Αθήνα, 14 Αυγούστου 2008
Ακόμα μια παράσταση του θεάτρου του παραλόγου ανοίγει την αυλαία της στις 20 Αυγούστου 2008. Είναι η νέα κυνηγετική περίοδος που χρόνια τώρα ξεκινά κατόπιν της πλήρους συμφωνίας, σύμπνοιας και ομοψυχίας μεταξύ των ανωτέρων κλιμακίων του Υπουργείου Γεωργίας και της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος. Θύματα αυτής, δεν είναι τα μόνο τα δύστυχα ζώα και πτηνά που περιμένουν τη θανατική τους καταδίκη με τη σφραγίδα και την υπογραφή του κράτους(!), αλλά και η νοημοσύνη μας που τόσο βάναυσα υποβιβάζεται παρά τα αμέτρητα κρίσιμα περιβαλλοντικά και οικολογικά προβλήματα που πλήττουν τη χώρα μας: ποτάμια και λίμνες ρυπαίνονται, δάση καίγονται, βιότοποι καταστρέφονται και η πανίδα συρρικνώνεται. Κι όλα αυτά εξαιτίας των ανθρώπινων καταστροφικών δραστηριοτήτων.
Και φέτος λοιπόν, το αρμόδιο Υπουργείο, αντί να απευθυνθεί σε όλες τις οικολογικές οργανώσεις λαμβάνοντάς τες υπόψη του σ’ένα διάλογο εφ’όλης της ύλης, προτίμησε να συγκαλέσει μέσα στον Ιούνιο του 2008 δύο ξεχωριστές συναντήσεις: Μια συνάντηση με τέσσερις (!) συγκεκριμένες περιβαλλοντικές οργανώσεις και με το συντονισμό ενός απλού υπαλλήλου του Υπουργείου και μια δεύτερη ξεχωριστά με την Κυνηγετική Συνομοσπονδία με συντονισμό (ποιού άλλου;) του ίδιου του Υφυπουργού Γεωργίας. Από αυτές τις συγκεντρώσεις, και κυρίως από τη δεύτερη, πάρθηκε και η απόφαση της «νέας» κυνηγετικής ρυθμιστικής για το 2008-09.
Ούτε όμως αυτή η παλιά-νέα ρυθμιστική δε προσφέρει ουσιαστικά καμιά λύση στη σωρεία των παραβάσεων από κυνηγετικούς συλλόγους και μεμονωμένους κυνηγούς, όπως εκείνες που έγιναν στις ζώνες άρσης κυνηγιού δίπλα σε πυροπαθείς περιοχές (π.χ. Πελοπόννησος) ή σε υγροβιότοπους που προστατεύονται από συνθήκες όπως η RAMSAR ή η NATURA 2000, σύμφωνα με τις καταγγελίες πολλών οργανώσεων καθόλη την προηγούμενη κυνηγετική περίοδο. Αρκεί να αναφέρουμε την καταγγελία της ΑΝΙΜΑ και της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας για τη μαζική εξόντωση μεταναστευτικών πουλιών (Ζάκυνθο, Αντίπαξοι κλπ) αλλά και των Οικολόγων-Πράσινων για τη γενοκτονία πολλών ειδών στο φαράγγι της Γκούρας, όπου κατέφυγαν ζώα και πτηνά μετά τις πυρκαγιές για να θανατωθούν από τα κυνηγετικά πυρά.
Πολλές μάλιστα οικολογικές οργανώσεις πρότειναν και μια σειρά μέτρων που στόχο είχαν να διαφυλάξουν αυτό το σπάνιο θησαυρό βιοποικιλότητας που χαρακτηρίζει την ελληνική ορνιθοπανίδα από την αρπακτικότητα των κυνηγών. Πρώτη φορά έγιναν προτάσεις για μια πενταετή παύση του κυνηγιού, ενώ από τον ΠΟ.ΦΥ.ΖΩ προτάθηκε να κλείσει πια το κεφάλαιο «κυνήγι» με την άμεση και οριστική κατάργησή του. Δυστυχώς όμως, οι μαζικοί σκοτωμοί ζώων και πτηνών εξακολουθούν να θεωρούνται και να αντιμετωπίζονται από το Υπουργείο Γεωργίας και τη Διεύθυνση Θήρας ως μη αξιολογήσιμα περιστατικά, όπου πάντα φταίνε κάποιοι «ασυνείδητοι» οπλοφόροι(!).
Εμείς βέβαια πιστεύουμε ότι τέτοιου είδους αποτρόπαια και αδικαιολόγητα φαινόμενα δεν οφείλονται μόνο σε κάποιους ανεύθυνους οπλοφόρους, αλλά και στην ανικανότητα των ελληνικών αρχών, που είτε λόγω έλλειψης οικολογικού οράματος, είτε λόγω συγκεκριμένων πολιτικών σκοπιμοτήτων, αδυνατούν να λάβουν ουσιαστικά μέτρα για την προστασία αυτής της μαγευτικής πανίδας και την αφήνουν εσκεμμένα στην τύχη της. Να γίνει δηλαδή βορά στους λαθροκυνηγούς αλλά και στους οργανωμένους κυνηγούς (αλήθεια ποια η διαφορά;), που πιέζουν για συνέχιση του κυνηγιού, παρά την αντίθετη γνώμη τόσων και τόσων οικολογικών οργανώσεων αλλά και ατόμων με οικολογική συνείδηση.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά. Ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Κιλτίδης, κάλεσε τους κυνηγετικούς συλλόγους και την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος να αλλάξουν το καταστατικό τους αποκτώντας το χαρακτήρα της περιβαλλοντικής οργάνωσης, προκειμένου να καταστούν για πρώτη φορά δικαιούχοι κοινοτικών ενισχύσεων(!). Όμως ακόμα κι αν οι οργανωμένοι κυνηγοί «συνεισφέρουν τα μέγιστα και με δικά τους μάλιστα έξοδα σε διάφορες δράσεις προστασίας της άγριας ζωής», αυτό δεν αλλάζει την παράλογη στην εποχή μας φύση τους που δεν είναι άλλη από αυτή του εξολοθρευτή ζώων και πτηνών. Οποιοσδήποτε άλλος χαρακτηρισμός αποτελεί απεγνωσμένη προσπάθεια συγκάλυψης του αρρωστημένου χαρακτήρα του κυνηγιού, αφού πλέον δεν αποτελεί παρά μια απλή εκτόνωση των βάρβαρων και επιθανάτιων ενστίκτων που αντί να στραφούν προς τα μέσα, στρέφονται δυστυχώς προς τα έξω, σκορπώντας το θάνατο σε πλάσματα που δε φταίνε σε τίποτα.
Ζώα σημαίνει ζωή και φύση σημαίνει αυτό που μεγαλώνει και αναπτύσσεται. Το πως οι κυνηγοί μπορούν να επιτυγχάνουν την επαφή με αυτό που μεγαλώνει και αναπτύσσεται, σπέρνοντας και θερίζοντας το θάνατο, είναι κάτι που μόνο οι ίδιοι μπορούν να γνωρίζουν. Στο απόφθεγμα «Η φύση βιώνεται, δεν αποστειρώνεται», απαντάμε «η φύση βιώνεται χωρίς να σκοτώνεται, διαφορετικά αποστεώνεται».
Για τον ΠΟ.ΦΥ.ΖΩ., το πρόβλημα του κυνηγιού δε λύνεται ούτε με ρυθμιστικές αποφάσεις, ούτε με ζώνες ελεγχόμενου κυνηγιού ή ακόμα και προσωρινής άρσης του. Το πρόβλημα λύνεται με μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή στη στάση ζωής μας και με έναν επαναπροσδιορισμό του ρόλου μας σε αυτή: από κυρίαρχος, διώκτης και άρπαγας, ο άνθρωπος πρέπει να δει τον εαυτό του ως ισότιμο, συνοδοιπόρο και προστάτη όλης της πανίδας και της χλωρίδας γιατί αυτά και μόνο αυτά αποτελούν τον πραγματικό επίγειο πλούτο. Για να επιτευχθούν όμως αυτά, χρειάζεται μια περιβαλλοντική και βαθιά οικολογική παιδεία και μια πολιτεία που να γνωρίζει τον προορισμό της και την ευθύνη της σε εκείνο που καλείται ν’αφήσει πίσω της και να παραδώσει στις επόμενες γενιές.
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ.
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ.
ΠΟ.ΦΥ.ΖΩ.
Ακόμα μια παράσταση του θεάτρου του παραλόγου ανοίγει την αυλαία της στις 20 Αυγούστου 2008. Είναι η νέα κυνηγετική περίοδος που χρόνια τώρα ξεκινά κατόπιν της πλήρους συμφωνίας, σύμπνοιας και ομοψυχίας μεταξύ των ανωτέρων κλιμακίων του Υπουργείου Γεωργίας και της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος. Θύματα αυτής, δεν είναι τα μόνο τα δύστυχα ζώα και πτηνά που περιμένουν τη θανατική τους καταδίκη με τη σφραγίδα και την υπογραφή του κράτους(!), αλλά και η νοημοσύνη μας που τόσο βάναυσα υποβιβάζεται παρά τα αμέτρητα κρίσιμα περιβαλλοντικά και οικολογικά προβλήματα που πλήττουν τη χώρα μας: ποτάμια και λίμνες ρυπαίνονται, δάση καίγονται, βιότοποι καταστρέφονται και η πανίδα συρρικνώνεται. Κι όλα αυτά εξαιτίας των ανθρώπινων καταστροφικών δραστηριοτήτων.
Και φέτος λοιπόν, το αρμόδιο Υπουργείο, αντί να απευθυνθεί σε όλες τις οικολογικές οργανώσεις λαμβάνοντάς τες υπόψη του σ’ένα διάλογο εφ’όλης της ύλης, προτίμησε να συγκαλέσει μέσα στον Ιούνιο του 2008 δύο ξεχωριστές συναντήσεις: Μια συνάντηση με τέσσερις (!) συγκεκριμένες περιβαλλοντικές οργανώσεις και με το συντονισμό ενός απλού υπαλλήλου του Υπουργείου και μια δεύτερη ξεχωριστά με την Κυνηγετική Συνομοσπονδία με συντονισμό (ποιού άλλου;) του ίδιου του Υφυπουργού Γεωργίας. Από αυτές τις συγκεντρώσεις, και κυρίως από τη δεύτερη, πάρθηκε και η απόφαση της «νέας» κυνηγετικής ρυθμιστικής για το 2008-09.
Ούτε όμως αυτή η παλιά-νέα ρυθμιστική δε προσφέρει ουσιαστικά καμιά λύση στη σωρεία των παραβάσεων από κυνηγετικούς συλλόγους και μεμονωμένους κυνηγούς, όπως εκείνες που έγιναν στις ζώνες άρσης κυνηγιού δίπλα σε πυροπαθείς περιοχές (π.χ. Πελοπόννησος) ή σε υγροβιότοπους που προστατεύονται από συνθήκες όπως η RAMSAR ή η NATURA 2000, σύμφωνα με τις καταγγελίες πολλών οργανώσεων καθόλη την προηγούμενη κυνηγετική περίοδο. Αρκεί να αναφέρουμε την καταγγελία της ΑΝΙΜΑ και της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας για τη μαζική εξόντωση μεταναστευτικών πουλιών (Ζάκυνθο, Αντίπαξοι κλπ) αλλά και των Οικολόγων-Πράσινων για τη γενοκτονία πολλών ειδών στο φαράγγι της Γκούρας, όπου κατέφυγαν ζώα και πτηνά μετά τις πυρκαγιές για να θανατωθούν από τα κυνηγετικά πυρά.
Πολλές μάλιστα οικολογικές οργανώσεις πρότειναν και μια σειρά μέτρων που στόχο είχαν να διαφυλάξουν αυτό το σπάνιο θησαυρό βιοποικιλότητας που χαρακτηρίζει την ελληνική ορνιθοπανίδα από την αρπακτικότητα των κυνηγών. Πρώτη φορά έγιναν προτάσεις για μια πενταετή παύση του κυνηγιού, ενώ από τον ΠΟ.ΦΥ.ΖΩ προτάθηκε να κλείσει πια το κεφάλαιο «κυνήγι» με την άμεση και οριστική κατάργησή του. Δυστυχώς όμως, οι μαζικοί σκοτωμοί ζώων και πτηνών εξακολουθούν να θεωρούνται και να αντιμετωπίζονται από το Υπουργείο Γεωργίας και τη Διεύθυνση Θήρας ως μη αξιολογήσιμα περιστατικά, όπου πάντα φταίνε κάποιοι «ασυνείδητοι» οπλοφόροι(!).
Εμείς βέβαια πιστεύουμε ότι τέτοιου είδους αποτρόπαια και αδικαιολόγητα φαινόμενα δεν οφείλονται μόνο σε κάποιους ανεύθυνους οπλοφόρους, αλλά και στην ανικανότητα των ελληνικών αρχών, που είτε λόγω έλλειψης οικολογικού οράματος, είτε λόγω συγκεκριμένων πολιτικών σκοπιμοτήτων, αδυνατούν να λάβουν ουσιαστικά μέτρα για την προστασία αυτής της μαγευτικής πανίδας και την αφήνουν εσκεμμένα στην τύχη της. Να γίνει δηλαδή βορά στους λαθροκυνηγούς αλλά και στους οργανωμένους κυνηγούς (αλήθεια ποια η διαφορά;), που πιέζουν για συνέχιση του κυνηγιού, παρά την αντίθετη γνώμη τόσων και τόσων οικολογικών οργανώσεων αλλά και ατόμων με οικολογική συνείδηση.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά. Ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Κιλτίδης, κάλεσε τους κυνηγετικούς συλλόγους και την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος να αλλάξουν το καταστατικό τους αποκτώντας το χαρακτήρα της περιβαλλοντικής οργάνωσης, προκειμένου να καταστούν για πρώτη φορά δικαιούχοι κοινοτικών ενισχύσεων(!). Όμως ακόμα κι αν οι οργανωμένοι κυνηγοί «συνεισφέρουν τα μέγιστα και με δικά τους μάλιστα έξοδα σε διάφορες δράσεις προστασίας της άγριας ζωής», αυτό δεν αλλάζει την παράλογη στην εποχή μας φύση τους που δεν είναι άλλη από αυτή του εξολοθρευτή ζώων και πτηνών. Οποιοσδήποτε άλλος χαρακτηρισμός αποτελεί απεγνωσμένη προσπάθεια συγκάλυψης του αρρωστημένου χαρακτήρα του κυνηγιού, αφού πλέον δεν αποτελεί παρά μια απλή εκτόνωση των βάρβαρων και επιθανάτιων ενστίκτων που αντί να στραφούν προς τα μέσα, στρέφονται δυστυχώς προς τα έξω, σκορπώντας το θάνατο σε πλάσματα που δε φταίνε σε τίποτα.
Ζώα σημαίνει ζωή και φύση σημαίνει αυτό που μεγαλώνει και αναπτύσσεται. Το πως οι κυνηγοί μπορούν να επιτυγχάνουν την επαφή με αυτό που μεγαλώνει και αναπτύσσεται, σπέρνοντας και θερίζοντας το θάνατο, είναι κάτι που μόνο οι ίδιοι μπορούν να γνωρίζουν. Στο απόφθεγμα «Η φύση βιώνεται, δεν αποστειρώνεται», απαντάμε «η φύση βιώνεται χωρίς να σκοτώνεται, διαφορετικά αποστεώνεται».
Για τον ΠΟ.ΦΥ.ΖΩ., το πρόβλημα του κυνηγιού δε λύνεται ούτε με ρυθμιστικές αποφάσεις, ούτε με ζώνες ελεγχόμενου κυνηγιού ή ακόμα και προσωρινής άρσης του. Το πρόβλημα λύνεται με μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή στη στάση ζωής μας και με έναν επαναπροσδιορισμό του ρόλου μας σε αυτή: από κυρίαρχος, διώκτης και άρπαγας, ο άνθρωπος πρέπει να δει τον εαυτό του ως ισότιμο, συνοδοιπόρο και προστάτη όλης της πανίδας και της χλωρίδας γιατί αυτά και μόνο αυτά αποτελούν τον πραγματικό επίγειο πλούτο. Για να επιτευχθούν όμως αυτά, χρειάζεται μια περιβαλλοντική και βαθιά οικολογική παιδεία και μια πολιτεία που να γνωρίζει τον προορισμό της και την ευθύνη της σε εκείνο που καλείται ν’αφήσει πίσω της και να παραδώσει στις επόμενες γενιές.
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ.
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ.
ΠΟ.ΦΥ.ΖΩ.
