ότι ήταν αλήθεια.


Ήταν τα τρόπαιά μας. Ντραπήκαμε να μην τα πάρουμε. Όμως όταν δε μας έβλεπαν τα αφήσαμε. Δε θέλω να βρεθώ ποτέ ξανά σ΄αυτά τα νησιά. Μα αν βρεθώ εκεί θα είναι για να εξιλεωθώ και να ζητήσω συγνώμη απ΄ το δελφίνι εκείνο.»


Είδα τα χέρια του να τρέμουν και μέσα στα μάτια του καθρεφτιζόταν η κόκκινη θάλασσα.


Εκατοντάδες, εκατοντάδες δελφίνια κάθε καλοκαίρι σφαγιάζονται στα νησιά Φερόες στο βορειοανατολικό Ατλαντικό, μεταξύ Ισλανδίας και Αγγλίας, που ανήκουν στη Δανία, στο όνομα μιας αιματοβαμμένης παράδοσης που έχει τις ρίζες της στην εποχή των Βίκινγκς.

Η συμμετοχή των νεαρών αγοριών στον ανελέητο σφαγιασμό σηματοδοτεί το πέρασμά τους από την εφηβεία στην ενηλικίωσή τους.

Κάθε καλοκαίρι περνούν από τα νησιά Φερόες τα κοπάδια ενός είδους μεγαλόσωμων δελφινιών, τα colderon dolphins. Μόλις τα εντοπίσουν, ομάδες ανδρών βγαίνουν στα ανοιχτά με τις βάρκες τους, σχηματίζουν ένα θανατερό κλοιό γύρω τους, τα χτυπούν με καραβόσκοινα και τα εξωθούν με φωνές και δυνατούς θορύβους να βγουν πανικόβλητα στα ρηχά όπου ένα πλήθος ανδρών, γυναικών και παιδιών τα περιμένει. Η μαζική σφαγή αρχίζει. Τα χτυπούν με μανία άλλοι με μεγάλα μαχαίρια, άλλοι με αλυσίδες, με λοστούς, σχοινιά, ξύλα και με ό,τι άλλο έχει ο καθένας.


Δε σταματούν παρά μόνο όταν καταλαγιάσουν τα σπαραχτικά ουρλιαχτά τους και παραδώσουν το πνεύμα.. Μόλις τελειώσει αυτό το μακελειό, αιματοβαμμένα χέρια τα συγκεντρώνουν στην προβλήτα για να μοιραστεί, όπως απαιτεί η παράδοση, το κρέας αυτό της θάλασσας σε ίσα μερίδια, στο πλήθος.


Αυτόν τον καιρό τα emails κατέκλυσαν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, καλώντας μας όλους να διαμαρτυρηθούμε για τη μεγάλη σφαγή στα νησιά Φερόες.

Ντροπή και αίσχος στη Δανία, ήταν ο τίτλος ενός email που έλαβα. Ναι, ντροπή και αίσχος σε όλη όμως την ανθρωπότητα που εξακολουθεί να διατηρεί έθιμα που μας κατατάσσουν στην κατηγορία των υπανθρώπων κι ο λόγος για τα πάσης φύσεως κυνήγια που διατηρούνται παγκοσμίως, πιστά τάχατες τάχατες στις παραδόσεις μας.


Τα δελφίνια δε σκοτώνονται παραδοσιακά.. μόνο στη Δανία αλλά και στην Ιαπωνία, στο Ταϊτζί. Τη σφαγή των χιλιάδων δελφινιών στην Ιαπωνία ανέδειξε το βραβευμένο με Όσκαρ, ντοκυμαντέρ του «Όρμου» του ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη Λουί Ψυχογιού. Ο Όρμος αυτός βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο του Ταϊτζί, στον Ειρηνικό. Απ’τα νερά αυτά περνούν κάθε χρόνο, κατά το μεταναστευτικό τους ταξίδι, τα δελφίνια. Μόλις τα εντοπίσουν, οι ψαράδες με θορύβους τα οδηγούν στον όρμο όπου τα εγκλωβίζουν με τα δίχτυα.


Όσα μοιάζουν με τον Φλίπερ (το δημοφιλές δελφίνι της αγαπημένης σειράς των παιδιών, στη δεκαετία του ΄60) τα πωλούν στα θαλάσσια Πάρκα, περίπου 200.000 ευρώ το καθένα. Τα υπόλοιπα τα θανατώνουν επιτόπου και πωλούν το κρέας τους στην αγορά.


Το έτος 2010 είναι αφιερωμένο στη βιοποικιλότητα. Παγκοσμίως διάφορα δρώμενα θα επισημάνουν την ανάγκη της διαφύλαξης της βιοποικιλότητας. Απτα μεγάφωνα θα ακουστούν πομπώδεις λόγοι.


Η καραμέλα βιοποικιλότητα πιπιλίζεται σε όλα τα στόματα. Ουδείς όμως τολμά να σταματήσει το κυνήγι και μάλιστα όλοι οι «προστάτες» του περιβάλλοντος έχουν κάνει σημαία τη ρήση του τέως Επιτρόπου Περιβάλλοντος ότι «το κυνήγι δεν είναι πρόβλημα για το περιβάλλον αλλά η λύση του προβλήματος». Αυτό κι αν δεν είναι η λογική του παραλόγου!!


Με τον καπεταν Νικόλα δεν ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Δέκα χρόνια μετά από κείνο το καλοκαίρι του ‘62 μου τηλεφώνησε η γυναίκα του. Το τελευταίο πλοίο που είχε μπαρκάρει ο καπεταν Νικόλας βυθίστηκε αύτανδρο. Ο καπετάν Νικόλας χάθηκε στη Συστάδα των νησιών Φερόες, στο βορειοανατολικό Ατλαντικό, μεταξύ Ισλανδίας και Αγγλίας..


Για την ΠΟΦΥΖΩ

Ρόζα Μηνακούλη

Related Posts with Thumbnails