Επίσημη Λήξη Κυνηγετικής Περιόδου 29/02/2008

Αν και το κυνήγι λήγει στις 29/02/2008 ανεπισήμως συνεχίζεται όλο το χρόνο. Η κυνηγετική δραστηριότητα δε διαρκεί έξι μήνες (20 Αυγούστου – 29 Φεβρουαρίου) αλλά δώδεκα.

Η πύρινη λαίλαπα που μας έπληξε το καλοκαίρι δεν κατάφερε ούτε και αυτή να αναχαιτίσει τους παθιασμένους κυνηγούς, κ’ έτσι μετά τις φωτιές, πήραν φωτιά οι κυνηγετικές καραμπίνες κι άρχισε το μακελειό της άγριας ζωής, ό,τι πετούσε ή έτρεχε έπρεπε να σκοτωθεί για τη χαρά του κυνηγιού. Σκότωναν για να σκοτώσουν, όποτε ήθελαν, όπου ήθελαν, όσα ήθελαν και μάλιστα συναγωνιζόντουσαν, για το ποιος θα φορτώσει πρώτος την πουλιάστρα του.

Απ’ όλη την Ελληνική περιφέρεια μας ερχόντουσαν καταγγελίες για καταιγισμό πυροβολισμών, από Αττική, Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Βόρεια Ελλάδα, Νησιά και ουκ έσται τέλος. Στα δε νησιά μετακινούνταν με ταχύπλοα σκάφη για να κυνηγήσουν λαγούς κι αγριοκούνελα από νησί σε νησί και από περιοχή σε περιοχή. Στην Πελοπόννησο όπου υπήρχαν αγριογούρουνα τα κυνηγούσαν ομάδες 30,40 …… ατόμων, ενώ από το νόμο επιτρέπεται να τα κυνηγούν ομάδες 10 ατόμων. Η πρώτη καταγγελία μας ήρθε από τον Μπυσκινόκαμπο της Ζαχάρως. «Ακόμα κι έξω από τα σπίτια μας κυνηγούν. Θα μας σκοτώσουν, κάντε κάτι να τους σταματήσετε». Δυστυχώς δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, γιατί ο καταγγέλλων δεν ήθελε να αποκαλύψει το όνομα του, μιας και ανήκει σε κλειστή κοινωνία όπως μας είπε (αυτό μας το λένε όλοι). Εμείς απλά ενημερώσαμε το δασαρχείο της Ζαχάρως.

Η τελευταία καταγγελία μας ήρθε από ένα χωριό του νομού Μαγνησίας «κυνηγοτόπι για τσίχλες» (με τις τσίχλες λήγει το επίσημο ρεπερτόριο των κυνηγών) «έρχονται οι πρωτευουσιάνοι στα χωριά μας με πούλμαν και δεν λογαριάζουν τίποτα, κυνηγούν στους δρόμους, έξω από τα σπίτια μας, στα χωράφια μας, τσαλαπατούν το βιος μας, μας βρωμίζουν και φεύγουν». Αυτά μας είπε μια αγανακτισμένη φωνή. Πέρυσι από το ίδιο χωριό μας είχαν πει ότι στην πλατεία τους οι κυνηγοί περιέφεραν τα πτώματα μικρών αγριογούρουνων. Τα μικρά αγριογούρουνα απαγορεύεται να τα σκοτώνουν. Περίπου τα ίδια καταγγέλλουν και αγανακτισμένοι κυνηγοί στην εκπομπή τους «Πρωινές Ιχνηλασίες» κάθε Σαββατοκύριακο. Μόνο που θεωρούν υπεύθυνο, το λαθροκυνήγι και όχι το κυνήγι. Εμείς δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ κυνηγιού και λαθροκυνηγιού, αφού και τα δύο στόχο έχουν την αφαίρεση της ζωής για απόλαυση και ψυχαγωγία.

Σύμφωνα με τον John Muir τον πατέρα της οικολογίας του βάθους:

Η ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΟΡΓΑΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΣΠΟΡ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ…) ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ.

Kαι λίγη ποίηση...

Άλλοι αγαπούν το γεωργό,
τον ποιητή,
τον στρατηγό,
μα εγώ αγαπώ τον κυνηγό!

Πώς αγαπώ τον κυνηγό!
Σαν τρέχει με ημιφορτηγό και άδεια από τον υφυπουργό,
το λόγγο πάνω κάτω οργώνει,
άγρια θηρία εξοντώνει: ορτύκι, φάσα και τρυγόνι.

Πώς αγαπώ τον κυνηγό!
Νάτος! – Κρατάει ένα λαγό και περπατάει βήμα γοργό.
Ψηλός, χοντρός, σωστό ντερέκι- μπότες, μαχαίρια και ντουφέκι –
και μούρη όλο αίμα σαν μπιφτέκι.

Στη ζώνη του έχει περασμένα δέκα πουλάκια,
κουρασμένα απ΄ το ταξίδι τους στα ξένα.
Ακόμα κι ο λαγός σπαράζει, θολό το μάτι του κοιτάζει,
το αίμα του στη γη σταλάζει.

Κι απ΄ τα πουλιά το πιο μικρό,
δεν είναι ολότελα νεκρό,
μα βγάζει τσίρισμα πικρό.
Ο κυνηγός ακούει, σκύβει κι αμέσως το λαιμό του στρίβει.

Γενναίος που ΄ναι ο κυνηγός!
Τον τρέμει ο σπίνος κι ο λαγός,
η τσίχλα κι ο μελισσουργός.
Όταν χιονίσει και παγώνει κάθε πουλάκι μες στο χιόνι,
ο κυνηγός τ ό τ ε σκοτώνει.

Την προσευχή μου όταν κάνω,
τον κυνηγό δεν τον ξεχάνω,
πάντα στη σκέψη μου τον βάνω.
Παρακαλώ το Θεό να κάνει,
την ώρα που το όπλο πιάνει να σ κ ά σ ε ι η γεμισμένη κάννη.

Του Νίκου Δήμου, από τη συλλογή «Σάτιρες», εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ, 1993

Των κυνηγών τα φουσάτα

Των κυνηγών τα φουσάτα περάσαν
Σαν το Λίβα που καίει τα σπαρτά
Ψαρόνια τσίχλες αητούς «κατεβάσαν»
Ξεσκιστήκανε στην τουφεκιά

Με μπερέτες και τζιπ εφορμούνε
Κάθε Σάββατο και Κυριακή
Με φορμίτσες των λοκ να φορούνε
Παρελαύνουνε στην Εθνική

Τα βουνά και οι λόγγοι στενάζουν
Και τα σκάγια σφυρίζουν παντού
Τι είν’ αυτό που ετούτοι θαυμάζουν
Απ' το σκότωμα ενός λαγού;

-«Είναι η αγάπη για τη φύση
Και το ένστικτο του κυνηγού
Το μπαρούτι που θα μυρίσει
Απ’ το πυρ του τουφεκιού»

Μα η αγάπη αυτού που σκοτώνει
Δε μου μοιάζει πολύ… ζωντανή
Νιώθεις πως καλά και σώνει
ψάχνει για να δικαιολογηθεί

Το βλέπεις άλλωστε στο βλέμμα
Που στη λάμψη του επικροτεί
Της αθώας πανίδας το αίμα
Που έτρεχε για να κρυφτεί

Κι όλοι αυτοί που περνιούνται για άντρες
Γιατί σκότωσαν ένα πουλί
Του γελοίου γίνονται λάτρες
Και η σκέψη μου είναι απλή:

Άμα θέλεις να είσαι γενναίος
Μη γυρίζεις και ψάχνεις αλλού
Στην καρδιά σου να είσαι ωραίος
Και συμπόνια να έχεις στο νου.

Κι αν αυτό που σου λέω το γράφεις
Σε αυτά που καλείς αχαμνά
Θύματά σου να βγουν να στα φάνε
Αλεπούδες, λαγοί, πετεινά

Γιώργος Μαυρουλέας