Επικρατεί μια πλήρης σύγχυση γύρω μας: κυνηγοί διεκδικούν «νόμιμα» τον τίτλο των οικολόγων, παραπέμποντάς μας στο ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο αλλά και στα θαυμαστά περιβαλλοντικά τους επιτεύγματα...Οικολόγοι-πράσινοι προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα επικαλούμενοι ανώτερα μαθηματικά που «εξισώνουν» το κυνήγι με τον εαυτό του...Και οι δυο ομάδες μιλάνε για μια «σωστή διαχείριση της φύσης», τελικά που είναι η διαφορά; Αφήνεται στην ορθή μας κρίση. Είναι λογικό. Όσο παράλογη είναι μια ιδέα, τόσο περισσότερη επιστημολογία χρειάζεται για να δικαιολογηθεί και να εκλογικευθεί, προκειμένου να επικρατήσει. Όσο όμως κάποιοι προσπαθούν μάταια να εξάρουν την οικολογική, νομική και μαθηματική υπόσταση του κυνηγιού, εμείς διερωτόμαστε που χωράνε σ’όλη αυτή τη φλυαρία έννοιες όπως η συνείδηση, η ενσυναίσθηση, η ηθική και οι αξίες. Ας πάρουμε πάλι τα πράγματα από την αρχή.
1) Το κυνήγι είναι περιττό στη σημερινή σύγχρονη εποχή. Αν και ήταν ένα κρίσιμο μέρος της επιβίωσης των ανθρώπων πριν από 100.000 χρόνια, το κυνήγι δεν είναι τώρα τίποτα περισσότερο από μια βίαια μορφή αναψυχής που η μεγαλύτερη πλειοψηφία των κυνηγών δεν χρειάζεται ούτε για την κάλυψη των ζωτικών της αναγκών, ούτε για τη διαβίωσή της.
2) Αναφορικά με την «αειφόρο» ανάπτυξη, το κυνήγι έχει συμβάλει στην εξάλειψη πολλών ζωικών ειδών ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της τασμανικής τίγρης και της μεγάλης άλκης. Aπό το 1600 μέχρι το 1965 εξαφανίστηκαν από τη γη 202 είδη και υπο-είδη θηλαστικών και πουλιών, εκ των οποίων τα 56 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού και τα υπόλοιπα σε συνδυασμό με αυτό. Την ίδια εποχή, απειλήθηκαν με εξαφάνιση άλλα 371 είδη, εκ των οποίων τα 108 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε ανθρώπινο πληθυσμό, ο χαρακτηρισμός του φαινομένου θα ήταν «γενοκτονία».
3) Υπάρχει όμως πολύ περισσότερη καταστροφή στο κυνήγι απ’ότι μπορούν να αντιληφθούν οι οφθαλμοί μας και «να ονειρευτεί η φιλοσοφία μας». Υπάρχει πολύς πόνος και μαρτύριο μέχρι να έρθει η απελευθερωτική στιγμή του θανάτου, όπως μαρτυρά η μοίρα των ζώων που δεν περισυλλέγονται (retrieved), αλλά που μένουν σε ημιπληγική και ημιθανή κατάσταση. Πολλά ζώα υφίστανται παρατεταμένο και οδυνηρό θάνατο όταν τραυματίζονται αλλά δεν σκοτώνονται από τους κυνηγούς. Ένα μέλος της συμμαχίας του Maine Bowhunters υπολογίζει ότι 50% των ζώων που πυροβολούνται με τις βαλλίστρες πληγώνονται αλλά δε σκοτώνονται. Μια άλλη μελέτη υπολόγισε ότι από το 20% των αλεπούδων που πληγώθηκαν από τους κυνηγούς και πυροβολήθηκαν ξανά, το 10% κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ «ο λιμός είναι η πιθανή (τους) μοίρα», σύμφωνα με έναν κτηνίατρο.
Το κυνήγι παρεμβαίνει καταστροφικά στη μετανάστευση των πτηνών, στη χειμερία νάρκη των ζώων, ενώ καταστρέφει ολόκληρες οικογένειες. Πολλά ζωάκια ή πουλάκια ορφανεύουν επειδή η μητέρα τους πέφτει θύμα κυνηγιού και που, προφανώς, πεθάνουν από ασιτία. Και είναι αδύνατο ένας κυνηγός να μπορεί να ξεχωρίσει ένα πτηνό που κυοφορεί ή που είναι σε περίοδο μητρότητας, εκτός αν αυτό φέρει ειδική ταμπέλα που το διευκρινίζει.
Το στρες που υφίστανται τα κυνηγημένα ζώα από το φόβο που προκαλούν οι δυνατές εκπυρσοκροτήσεις και άλλες αναταραχές που προκαλούν οι κυνηγοί, διαταράσσουν επίσης τη διατροφή τους, κάνοντας δύσκολο για αυτά να αποθηκεύουν το απαραίτητο λίπος και την ενέργεια που χρειάζονται προκειμένου να επιζήσουν το χειμώνα.
Το κυνήγι κάνει πολλά πουλιά να ξοδεύουν την πολύτιμη ενέργειά τους με το συνεχές πέταγμα, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο ζωτικός χρόνος και χώρος που χρειάζεται για να τραφούν. Ιδιαίτερα, τα μεταναστευτικά πουλιά δεν καταφέρνουν να αποθηκεύσουν την αναγκαία ποσότητα λίπους που τους χρειάζεται για το ταξίδι τους και την αναπαραγωγή τους. Αυτό σημαίνει θάνατο από ασιτία και μείωση της αναπαραγωγικής τους ικανότητας.
Πολλά υδρόβια πτηνά τρώνε τα σκάγια από μόλυβδο που βρίσκονται στο βυθό των λιμνών, μαζί με σπόρους, έντομα, ασπόνδυλα και πετρούλες. Αυτά, ως γνωστόν, μόλις απορροφηθούν από το αίμα προκαλούν μια από τις πιο σοβαρές δηλητηριάσεις που είναι συνήθως και θανατηφόρα, αφού πρώτα προκληθεί παράλυση φτερών, λαιμού, εντέρου.
4) Ο χαρακτήρας του κυνηγιού είναι αιμοδιψής και κερδοσκοπικός. Έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από το κυνήγι (όπλα, εμπορικά καταστήματα, ρεζέρβες κλπ) ενώ εφαρμόζονται προγράμματα «διαχείρισης» της άγριας φύσης (καταφύγια θηραμάτων κλπ), που έχουν ως σκοπό να ενισχύσουν τον αριθμό των θηρεύσιμων ειδών. Αυτά τα προγράμματα βοηθούν να εξασφαλίσουν ότι υπάρχει αφθονία ζώων και πτηνών για να σκοτώνουν οι κυνηγοί και, συνεπώς, αφθονία του εισοδήματος από την πώληση των αδειών κυνηγιού. Όμως, το να σκοτώνεις πουλιά ή ζώα που μεγαλώνουν σε αιχμαλωσία και δεν έχουν μπορέσει να αναπτύξουν τις ικανότητες επιβίωσής τους, είναι τουλάχιστον άνανδρο και ανέντιμο.
5) Μέσα στις δραστηριότητες των κυνηγών και για την εξασφάλιση της αφθονίας των θηρεύσιμων ζώων, είναι και η δολοφονία των λεγόμενων «επιβλαβών» αρπακτικών. Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά για πολλά είδη. Σύμφωνα με τον Αρκτούρο, «η URSUS ARCTOS, το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό στην Ευρώπη, απειλείται με εξαφάνιση από τον μοναδικό εχθρό της, τον άνθρωπο... Στην Ελλάδα ζουν ακόμη 120-130 περίπου, αριθμός που μειώνεται συνεχώς, κυνηγημένη ανελέητα από τους ανθρώπους». Άλλο παράδειγμα: Στην Αλάσκα, η υπηρεσία ψαρέματος και θήρας προσπαθεί να αυξήσει τον αριθμό αλκών για τους κυνηγούς «ελέγχοντας» τους πληθυσμούς λύκων και αρκούδων. Οι Grizzlies και οι μαύρες αρκούδες μεταφέρθηκαν εκατοντάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους, ενώ ομάδες δε λύκων ξεκληριστήκαν προκειμένου «να αυξηθεί ο πληθυσμός των αλκών και να έχουν έτσι μια υψηλότερη συγκομιδή οι κυνηγοί».
Το να μπορούμε να λεγόμαστε ακόμα «διαχειριστές της φύσης» έπειτα από όλη αυτή την καταστροφή που επιφέραμε και συνεχίζουμε ανελέητα να επιφέρουμε μέρα με τη μέρα, είναι τουλάχιστον ύβρις και αλαζονεία, μπροστά στους πραγματικούς της διαχειριστές της.
6) Η φύση φροντίζει τους δικούς της. Η λεπτή ισορροπία των οικοσυστημάτων εξασφαλίζει τη δική τους επιβίωση, εάν αυτά αφήνονται αμετάβλητα. Η φυσική παρέμβαση των αρπακτικών ζώων διατηρεί αυτήν την ισορροπία με τη θανάτωση μόνο των πιο άρρωστων και πιο αδύνατων ατόμων. Οι κυνηγοί, εντούτοις, σκοτώνουν οποιοδήποτε ζώο ακόμα και τα μεγάλα, υγιή ζώα που απαιτούνται για να κρατήσουν τον πληθυσμό ισχυρό, εκτός αν αυτά, επαναλαμβάνω, φέρουν ειδικό ταμπελάκι που υποδεικνύει ότι είναι ανήμπορα και άρρωστα.
Οι εγγενείς εξισορροπητικές διεργασίες της φύσης λειτουργούν προς τη σταθεροποίηση των ζωικών πληθυσμών. Ο λιμός και η ασθένεια μπορεί να είναι τραγικοί παράγοντες στη μοίρα των ζώων, όμως είναι οι τρόποι της φύσης για να διασφαλιστεί η επιβίωση και διατήρηση στη ζωή υγιών και δυνατών ζώων που θα ανεβάσουν το επίπεδο ευρωστίας και δύναμης του υπολοίπου κοπαδιού ή της ομάδας τους.
Όσο δε αφορά τον υπερπληθυσμό των ειδών, καλύτερα ο άνθρωπος να ελέγξει το δικό του υπερπληθυσμό, γιατί με τη ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση εντός μερικών δεκαετιών δεν θα υπάρχει ούτε τροφή, ούτε νερό, ούτε ενέργεια για να συντηρηθούμε. Είναι παράλογο να μιλάμε σήμερα για έλεγχο του υπερπληθυσμού των ειδών, όταν α) οι καταστροφικές μας δραστηριότητες είναι υπεύθυνες για ένα ρυθμό μαζικής εξαφάνισης ειδών 1000 φορές μεγαλύτερο από το συνηθισμένο (φαινόμενο θερμοκηπίου, κυνήγι και άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες) και β) η ανθρώπινη πληθυσμιακή έκρηξη, αντίθετα, έχει αλλάξει άρδην τη σχέση μας με ολόκληρο το οικολογικό σύστημα της Γης, σε σημείο επικίνδυνο πλέον για τη διαβίωσή μας.
1) Το κυνήγι είναι περιττό στη σημερινή σύγχρονη εποχή. Αν και ήταν ένα κρίσιμο μέρος της επιβίωσης των ανθρώπων πριν από 100.000 χρόνια, το κυνήγι δεν είναι τώρα τίποτα περισσότερο από μια βίαια μορφή αναψυχής που η μεγαλύτερη πλειοψηφία των κυνηγών δεν χρειάζεται ούτε για την κάλυψη των ζωτικών της αναγκών, ούτε για τη διαβίωσή της.
2) Αναφορικά με την «αειφόρο» ανάπτυξη, το κυνήγι έχει συμβάλει στην εξάλειψη πολλών ζωικών ειδών ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της τασμανικής τίγρης και της μεγάλης άλκης. Aπό το 1600 μέχρι το 1965 εξαφανίστηκαν από τη γη 202 είδη και υπο-είδη θηλαστικών και πουλιών, εκ των οποίων τα 56 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού και τα υπόλοιπα σε συνδυασμό με αυτό. Την ίδια εποχή, απειλήθηκαν με εξαφάνιση άλλα 371 είδη, εκ των οποίων τα 108 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε ανθρώπινο πληθυσμό, ο χαρακτηρισμός του φαινομένου θα ήταν «γενοκτονία».
3) Υπάρχει όμως πολύ περισσότερη καταστροφή στο κυνήγι απ’ότι μπορούν να αντιληφθούν οι οφθαλμοί μας και «να ονειρευτεί η φιλοσοφία μας». Υπάρχει πολύς πόνος και μαρτύριο μέχρι να έρθει η απελευθερωτική στιγμή του θανάτου, όπως μαρτυρά η μοίρα των ζώων που δεν περισυλλέγονται (retrieved), αλλά που μένουν σε ημιπληγική και ημιθανή κατάσταση. Πολλά ζώα υφίστανται παρατεταμένο και οδυνηρό θάνατο όταν τραυματίζονται αλλά δεν σκοτώνονται από τους κυνηγούς. Ένα μέλος της συμμαχίας του Maine Bowhunters υπολογίζει ότι 50% των ζώων που πυροβολούνται με τις βαλλίστρες πληγώνονται αλλά δε σκοτώνονται. Μια άλλη μελέτη υπολόγισε ότι από το 20% των αλεπούδων που πληγώθηκαν από τους κυνηγούς και πυροβολήθηκαν ξανά, το 10% κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ «ο λιμός είναι η πιθανή (τους) μοίρα», σύμφωνα με έναν κτηνίατρο.
Το κυνήγι παρεμβαίνει καταστροφικά στη μετανάστευση των πτηνών, στη χειμερία νάρκη των ζώων, ενώ καταστρέφει ολόκληρες οικογένειες. Πολλά ζωάκια ή πουλάκια ορφανεύουν επειδή η μητέρα τους πέφτει θύμα κυνηγιού και που, προφανώς, πεθάνουν από ασιτία. Και είναι αδύνατο ένας κυνηγός να μπορεί να ξεχωρίσει ένα πτηνό που κυοφορεί ή που είναι σε περίοδο μητρότητας, εκτός αν αυτό φέρει ειδική ταμπέλα που το διευκρινίζει.
Το στρες που υφίστανται τα κυνηγημένα ζώα από το φόβο που προκαλούν οι δυνατές εκπυρσοκροτήσεις και άλλες αναταραχές που προκαλούν οι κυνηγοί, διαταράσσουν επίσης τη διατροφή τους, κάνοντας δύσκολο για αυτά να αποθηκεύουν το απαραίτητο λίπος και την ενέργεια που χρειάζονται προκειμένου να επιζήσουν το χειμώνα.
Το κυνήγι κάνει πολλά πουλιά να ξοδεύουν την πολύτιμη ενέργειά τους με το συνεχές πέταγμα, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο ζωτικός χρόνος και χώρος που χρειάζεται για να τραφούν. Ιδιαίτερα, τα μεταναστευτικά πουλιά δεν καταφέρνουν να αποθηκεύσουν την αναγκαία ποσότητα λίπους που τους χρειάζεται για το ταξίδι τους και την αναπαραγωγή τους. Αυτό σημαίνει θάνατο από ασιτία και μείωση της αναπαραγωγικής τους ικανότητας.
Πολλά υδρόβια πτηνά τρώνε τα σκάγια από μόλυβδο που βρίσκονται στο βυθό των λιμνών, μαζί με σπόρους, έντομα, ασπόνδυλα και πετρούλες. Αυτά, ως γνωστόν, μόλις απορροφηθούν από το αίμα προκαλούν μια από τις πιο σοβαρές δηλητηριάσεις που είναι συνήθως και θανατηφόρα, αφού πρώτα προκληθεί παράλυση φτερών, λαιμού, εντέρου.
4) Ο χαρακτήρας του κυνηγιού είναι αιμοδιψής και κερδοσκοπικός. Έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από το κυνήγι (όπλα, εμπορικά καταστήματα, ρεζέρβες κλπ) ενώ εφαρμόζονται προγράμματα «διαχείρισης» της άγριας φύσης (καταφύγια θηραμάτων κλπ), που έχουν ως σκοπό να ενισχύσουν τον αριθμό των θηρεύσιμων ειδών. Αυτά τα προγράμματα βοηθούν να εξασφαλίσουν ότι υπάρχει αφθονία ζώων και πτηνών για να σκοτώνουν οι κυνηγοί και, συνεπώς, αφθονία του εισοδήματος από την πώληση των αδειών κυνηγιού. Όμως, το να σκοτώνεις πουλιά ή ζώα που μεγαλώνουν σε αιχμαλωσία και δεν έχουν μπορέσει να αναπτύξουν τις ικανότητες επιβίωσής τους, είναι τουλάχιστον άνανδρο και ανέντιμο.
5) Μέσα στις δραστηριότητες των κυνηγών και για την εξασφάλιση της αφθονίας των θηρεύσιμων ζώων, είναι και η δολοφονία των λεγόμενων «επιβλαβών» αρπακτικών. Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά για πολλά είδη. Σύμφωνα με τον Αρκτούρο, «η URSUS ARCTOS, το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό στην Ευρώπη, απειλείται με εξαφάνιση από τον μοναδικό εχθρό της, τον άνθρωπο... Στην Ελλάδα ζουν ακόμη 120-130 περίπου, αριθμός που μειώνεται συνεχώς, κυνηγημένη ανελέητα από τους ανθρώπους». Άλλο παράδειγμα: Στην Αλάσκα, η υπηρεσία ψαρέματος και θήρας προσπαθεί να αυξήσει τον αριθμό αλκών για τους κυνηγούς «ελέγχοντας» τους πληθυσμούς λύκων και αρκούδων. Οι Grizzlies και οι μαύρες αρκούδες μεταφέρθηκαν εκατοντάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους, ενώ ομάδες δε λύκων ξεκληριστήκαν προκειμένου «να αυξηθεί ο πληθυσμός των αλκών και να έχουν έτσι μια υψηλότερη συγκομιδή οι κυνηγοί».
Το να μπορούμε να λεγόμαστε ακόμα «διαχειριστές της φύσης» έπειτα από όλη αυτή την καταστροφή που επιφέραμε και συνεχίζουμε ανελέητα να επιφέρουμε μέρα με τη μέρα, είναι τουλάχιστον ύβρις και αλαζονεία, μπροστά στους πραγματικούς της διαχειριστές της.
6) Η φύση φροντίζει τους δικούς της. Η λεπτή ισορροπία των οικοσυστημάτων εξασφαλίζει τη δική τους επιβίωση, εάν αυτά αφήνονται αμετάβλητα. Η φυσική παρέμβαση των αρπακτικών ζώων διατηρεί αυτήν την ισορροπία με τη θανάτωση μόνο των πιο άρρωστων και πιο αδύνατων ατόμων. Οι κυνηγοί, εντούτοις, σκοτώνουν οποιοδήποτε ζώο ακόμα και τα μεγάλα, υγιή ζώα που απαιτούνται για να κρατήσουν τον πληθυσμό ισχυρό, εκτός αν αυτά, επαναλαμβάνω, φέρουν ειδικό ταμπελάκι που υποδεικνύει ότι είναι ανήμπορα και άρρωστα.
Οι εγγενείς εξισορροπητικές διεργασίες της φύσης λειτουργούν προς τη σταθεροποίηση των ζωικών πληθυσμών. Ο λιμός και η ασθένεια μπορεί να είναι τραγικοί παράγοντες στη μοίρα των ζώων, όμως είναι οι τρόποι της φύσης για να διασφαλιστεί η επιβίωση και διατήρηση στη ζωή υγιών και δυνατών ζώων που θα ανεβάσουν το επίπεδο ευρωστίας και δύναμης του υπολοίπου κοπαδιού ή της ομάδας τους.
Όσο δε αφορά τον υπερπληθυσμό των ειδών, καλύτερα ο άνθρωπος να ελέγξει το δικό του υπερπληθυσμό, γιατί με τη ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση εντός μερικών δεκαετιών δεν θα υπάρχει ούτε τροφή, ούτε νερό, ούτε ενέργεια για να συντηρηθούμε. Είναι παράλογο να μιλάμε σήμερα για έλεγχο του υπερπληθυσμού των ειδών, όταν α) οι καταστροφικές μας δραστηριότητες είναι υπεύθυνες για ένα ρυθμό μαζικής εξαφάνισης ειδών 1000 φορές μεγαλύτερο από το συνηθισμένο (φαινόμενο θερμοκηπίου, κυνήγι και άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες) και β) η ανθρώπινη πληθυσμιακή έκρηξη, αντίθετα, έχει αλλάξει άρδην τη σχέση μας με ολόκληρο το οικολογικό σύστημα της Γης, σε σημείο επικίνδυνο πλέον για τη διαβίωσή μας.
7) Το δικαίωμα του κυνηγού να σκοτώνει προσκρούει και ακυρώνει το δικαίωμα του ζώου να ζήσει. Άρα θα ρωτούσε κανείς «Τι έχει μεγαλύτερη αξία στη ζωή; Η διασκέδαση του κυνηγού ή η ζωή του ζώου;» Αναμφισβήτητα είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που εξαρτάται από το ποια μεριά θα το δει κανείς. Αν ρωτήσεις τον κυνηγό θα πει ότι έχει εκείνος προτεραιότητα, ενώ αν ρωτήσεις το ζώο θα πει ότι θέλει και πρέπει να ζήσει. Καμία αντικειμενικότητα. Το ερώτημα όμως το έλυσαν κάποιοι φιλόσοφοι λέγοντας ότι η φύση και η ζωή έχουν μια εγγενή αξία ανεξάρτητα από αυτή που τους δίνουν οι άνθρωποι και ότι «ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να έχει δικαίωμα επί της ζωής» ενός ζώου «που υφίσταται ανεξάρτητα από αυτόν». Και ενώ τα ζώα μπορούν να υπάρχουν και να ευημερούν πραγματικά ανεξάρτητα από τον άνθρωπο έχοντας αυτονομία και αυτοδιάθεση, ο άνθρωπος απέδειξε ότι είναι κατεξοχήν εξαρτημένος και εξαρτώμενος απ’αυτά, αφού στηρίζει πάνω τους όλες τις ζωτικές και μη ζωτικές του λειτουργίες, όπως ακόμα και την ψυχαγωγία του. Αλήθεια τι θα γινόμασταν αν δεν υπήρχαν τα ζώα; Ποιόν θα σκοτώνατε, κύριοι κυνηγοί, αν δεν υπήρχαν τα ζώα;
8) Γιατί οι κυνηγοί ενδιαφέρονται πραγματικά για την αειφορία των ειδών, την αφθονία τους και τους βιότοπούς τους; Οι κ.κ. Παπαδοδήμας και Πουλόπουλος αναφέρουν χαρακτηριστικά σε επιστολή τους προς το Υπουργείο Ανάπτυξης, ότι «το όποιο πρόβλημα δεν προέρχεται από την κυνηγετική δραστηριότητα αλλά από την καταστροφή των βιοτόπων, για τους οποίους βιοτόπους το κράτος και κανένας άλλος φορέας όχι μόνο δεν κάνει τίποτα...αλλά τους καταστρέφουν με διάφορα "αναπτυξιακά έργα", οι Κυνηγετικές Οργανώσεις εφαρμόζουν συγκεκριμένο πρόγραμμα αναβάθμισης βιοτόπων, εφαρμόζοντας την απλή αρχή ότι όταν ένα είδος δεν έχει βιότοπο για να φωλιάσει, να τραφεί, να πιει νερό και να αναπαραχθεί, όλες οι άλλες ενέργειες είναι κούφια λόγια». Σωστά, πολύ σωστά! Αν δεν έχουν οι κυνηγοί πουλιά και ζώα να κυνηγήσουν, τότε οι τουφεκιές θα πέφτουν στον αέρα. Διερωτόμαστε όμως τι είναι καλύτερο για τα ζώα και τα πουλιά; Να χάνονται από «αναπτυξιακά έργα» του κράτους ή να γίνονται στόχος κυνηγετικών πυρών; Αν λοιπόν οι κυνηγοί ενδιαφέρονται για την επιβίωση των ζώων και των πτηνών, δεν είναι από οικολογική συνείδηση, αλλά από φόβο μήπως χάσουν το ρόλο τους και από κυνηγοί μετατραπούν σε αιμοδιψή φαντάσματα περιφερόμενα σε κυνηγετικούς βιότοπους. Όσον αφορά τα περιβαλλοντικά έργα που κάνουν όπως είναι οι δενδροφυτεύσεις, υδρομαστεύσεις, πρόληψη και καταστολή πυρκαγιών κλπ μπράβο τους, αλλά αυτό δεν αποτελεί καμιά δικαιολογία για τη συνέχιση του κυνηγιού. Ας μέναν καλύτερα σ’αυτά.
Σήμερα που η πανίδα συρρικνώνεται και οι βιότοποι εξαφανίζονται μέρα με την ημέρα, με υπαιτιότητα και ευθύνη των καταστροφικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου, μία και μόνο μία θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητά μας: να αλλάξουμε άρδην τη στάση ζωής μας και να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο μας σ’αυτή. Aπό κυρίαρχος, διώκτης και άρπαγας, ο άνθρωπος πρέπει να δει τον εαυτό του ως ισότιμο, συνοδοιπόρο και προστάτη όλης της πανίδας και της χλωρίδας γιατί αυτά και μόνο αυτά αποτελούν τον πραγματικό επίγειο πλούτο αλλά και τη μόνη σταθερή αξία. Εμείς, τα άτομα, οι πράξεις μας, οι νόμοι μας, οι ονομασίες μας και οι εξισώσεις μας, είναι απλώς προσωρινά και εφήμερα. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, εάν δεν θέλουμε να αφήσουμε περισσότερο κακό από το αναγκαίο πίσω μας.
Μ.Χ.
Πηγές
http://www.peta.org/MC/factsheet_display.asp?ID=53
http://hopedies.pblogs.gr/2008/05/enas-gigantas-ypo-exafanish.html
«Τα δικαιώματα των ζώων», Κώστας Τσίπηρας
«Μια ενοχλητική αλήθεια», Αλ Γκορ
